Το Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης ξεκινά με το πρόγραμμα: Δημήτρης Παπαϊωάννου, κορυφαίος αλχημιστής, εντατική δουλειά για το Europride του Ιουνίου. Στην ίδια πόλη, ομοφοβικές συμμορίες δρουν εναντίον δύο μελών της LGBTI+ κοινότητας. Υπάρχει κάτι σάπιο στη Δανία που ούτε η τέχνη δεν μπορεί να σώσει.
Ο σπόρος της ελπίδας δεν λέει ότι πρέπει να φυτρώσει στη Θεσσαλονίκη. Δεν έχει σημασία πόσες φορές φυτεύεται από οραματιστές, επίμονους ανθρώπους. Δεν έχει σημασία πόσες φορές ποτίζεται. Ο σπόρος θα σαπίσει. Και έτσι ορδές νέων θα σπεύσουν να λιντσάρουν μέλη της LGBTI+ κοινότητας. Δολοφονήστε μικρά παιδιά που υποστηρίζουν αντίπαλες ποδοσφαιρικές ομάδες.
Βλέπει κανείς ταινίες; ακούει αυτά τα μικρά παιδιά, αυτούς τους έφηβους να φωνάζουν με άγρια χαρά τα λόγια που ζητούν τον αφανισμό των συνανθρώπων τους που έχουν γίνει στόχος τους, στην κεντρική πλατεία της πόλης. Δεν βλέπει πολίτες, περαστικούς να τρέχουν κατά δεκάδες για να τους σταματήσουν και να προστατέψουν αυτούς τους δύο νέους. Μερικοί άνθρωποι πάγωσαν στις θέσεις τους σε κοντινές καφετέριες, πίνοντας Freddo, και πρόφεραν ένα σοκαρισμένο «po, po». Μόνο ένα κορίτσι στάθηκε μπροστά τους για να τους προστατεύσει, λέει ένα από τα θύματα της επίθεσης. Την έσπρωξαν. Οι υπάλληλοι του καταστήματος όπου είχαν καταφύγει βγήκαν έξω για να εμποδίσουν την είσοδο του αγέλης. Τους συκοφάντησαν.
Η Πλατεία Αριστοτέλους ως αρένα της διαφορετικότητας της Ρώμης, για την LGBTI+ κοινότητα, όπου οι πρόθυμοι θεατές κοιτούν άλλους με απάθεια, άλλους με ελαφρύ σοκ, αλλά χωρίς να παίρνουν τα μάτια τους από το τι συμβαίνει. Ένα πακέτο ρατσιστικής βίας σε βάρος δύο νέων. Εν τω μεταξύ, σήμερα, λίγα μέτρα πιο πέρα, το Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης βρίσκεται στην άλλη άκρη αυτής της αριστοτελικής υπαρξιακής δυστοπίας.
