Ο άσος του Παναθηναϊκού Ο ηθοποιός Κώστας Αντετοκούνμπο μίλησε για τη ζωή του, τα δύσκολα παιδικά του χρόνια, την εποχή της αναγνώρισης, τον Τρεφούλι και τον Εργκίν Αταμάν, αλλά και για την Εθνική Ελλάδας και τον Βασίλη Σπανούλη.

ΑΥΤΟ Κώστας Αντετοκούνμπο σε μια σπάνια συνέντευξη στο Down Town και η Αμάντα Φούντη μίλησε για την οικογένεια Αντετοκούνμπο, τις παιδικές δυσκολίες, την πορεία προς την κορυφή του κόσμου, τον αδερφό του Γιάννη, αλλά και την πρωτεύουσα Παναθηναϊκό.

Ακολουθούν αποσπάσματα από τη συνέντευξη:

Ποιο είναι το μυστικό της επιτυχίας της οικογένειας Αντετοκούνμπο;
Θα έλεγα ότι είμαστε όλοι πολύ ενωμένοι και αυτό παρακινεί ο ένας τον άλλον να είμαστε ακόμα καλύτεροι, όχι μόνο ως μπασκετμπολίστες, αλλά ως άνθρωποι.

Τι σημαίνει για σένα το μπάσκετ και γιατί το επέλεξες;
Ήταν λόγω του Θανάση. Στην αρχή παίζαμε ποδόσφαιρο, μετά ο Θανάσης δοκίμασε μπάσκετ, του άρεσε και μας είπε να ξεκινήσουμε κι εμείς. Ήμασταν καλοί και αυτό αποφασίσαμε. Αν και στην αρχή δεν άρεσε στον μπαμπά μου επειδή ήταν ποδοσφαιριστής, αλλά τελικά άλλαξε γνώμη.

Ήταν κάτι που επέλεξες ως απόδραση από τη δύσκολη καθημερινότητα όταν ήσουν παιδί;
Ο αθλητισμός ήταν παρών στη ζωή μας από νωρίς γιατί και οι γονείς μας ήταν αθλητές. Ο μπαμπάς μας είναι ποδοσφαιριστής και η μαμά μας προπονήθηκε στίβο όταν ήταν νεότερη. Αλλά ναι, μας βοήθησε να ξεφύγουμε από την καθημερινότητα και να νιώσουμε παιδιά, έχοντας φίλους τόσο εντός όσο και εκτός σχολείου.

Θέλω να μείνουμε σε αυτά τα χρόνια, τα παιδικά χρόνια… Ο Γιάννης μίλησε ανοιχτά για τις δυσκολίες που αντιμετώπισες, δίνοντας δύναμη σε πολλούς και κάνοντας πολλά παιδιά να πιστέψουν στο όνειρό τους… Πώς επιβίωσες αυτά τα χρόνια;
Ήταν δύσκολα χρόνια για εμάς, αλλά δεν τα θυμάμαι άσχημα. Έχω δύσκολες αναμνήσεις στο μυαλό μου, αλλά ήμουν με την οικογένειά μου. Σίγουρα δεν ήταν εύκολο αυτό που βιώναμε ως οικογένεια, η οικονομική κατάσταση που βρισκόμασταν, το ότι έπρεπε να αλλάζουμε συνεχώς σπίτι, το ότι μερικές φορές δεν είχαμε ρεύμα και φαγητό. Σίγουρα ήταν δύσκολο, αλλά ήταν μια όμορφη στιγμή γιατί ήμασταν πολύ ενωμένοι και δεμένοι και αυτή η κατάσταση μας έφερε ακόμα πιο κοντά.

Θυμάστε όταν τα αδέρφια σας βγήκαν έξω για να πουλήσουν πράγματα για να βοηθήσουν την οικογένεια; Τι φωτογραφίες έχεις;
Ναι φυσικά. Βγήκα και με τα αδέρφια μου, πήγαμε όλοι μαζί. Αυτό δεν είναι κάτι που ξεχνιέται. Ήμουν απλώς νεότερος. Ο Γιάννης και ο Θανάσης ήταν έφηβοι και εγώ εννιά δέκα χρονών.

Ποια θυμάσαι ως τη μεγαλύτερη δυσκολία που έπρεπε να αντιμετωπίσεις;
Η μεγαλύτερη δυσκολία, νομίζω, ήταν ότι όταν βγήκαμε για πώληση, η κατάσταση ήταν πολύ ασταθής. Δεν ξέρεις αν θα φέρεις πραγματικά εισόδημα στο σπίτι. Μια μέρα μπορεί να φέρεις κάποια χρήματα για να βοηθήσεις την οικογένειά σου και μια μέρα μπορεί να μην φέρεις τίποτα. Είναι δύσκολο, τις μέρες που δεν φέρνεις τίποτα, έχεις λίγο κατάθλιψη, αλλά δεν μπορείς να κάνεις τίποτα, προχωράς και λες ότι η επόμενη μέρα θα είναι καλύτερη.

Ήσασταν μικρά παιδιά, από τι μπορούσατε να αντλήσετε δύναμη για να προχωρήσετε;
Οι γονείς μας τους παρακολουθούσαν γιατί ούτε αυτοί τα παράτησαν και συνεχίσαμε. Όταν βλέπεις ότι η μητέρα σου δεν τα παρατάει και συνεχίζει, έχει αυτή τη στάση και λέει «πάμε, η επόμενη μέρα θα είναι καλύτερη», χτίζεις αυτή τη στάση ως παιδί. Ακόμα και τώρα που παίζουμε μπάσκετ, μπορεί να υπάρχει μια κακή μέρα, μπορεί να μην παίζεις καλά, αλλά κοιτάς την επόμενη μέρα και συγκεντρώνεσαι για να μπορέσεις να τη βελτιώσεις.

