Από τότε που ανέλαβα τα καθήκοντά του Πρέσβης της Σερβίας στην Ελλάδα είχαμε διαφορετικές συνθέσεις του Βουλή των Ελλήνων. Δύο Πρόεδροι της Δημοκρατίας, δύο πρωθυπουργοίμέχρι έξι υπουργοί Εξωτερικών. ΣΥΡΙΖΑ ΚΑΙ ΠΑΣΟΚ άλλαξαν αρχηγούς, Αθήνα και Θεσσαλονίκη άλλαξαν δήμαρχους.
Οι περίοδοι που αναφέρω δεν ήταν μικρές, απλά η δική μου κράτησε πολύ. Τα μόνα πράγματα που δεν έχουν αλλάξει κατά τη διάρκεια της θητείας μου είναι: Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος, ΓΓ του ΚΚΕ ΚΑΙ Περιφερειάρχης Κρήτης. τέτοιος σκηνοθέτης Καθημερινήεφημερίδα –την οποία διάβαζα συνεχώς μόλις άρχισα να κατακτώ την ελληνική γλώσσα– που μου δίνει ευγενικά την πλατφόρμα σήμερα να πω δυο λόγια με αφορμή τη λήξη της θητείας μου.
Θα ήθελα να ευχαριστήσω εκ των προτέρων τους αναγνώστες που κατάλαβαν την πρόθεσή μου να γράψω ένα κείμενο που δεν θα είναι ένας συμβατικός και ευγενικός αποχαιρετισμός. Δεν θα σταθώ στην περιγραφή ή στην αναφορά των διπλωματικών επιτευγμάτων στην ενίσχυση των σχέσεων μεταξύ των δύο εξαιρετικά φιλικών χωρών μας και των δύο αδελφικών μας εθνών. Θα χρησιμοποιήσω τις παρακάτω γραμμές για να μεταφέρω μερικά από τα συναισθήματα που με συνδέουν με την Ελλάδα. Η δική μου Ελλάδα. Μεταπολιτευτική Ελλάδα, στην ηλικία μου, γιατί γεννηθήκαμε την ίδια χρονιά.
Τα τελευταία 50 χρόνια, έχω δει την Ελλάδα να εξελίσσεται σε διαφορετικά στάδια. Από τους σκονισμένους δρόμους και τα μεταχειρισμένα ιαπωνικά αυτοκίνητα των μέσων της δεκαετίας του 1980, μέχρι τη μεταμόρφωσή του σε μια χώρα που μετά βίας αναγνώριζα μόλις μια δεκαετία αργότερα. Σε καλές και κακές στιγμές. Από ένδοξες και γιορτινές στιγμές όπως π.χ Ολυμπιακοί Αγώνες στην Αθήνα και γιορτή 200 χρόνια από την Ελληνική Επανάστασησε δραματικές κρίσεις, μεγάλα ανθρώπινα δεινά και τραγωδίες.
Την συνάντησα πολλές φορές, σε διαφορετικές στιγμές της ζωής μου, και την αποχαιρέτησα πολλές φορές. Πρώτη φορά ήρθα στην Ελλάδα πριν από 40 χρόνια Γιουγκοσλαβίαη χώρα από την άλλη πλευρά Το Σιδηρούν Παραπέτασμα με τη συγκατάθεση Τσόρτσιλ και Στάλιν. Έμαθα όλα όσα δεν επιτρεπόταν να μάθει κανείς στη χώρα μου εκείνη την εποχή, αλλά ήταν επιθυμητό. Εδώ έγινε η πρώτη μου συνάντηση με τη σύγχρονη δημοκρατία και τις ελεύθερες εκλογές η εισαγωγή μου στην Ορθοδοξίατην κατήχησή μου και τη βάπτισή μου σε Μονή Χιλανδαρίου στο Άγιο Όρος.
Γνώρισα την Ελλάδα πρόσωπο με πρόσωπο για πρώτη φορά στα τέλη της άνοιξης του 1985. Τέλος Ψυχρός πόλεμος δεν ήταν ακόμη καθαρά αισθητό. Πρόεδρος των ΗΠΑ ήταν ο Ρόναλντ Ρίγκανενώ ο Μιχαήλ Γκορμπατσόφ έγινε ένας μόλις πριν από λίγους μήνες ηγέτης της ΕΣΣΔ. Ήμουν έντεκα χρονών, και ως παιδί δύο Σέρβων δημοσιογράφων, είχα ήδη μια κάπως διαμορφωμένη εικόνα μιας φιλικής χώρας και των αδελφών ανθρώπων που ζουν εκεί. Από τη στιγμή που ο πατέρας μου, η μητέρα μου και εγώ περάσαμε τα σύνορα στους Ευζώνους, κατέγραψα με ενθουσιασμό κάθε λεπτομέρεια, σημειώνοντας κυρίως τις διαφορές που υπήρχαν με τη χώρα μας.
