«Εμείς τρέχουμε τον αγώνα με υπομονή…» (Εβραίους 12:1)
Χριστός γεννάται, δοξάστηκε! Τα Χριστούγεννα, η πιο σημαντική χριστιανική γιορτή, δεν είναι μόνο μια ευκαιρία ανταλλαγής ευχών και δώρων, οικογενειακής θαλπωρής και ψυχαγωγίας που προσφέρει πνευματική ευφορία στην κοινωνική ζωή. Είναι πάνω απ’ όλα μια άδεια πηγή πολυδιάστατης ελπίδας -για την αξία κάθε ανθρώπου, για την πορεία της ανθρωπότητας, για το νόημα της ζωής. Η Γέννηση του Χριστού διακηρύσσει πανηγυρικά ότι «τόσο αγάπησε ο Θεός τον κόσμο, ώστε έδωσε τον μονογενή του Υιό, για να μη χαθεί όποιος πιστεύει σ’ αυτόν, αλλά να έχει αιώνια ζωή» (Ιωάν. 3:16). Δεν είμαστε λοιπόν μόνοι σε αυτή την περιπέτεια ζωής. Μέσω της ενσάρκωσής του, ο Υιός και Λόγος του Θεού έλαβε ολόκληρη την ανθρώπινη φύση στην πνευματική και υλική της ύπαρξη και την αναγέννησε. Αυτό είναι το γεγονός στο κέντρο της χριστιανικής αποκάλυψης: «Ο Θεός αποκαλύφθηκε εν σαρκί» (Α’ Τιμ. 3:16). Είναι η εκδήλωση της αγάπης του Θεού «εν σαρκί» που κάνει τη χριστιανική πίστη μοναδική. Ας τονίσουμε αυτό το «ό,τι κι αν είναι»: ο Θεός, ο Δημιουργός και Κύριος του σύμπαντος, δεν είναι απρόσωπη ενέργεια, σοφία, δύναμη. Είναι ένας προσωπικός Θεός, που αποκαλύφθηκε στον άνθρωπο, παραμένοντας σε συνεχή σχέση μαζί Του. Μια σχέση που αισθάνεται όλη η ανθρώπινη ύπαρξη: «Ο Θεός είναι αγάπη, και όποιος μένει στην αγάπη μένει εν τω Θεώ, και ο Θεός μένει μέσα του» (Α’ Ιω. 4:16). Αυτός ο Θεός δεν άφησε τον κόσμο να σκοτωθεί από εγωισμό, μίσος, αδικία και απόγνωση. Τα Χριστούγεννα μας ενθαρρύνουν να αναλογιστούμε ότι η ελπίδα για την παρουσία Του στη ζωή μας είναι πηγή υπομονής.
Οι διάφορες αντιξοότητες και αδιέξοδα που εμφανίζονται στο επίγειο μονοπάτι του Λυτρωτή αντιμετωπίζονται πάντα με την υπομονή της ελπίδας. Ήδη την εποχή της Γέννησής Του, όπως φαίνεται στην ορθόδοξη εικονογραφία, το βλέμμα της Παναγίας, του Ιωσήφ, των βοσκών και των μάγων αντικατοπτρίζει μια ήρεμη, λαμπερή υπομονή. Ακόμα και στο βλέμμα των ζώων στην ταπεινή σπηλιά και της παλλακίδας που συμμετείχε στην περιπέτεια της παραμονής του μικρού Ιησού, αποκαλύπτεται μια ήρεμη υπομονή.
