Το “King Lear” στη σκηνή του Εθνικού Θεάτρου ξεκινά πολύ ενδιαφέροντα: η ιδέα της δράσης ως ένα ταξίδι/περιπλάνηση στο ταραγμένο μυαλό του γέρου βασιλιά είναι ενδιαφέρουσα, αλλά μπορεί να “εφαρμοσθεί” μόνο στα μισά του δρόμου· η υπόθεση είναι ότι ο Σαίξπηρ η τραγωδία έχει δύο πλαϊνές πλοκές. Επομένως, η σύγχυση που προκαλεί η εξέλιξη της παράστασης είναι μη αναστρέψιμη.
Ο βασιλιάς Ληρ, γέρος πλέον, θέλει να αφήσει το βασίλειό του στις τρεις κόρες του. Προκαλεί έναν διαγωνισμό λέξεων: κάθε μία από τις κόρες του θα λάβει το μερίδιό της από το βασίλειό του ανάλογα με το πώς θα εκφράσει την αγάπη της για τον Ληρ. Στην Cordelia, την τρίτη και καλύτερη, ο Lear έχει αδυναμία, αλλά η Cordelia αρνείται να παίξει αυτό το παιχνίδι του εφησυχασμού, του ψέματος και της υποκρισίας. Αβέβαιη για τα συναισθήματα που μοιράζεται με τον πατέρα της, λέει απλά: «Δεν έχω τίποτα να πω, κύριε».
Βέβαιος για εκείνη και τον έρωτά του, ο σεβαστός βασιλιάς εκπλήσσεται από την άρνησή της και αντιδρά με οργή. Σε μια λεπτή στιγμή εγκατάλειψης της εξουσίας που θα μπορούσε να είναι η απόλυτη απόδειξη του βασιλικού του μεγαλείου, η εκλεκτή κόρη του τον αρνείται, απορρίπτοντας τη διαδικασία με την οποία επέλεξε να αποσυρθεί. Το γέρο λιοντάρι βρυχάται, κανείς δεν φοβάται, η τραγωδία αρχίζει.
Ο βασιλιάς που υποδύεται ο Γιάννης Χουβαρδάς (πολύ καλή ερμηνεία του Λεωνίδα Κακούρη) έχει μακριά μαλλιά, φοράει κοστούμι από δέρμα φιδιού όπως ο Μπεν Στίλερ από την ταινία “Zoolander” και γυαλιά αεροπόρου. Οι δύο από τις τρεις κόρες του είναι ντυμένες ως ηρωίδες ιαπωνικών manga, ο Έντμοντ (ο κακός της ιστορίας) μοιάζει με τον Έλβις Πρίσλεϊ και ο Τρελός απεικονίζεται ως τρανς γυναίκα από την παράσταση. Στη σκηνή υπάρχουν πολλά δερμάτινα παλτό και καουμπόικες μπότες. Αν η έννοια των κοστουμιών θυμίζει το γερμανικό μεταμοντέρνο θέατρο της δεκαετίας του 1990, είναι. Πώς συνδέονται όμως τα κοστούμια που επέλεξε η Ιωάννα Τσιάμη με την ιδέα του σκηνοθέτη ότι το Δικαστήριο του Ληρ μοιάζει με εγκληματική οργάνωση, μια σύγχρονη μαφιόζικη οικογένεια; Η ερώτηση είναι ρητορική γιατί τέτοιες ερωτήσεις δεν πρέπει να γίνονται σε περιόδους που δεν ευνοούν τις λογικές συνδέσεις, και η αλήθεια μιας σκηνικής πράξης θεωρείται από καιρό άγνωστη.