Μπαμπά τι είναι το ΠΑΣΟΚ;
Εκτός από την Coca-Cola σε ένα κουτί, που στην κομμουνιστική Γιουγκοσλαβία πωλούνταν μόνο σε γυάλινα μπουκάλια εκείνη την εποχή, την προσοχή μου τράβηξαν και επιγραφές γραμμένες με πράσινο χρώμα. Ρώτησα τους γονείς μου τι είναι το ΠΑΣΟΚ και γιατί ήταν γραμμένη αυτή η λέξη σε κάθε υπέρβαση και κολόνα κατά μήκος του αυτοκινητόδρομου. Μου το εξήγησαν αυτό, σε αντίθεση με τη μονοκομματική Γιουγκοσλαβία, χάρη σε έναν συγκεκριμένο πολιτικό Κωνσταντίνος Καραμανλής Στην Ελλάδα διεξάγονται δημοκρατικές εκλογές, στις οποίες διάφορες πολιτικές παρατάξεις ανταγωνίζονται ελεύθερα μεταξύ τους. Συμπεριλαμβανομένων των κομμουνιστών.
Όταν έφτασα στην Ελλάδα στα μέσα Φεβρουαρίου 2016, αυτή τη φορά ως πρέσβης της Σερβίας, ακολούθησα τον ίδιο δρόμο. Έτυχε εκείνη την ημέρα οι αγρότες σε όλη τη χώρα να απεργούν. Η εθνική οδός Ευζώνων προς Αθήνα ήταν αποκλεισμένη σε πολλά σημεία, αλλά οι Έλληνες αγρότες με άφησαν να περάσω ελεύθερα μόλις είδαν τις σερβικές πινακίδες και έμαθαν ποιος είμαι, πού πηγαίνω και γιατί πηγαίνω. Δεν μπορούσα να μην θυμηθώ την πρώτη μου επαφή με την Ελλάδα και τους γονείς μου. Σταμάτησα να ανεφοδιάζω καύσιμα στον ίδιο σταθμό αμέσως μετά τη διέλευση των συνόρων. Σαράντα χρόνια μετά, η ίδια Coca Cola σε κουτάκι, μόνο αυτή τη φορά ελαφριά. Και αντί για λαμπερά συνθήματα, υπήρχαν ξεθωριασμένα κόκκινα συνθήματα με τη λέξη ΣΥΡΙΖΑ και το κάλεσμα «Όχι» στο δημοψήφισμα.
Δεν θα ξεχάσω ποτέ την πρώτη μου επαγγελματική επίσκεψη στην Κρήτη, λίγο πριν τα Χριστούγεννα του 2017. Στο μεγαλύτερο γκρουπ ήταν και ένας συνάδελφος από την Ευρώπη που έβρισκε συνεχώς λάθη σε Έλληνες και Έλληνες από το πρωί μέχρι το βράδυ. Όλα τον ενοχλούσαν. Καθώς περπατούσαμε στους δρόμους των Χανίων ένα βροχερό πρωινό, συνέχισε να μουρμουρίζει: «Κοίτα τον, δεν φοράει ζώνη, κοίτα την, έτρεξε σε κόκκινο φανάρι και πηγαίνει προς την αντίθετη κατεύθυνση, δες τους τρίτους. , καπνίζουν στο αυτοκίνητο». Αργά το απόγευμα, αφού περάσαμε το φαράγγι της Ίμβρου και φτάσαμε στις όχθες του Λιβυκού πελάγους, βρεθήκαμε σε έναν οικισμό που αποτελείται από λίγα μόνο σπίτια. Είχε ήδη σκοτεινιάσει και άρχισε να πέφτει χιόνι στα γύρω βουνά. Ο ανυπόμονος διπλωμάτης παρέμεινε σιωπηλός, ανήσυχος για το πώς θα επιστρέψουμε εκεί που είχαμε παρκάρει τα αυτοκίνητά μας πριν από λίγες ώρες.
