Ταξιδεύουμε από την Κυψέλη της αστικής μας κληρονομιάς, στη Λήμνο, στη Σάμο, στα κεραμικά αγγεία που δημιούργησε η Camille από τη Βουργουνδία, γευόμαστε, μυρίζουμε, θυμόμαστε μέσα από ένα ταξίδι, δηλαδή υλικό πολιτισμό. Αρχαιρεσίες.
Ενώ έγραφα το κείμενο για τη στήλη επιλογές, έμαθα ότι η Βαγγελιώ Αγγελίδου πέθανε. Η Βαγγελιώ ήταν μια εντυπωσιακή και απόλυτα αυτοθυσιαστική προσωπικότητα, μια γυναίκα ταυτισμένη με την ευφορία και τη μαγεία της πραγματικής ζωής. Από το Black Sheep, μέσω It, μέχρι την ομάδα της Στέγης, η Βαγγελιώ πέρασε τις τελευταίες δεκαετίες εκπαιδεύοντας τους Αθηναίους ουρανίσκους και ψυχές πάνω στην ουσία της γεύσης, της φιλοξενίας, της απόλαυσης και του φαγητού και του κρασιού στο τραπέζι.
Όργωσε τον κόσμο και τις αισθήσεις, τους ρούφηξε το μεδούλι, έζησε τις επιθυμίες της, γέννησε γιορτές, δημιούργησε γκρουπ στα μαγαζιά που δούλευε και έγινε ο ενορχηστρωτής της γαστρονομικής μας ενσυναίσθησης. Μοιράστηκε και μοιράστηκε. Θα τη θυμάμαι πάντα να γελάει δυνατά, τα γυαλιά της ελαφρώς χαμηλωμένα στη γέφυρα της μύτης της, το υποκοριστικό στο τέλος της φράσης της και το «γάμα μου την τρέλα» να γίνεται συνώνυμο της. Τη θυμάμαι να μας βγάζει λίγο κρασί για να δοκιμάσουμε και να μας κοιτάζει με ανησυχία και χαρά καθώς απολαμβάναμε τα τραγούδια που μας είχε ετοιμάσει και μετά τραγουδήσαμε και ήμασταν οι πρώτοι που σηκώθηκαν και χορέψαμε. Το Βαγγελιώ ήταν μια φλόγα κοινότητας, ευημερίας που δεν σημαίνει πολυτέλεια, αλλά συνάντηση και φροντίδα.
Ο Όσκαρ Ουάιλντ μίλησε κάποτε για μια ορχιδέα τόσο όμορφη όσο τα επτά θανάσιμα αμαρτήματα. Χρόνια αργότερα, η Georgia O’Keeffe παρασύρθηκε από την ομορφιά και τον φροϋδικό συμβολισμό της ορχιδέας. Με τα έργα της, μας κάλεσε να ρίξουμε μια πιο προσεκτική ματιά στις διευρυμένες ορχιδέες της σε μια εποχή που το φεμινιστικό κίνημα δυνάμωνε. Και με αυτόν τον τρόπο, οι ορχιδέες έγιναν σύμβολο της γυναικείας δύναμης, της σεξουαλικότητας και της αυτοδιάθεσης.