Η υπομονή της ελπίδας που πηγάζουν τα Χριστούγεννα δεν σημαίνει αδυναμία, αντίθετα δηλώνει μυστική δύναμη. Μεταμορφώνει ακόμη και τις μεγαλύτερες λύπες και αδυναμίες της παρούσας ζωής, ενισχύοντας την επιμονή, τη μαχητικότητα, την ποιότητα της αντίστασης, την υποστήριξη της αλήθειας και της δικαιοσύνης. Με βάση τη δική του εμπειρία, ο απόστολος Παύλος αναφέρει: «Να θυμάστε ότι η θλίψη γεννά υπομονή, και η υπομονή είναι δοκιμασία, και η δοκιμασία είναι ελπίδα, και η ελπίδα δεν είναι ντροπή» (Ρωμαίους 5:3-5). Χάρη στην υπομονή, ο πνευματικός άνθρωπος χρησιμοποιεί καλύτερα τις διανοητικές και συναισθηματικές του δυνάμεις. Η υπομονή σε συνδυασμό με την ήρεμη επιμονή ανοίγει περάσματα από πολλά αδιέξοδα στις διαπροσωπικές σχέσεις, σε κρίσεις υγείας, στη φτώχεια, σε κοινωνικές ανατροπές. Φέρνει την ανθρώπινη ζωή σε ωριμότητα, «η υπομονή όμως έχει το τέλειο έργο της, για να είστε τέλειοι, χωρίς να σας λείπει τίποτα» (Ιακώβου 1:4).
Η εποχή μας κλονίζεται από παρατεταμένους, αφάνταστα σκληρούς πολέμους σε πολλές γωνιές του κόσμου, και ακόμη πιο κοντά στην Ουκρανία και την Παλαιστίνη. Ας εντείνουμε την έκκλησή μας για τον τερματισμό των θανατηφόρων συγκρούσεων.
Η ελπίδα καλλιεργεί την υπομονή, και η υπομονή καλλιεργεί την ελπίδα, και τα δύο αντλούν δύναμη από την πίστη. Η Βίβλος έχει πολλές οξυδερκείς αναφορές στην υπομονή. Μας βοηθούν να περπατάμε «χαρούμενοι στην ελπίδα, υπομονετικοί στη θλίψη, με επιμονή στην προσευχή» (Ρωμαίους 12:12). Λαμβάνοντας υπόψη το παράδειγμα του Κυρίου μας και των αγίων που Τον ακολούθησαν: «με υπομονή τρέχουμε τον αγώνα που είναι μπροστά μας, για τον Ιησού, τον ηγέτη και τελειοποιητή της πίστης μας» (Εβραίους 12:1-2). Κοιτώντας Τον, αντιμετωπίζουμε νηφάλια και δυναμικά όλες τις δοκιμασίες που έρχονται στο δρόμο μας.
Κάθε εποχή έχει τις ανατροπές της, τις πολεμικές συγκρούσεις, τις καταστροφές, τις τραγωδίες, τη δυστυχία, την απογοήτευση και την απόγνωση. Και ο δικός μας κλονίζεται από μακροχρόνιους, αφάνταστα σκληρούς πολέμους σε πολλές γωνιές της γης, πιο κοντά στην Ουκρανία και την Παλαιστίνη. Ακόμη και οι εκκλησιαστικοί κύκλοι μαστίζονται από αντιφάσεις και διαιρέσεις. Κάθε έθνος έχει τα δικά του πολύπλευρα προβλήματα. Κάθε κοινότητα, κάθε άνθρωπος βιώνει ώρες μελαγχολίας και πόνου. Σε όλες τις περιπτώσεις, απαραίτητος οδηγός παραμένει η υπομονή της ελπίδας.
Ας εντείνουμε την έκκλησή μας να σταματήσουν οι θανάσιμες συγκρούσεις και οι διάφορες κοινωνικές κρίσεις, ώστε να βασιλεύει παντού η ειρήνη. Ας προσπαθήσουμε «δια της υπομονής και της ικεσίας των Αγίων Γραφών» να ενισχύσουμε την αμοιβαία εμπιστοσύνη και την αρμονική συνεργασία, πολλαπλασιάζοντας την ελπίδα μέσα μας. «Αλλά ο Θεός της ελπίδας σας γεμίζει με κάθε χαρά και ειρήνη όπως πιστεύετε, για να σας δώσει αφθονία ελπίδας με τη δύναμη του Αγίου Πνεύματος» (Ρωμ. 15:13).
Χριστός γεννάται, δοξάστηκε! Είθε η υπομονή της ελπίδας, με τη χάρη του Τριαδικού Θεού, να γεμίσει τις καρδιές μας με λαμπερή χαρά και ειρήνη, ειδικά αυτές τις Δωδεκαήμερες και καθ’ όλη τη διάρκεια του επερχόμενου Νέου Έτους 2024.
