Θυμάμαι με χαρά τα αποτελέσματα των αμερικανικών εκλογών. Ομολογώ ότι ήταν οι πρώτες εκλογές που δεν είχα ιδέα πώς θα εξελιχθούν. Το 2016 δεν μπορούσα να πιστέψω ότι θα υπήρχε αρκετός κόσμος που θα τον ψήφιζε Ατούαν και είχα πλήρη αίσθηση του πόσο μισητή ήταν η Χίλαρι Κλίντον.
Αλλά σε αυτές τις εκλογές, παρόλο που οι περισσότεροι ψηφοφόροι που ψήφισαν την Kamala Harris το έκαναν με μισόλογα, ήταν σαφές ότι η κούρσα επρόκειτο να είναι μονόπλευρη. Εάν οι Δημοκρατικοί αποδειχθούν ανεπαρκείς, Ρεπουμπλικάνοι αποδείχθηκαν ηθικά βρώμικες: δέχτηκαν ως υποψήφιο τους έναν βιαστή, έναν δολοπλοκέα, έναν αδίστακτο δημαγωγό.
Πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι οι ψηφοφόροι του Τραμπ δεν την ψήφισαν εναντίον της Καμάλα Χάριςαλλά ψήφισαν Τραμπ. Τον ψήφισαν, τον ίδιο άνθρωπο που έβγαλε τη χώρα από τη συμφωνία του Ιράν, τη Συμφωνία του Παρισιού, επέτρεψε τη γεώτρηση πετρελαίου σε ευαίσθητα περιβάλλοντα, τους είπε να πίνουν χλωρίνη για να απαλλαγούν από τον SARS-CoV-2, διόρισε δικαστές στο Ανώτατο Δικαστήριο να ακυρώσει το νόμο για τις αμβλώσεις και να επιτρέψει την κατάργηση των ποσοστώσεων για κοινωνικά ασθενέστερες ομάδες, απαγόρευσε τις μουσουλμανικές χώρες να εισέλθουν στην Αμερική, δήλωσε ότι θα προστάτευε τις γυναίκες είτε το ήθελαν είτε όχι, και πυροδότησε τη γενοκτονία στη Γάζα. Τον ψήφισαν, ήξεραν ποιον ψήφισαν. Τον ψήφισαν, όχι κατά του Χάρις. Ψήφισαν ρατσιστές, σεξιστές, ομοφοβικούς, αντιεκπαιδευτικούς και ξενοφοβικούς.
Όμως το ερώτημα παραμένει: Πώς μπορεί ο κόσμος να ψηφίσει έναν τέτοιο άνθρωπο; Πέρα από την ψυχαναλυτική προσέγγιση της απόκοσμης και αντιφατικής φύσης της ανθρώπινης φύσης, χρειαζόμαστε απαντήσεις από άλλες οπτικές γωνίες που μας επιτρέπουν να εξετάσουμε το πρόβλημα τόσο από πραγματιστική όσο και από πολιτική πλευρά.
Και εδώ νομίζω ότι είναι σημαντικό να δούμε ότι από τη στιγμή που ο Τραμπ μπήκε στην εκλογική εξίσωση, ο αγώνας ήταν άνισος, γιατί είναι αυτός που κρατά όλα τα μέσα παραπληροφόρησης στα χέρια του.
Μπορεί έξω να έχει ήλιο και ο Τραμπ να πείσει τους υποστηρικτές του ότι βρέχει και δεν έχουν καν ομπρέλα. Όλες οι κινήσεις του είχαν στόχο να υποστηρίξουν οποιαδήποτε ανοησία ήταν διατεθειμένος να εκτοξεύσει ο Τραμπ, όπως ότι οι Δημοκρατικοί ελέγχουν τον καιρό και κατευθύνουν τους τυφώνες προς όποια κατεύθυνση θέλουν.
Η συνεργασία Τραμπ-Μάσκ-Κένεντι υπογραμμίζει ακριβώς αυτή τη στρατηγική. Αλλά ας μην ξεχνάμε επίσης ότι ο ίδιος ο Τραμπ είναι μια άδεια μαριονέτα, ένα πιόνι στα χέρια πολύ πιο ικανών και αδίστακτων στοιχείων με ένα συντονισμένο πρόγραμμα που μπορεί να εφαρμόσει ο Τραμπ όχι μόνο χωρίς άρθρωση ή λέξη διαμαρτυρίας, χωρίς να δείξει κανένα αντίσταση, αλλά αντίθετα με αυτοκρατορική υπερηφάνεια.
Όταν ο Τραμπ λέει ότι θα κυβερνήσει μέσω δικτατορίας, το εννοεί και στην πραγματικότητα θα το κάνει. Και ξέρει ότι θα κάνει τη βρώμικη δουλειά για τους άλλους. Και είναι περήφανος για αυτό.
Αλλά ο κόσμος θα καταστραφεί, γιατί τώρα καμία επιχείρηση δεν έχει πατρίδα.
* Η κα Νένη Πανουργιά είναι Αναπληρώτρια Καθηγήτρια Ανθρωπολογίας και Ακαδημαϊκή Διευθύντρια του Προγράμματος Εκπαιδευτικής Δικαιοσύνης στο Πανεπιστήμιο Κολούμπια.