Έχετε βιώσει ρατσισμό στην Ελλάδα; Θυμάσαι ένα σχόλιο που σε πλήγωσε;
Ναι, υπήρξαν περιπτώσεις. Δεν αισθάνθηκα πληγωμένος από αυτό, αλλά ένιωθα λίγο περίεργα όταν ήμουν νέος γιατί όταν γεννήθηκες στην Ελλάδα, μεγάλωσες στην Ελλάδα και πήγαινες στο ελληνικό σχολείο, δεν έβλεπες τον εαυτό σου όπως κανένας άλλος. Δηλαδή, δεν έχω δει τον εαυτό μου να έχει κάτι άλλο. Στα μάτια μου ήμουν σαν τα άλλα παιδιά. Όταν μεγάλωνα και άκουγα ρατσιστικά σχόλια, ένιωθα περίεργα. Αναρωτήθηκα γιατί μου το έλεγαν αυτό; Δεν με χάλασε, απλά δεν το κατάλαβα…

Έχετε ονειρευτεί να είστε στην κορυφή του κόσμου; Πίστευες ότι θα φτάσεις εκεί;
Όχι, για εμάς τότε η κορυφή του κόσμου ήταν να μπορούμε να βάζουμε φαγητό στο τραπέζι μας, να μην έχουμε αυτό το θέμα της βιοπάλης και να είμαστε λίγο καλύτεροι. Εκείνη τη στιγμή ήταν η κορυφή του κόσμου για εμάς και αυτό που βιώνουμε τώρα είναι εξωπραγματικό. Πραγματικά σταυρώνω τον εαυτό μου κάθε μέρα όταν ξυπνάω και ευχαριστώ τον Θεό για τη ζωή που κάνω τώρα, εγώ και η οικογένειά μου.

Ποια είναι μια ιδιαίτερη στιγμή στην καριέρα σας;
Κατά τη διάρκεια της παρουσίασης του πρωταθλήματος με τους Λέικερς. Όταν φώναξαν το όνομά μου και μου έδωσαν το δαχτυλίδι, το φόρεσα και το έστρεψα στον ουρανό. Το έκανα αυτό στον μπαμπά μου και εκείνη τη στιγμή ένιωσα πραγματικά ότι με είδε. Ήμουν πολύ ενθουσιασμένος και ήθελα να του δείξω τι είχαμε πετύχει.

Πώς βιώσατε την απώλεια του πατέρα σας τότε;
Ήταν κάτι που πραγματικά μας συγκλόνισε γιατί έδειξε ότι δεν μπορούμε να θεωρήσουμε τίποτα δεδομένο, ούτε καν τη ζωή. Ο πατέρας μας πέρασε όλα όσα πέρασε, έφτασε σε αυτό το σημείο και έφυγε την ίδια στιγμή που έφυγε. Ήταν κάτι που μας έδειξε ότι πρέπει να σέβεσαι πολύ τη ζωή και για τους ανθρώπους που αγαπάς, πρέπει να τους βλέπεις συνέχεια, να τους μιλάς, να τους λες ότι τους αγαπάς και να μην αφιερώνεις στιγμή για χορηγείται.. με την οικογένεια ως αυτονόητο. Ως οικογένεια, έχουμε έρθει ακόμα πιο κοντά από πριν. Προσωπικά με βοήθησε να ξεπεράσω πολλούς φόβους και αγωνίες. Όταν πέθανε ο πατέρας μου, κατάλαβα ότι αυτό είναι το πιο σημαντικό πράγμα, η ζωή και η ευκαιρία να παλέψεις για αυτό που θέλεις.

Θυμάσαι κάποια συμβουλή του, κάτι που σκέφτεσαι που σου δίνει δύναμη;
Ο πατέρας μου μας έλεγε στα αγγλικά «Tomorrow is a other day». Μας το έλεγε κάθε βράδυ πριν πάμε για ύπνο και ήταν σαν ένα κουμπί επαναφοράς. Είναι σαν να μας λες ότι αν σήμερα είχες μια κακή μέρα, ή ήταν άσχημη, ή αν δεν τα πήγες καλά, αύριο θα είναι μια άλλη μέρα, ξεκινάς από το μηδέν και προσπαθείς ξανά για να έχεις μια καλύτερη μέρα.

Θα σε πάω και λίγο στο κεφάλαιο της Εθνικής Ελλάδος. Θα σας ξαναδούμε όλους μαζί αδέρφια στην Εθνική μας;
Ελπίζω πραγματικά να παραμείνουμε όλοι μαζί υγιείς και μαζί.

Πώς νιώθεις για την αλλαγή προπονητή;
Νομίζω ότι ο Βασίλης (σ.σ. Σπανούλης) είναι πολύ καλός προπονητής. Δεν έπαιξα ποτέ μαζί του και δεν με προπονούσε. Θα δούμε πώς θα πάνε όλα. Ωραία αλλαγή, πιστεύω ότι θα τα πάμε καλά όταν έρθει η προολυμπιακή.

Πώς τα καταφέρνει ο Αταμάν ως προπονητής;
Τα πάμε καλά, έχει αρχίσει να καταλαβαίνει λίγο καλύτερα την ομάδα, χρειαζόταν λίγο χρόνο για να καταλάβει καλύτερα εμάς τους παίκτες και ελπίζω να παίξουμε μόνο καλύτερα από εδώ και πέρα.

Γιατί φοράς το νούμερο 37 στη φανέλα σου;
Το φοράω επειδή τα γενέθλια του μπαμπά μου είναι 3 Αυγούστου και η μαμά μου είναι 7 Απριλίου.