Το υλικό των επιλογών είναι η μνήμη και οι αισθήσεις. Στις 10 αμάποδες μπαίνεις στο ναό της ελληνικότητας και της μνήμης. Το ολοκαίνουργιο υβριδικό βιβλίο της Mary McCartney με γεύσεις, ιστορίες και πορτρέτα μας υπενθυμίζει ότι το να μαγειρεύεις είναι να μοιράζεσαι. Φυτεύουμε βολβούς, μαζεύουμε λουλούδια, φτιάχνουμε στεφάνια.
Μακρύς, στενός, χαμηλός πάγκος. Υπάρχει ένα ροζ καρβέλι ψωμί. Δεν φαίνεται τίποτα άλλο πίσω από τη βιτρίνα στην οδό Konstantynopol 82. Η γκρίζα περιοχή της Ιεράς Οδού κοντά, η επανάληψη των τρένων που περνούν από τις σιδηροδρομικές γραμμές λίγα μέτρα πιο πέρα, γίνεται περιοριστική, έχει κάτι αναπόφευκτο. Πού είναι η μυρωδιά της γης, το χρώμα, η τραχύτητα που θα ξυπνήσει τις αισθήσεις στη σπείρα της αστικής μας ζωής;
Ανοίγω μια μεγάλη, βαριά μεταλλική πόρτα δίπλα σε μια προθήκη με μαρμάρινο πάγκο και ένα καρβέλι ψωμί και μπαίνω σε ένα χώρο από εμφανές οπλισμένο σκυρόδεμα, σαν να έμπαινα σε ένα χώρο διαλογισμού, λατρείας. Στο εγχειρίδιο, υπάρχουν κεριά που σιγοκαίουν κάτω από τις μαρμάρινες σκάλες, τα παρατηρώ καθώς κατεβαίνω τις τσίγκινες σκάλες στο υπόγειο του κτιρίου στην περιοχή της σκουριάς. Η σκουριά, η οποία αντανακλά τον τρόπο που καίγονται τα κεριά, κατά τη διάρκεια της 10αμαποθήκης. Μια αποθήκη εντυπώσεων και αναμνήσεων που δημιούργησε η Εύα Παπαδάκη. Με ένα κοχύλι να κρατάει τη μνήμη της προηγούμενης ζωής του.
Μυρίζει μαζί κερί εκκλησίας, σαπούνι πλυντηρίου και φρέσκα λευκά ρούχα στο μπαλκόνι της Καρπάθου που βρήκα το καλοκαίρι, τσάι του βουνού και ψωμί. Ψωμί με μέλι. Μυρίζει εξοχή, πατρίδα, τρυφερότητα. Σε αυτή την αποθήκη των αισθήσεων υπάρχουν αρκετά προσεκτικά επιλεγμένα προϊόντα που κατασκευάζονται στην Ελλάδα. Θυμιάτα φτιαγμένα στο Άγιο Όρος, και δίπλα έχουν πήλινα δοχεία, φτιαγμένα στην Κρήτη, για να θυμιατίζεις, να μυρίζεις τον τόπο και να θυμάσαι τη γιαγιά σου να περπατάει στα δωμάτια. ΚΑΘΑΡΗ.