Το πιο όμορφο και πολύτιμο πράγμα που έχει η Ελλάδα είναι οι άνθρωποι της, αυτοί που ζουν κάτω από τον γαλάζιο ελληνικό ουρανό. Αν και ένα απλό ευχαριστώ δεν αρκεί, τους οφείλω για την απαράμιλλη φιλοξενία και τη μεγάλη αγάπη με την οποία με περιέβαλλαν σε κάθε βήμα.
Παρόλο που πεινούσαμε και υποφέραμε από το κρύο, μας παρατήρησε ένας Κρητικός ντυμένος στα μαύρα. Κατάλαβε αμέσως ότι κάτι δεν πήγαινε καλά με εμάς. Όχι μόνο μας τάιζε και μας πότιζε στο σπίτι του, αλλά μας πήγε με το παλιό του φορτηγάκι σε μια ορεινή τοποθεσία όπου αφήσαμε τα αυτοκίνητά μας στην είσοδο του φαραγγιού. Ο περίεργος φίλος μου δεν ενδιαφερόταν πλέον αν φορούσαμε ζώνες ασφαλείας ή αν καπνίζαμε στο αυτοκίνητο. Καθώς περπατούσαμε στον ελικοειδή δρόμο που οδηγεί από τα Λευκά Όρη στα Χανιά, δεν μπορούσα παρά να του πω ότι οι Έλληνες μπορεί περιστασιακά να έχουν μικρά τροχαία ατυχήματα ή άλλες παραβάσεις, αλλά η ανθρωπιά και η φιλοξενία, το ελληνικό φιλότιμο, δεν μπορούν να εμφυσήσουν ένα πρόσωπο η ανθρώπινη ψυχή χωρίς ρύθμιση.Βρυξέλλες.
Τα τελευταία οκτώ χρόνια, ως πρέσβης της Σερβίας, μοιράζομαι γιορτές, ανησυχίες και λύπες με τον ελληνικό λαό. Γιόρτασα ονομαστικές εορτές, γεννήσεις και γάμους και τον συνόδεψα στο τελευταίο του ταξίδι Κωνσταντίνος Μητσοτάκηςτου Μίκυ Θεοδωράκητου Κάρολος Παπούλιας. Όσο καλύτερα και βαθύτερα γνώριζα την Ελλάδα, την αληθινή και πιο όμορφη πλευρά της, που συχνά περιλαμβάνεται στην τυπική τουριστική προσφορά – από τα περίχωρα της Θεσσαλονίκης όπως οι Άγιοι Σαράντα Εκκλησιές και η Τριανδρία, τα νησιά Ιπτάνε νωρίς την άνοιξη και τα Δωδεκάνησα στα τέλη του φθινοπώρου. το φθινόπωρο ακόμα και τα χιονισμένα οροπέδια του Ψηλορείτη πάνω από τα Ανώγεια γινόταν όλο και πιο σημαντικά για μένα.ομορφότερα. Μου άρεσε όλο και περισσότερο και γινόταν όλο και πιο δύσκολο να την αποχωριστώ. Αυτός ο αποχαιρετισμός, μετά από οκτώ χρόνια συνεχούς παραμονής στην Ελλάδα και συμβίωσης με Έλληνες, είναι ο πιο δύσκολος.
Γράφοντας ένα βιβλίοΕλλάδα: ο αγώνας για ανεξαρτησία, η δημιουργία του κράτους και η παλαιογένεση του έθνους«, αλλά και από τη δική μου εμπειρία συνειδητοποίησα ότι από πολιτική και πολιτιστική άποψη τελικά, με την έννοια του σύγχρονου εθνικού χαρακτήρα και της σημερινής ταυτότητας των Ελλήνων συνολικά, η αίσθηση του μέτρου είναι η μεγαλύτερη ελληνική αρετή. Ένα είδος ελληνικής ισορροπίας, δηλαδή η νίκη της μεσαίας γραμμής ως αποτέλεσμα της δράσης όλων των δυνάμεων.
Η επιτυχής συμφιλίωση και σύνθεση των αντίπαλων άκρων – Ανατολής και Δύσης, παράδοσης και νεωτερικότητας, Ορθοδοξίας και Διαφωτισμού, εθνικής υπερηφάνειας και επίγνωσης των αδυναμιών μας, ισχυρού κράτους και δημοκρατίας, ισχυρού στρατιωτικού και πολιτικού ελέγχου – είναι η μεγαλύτερη νίκη των σημερινών Ελλήνων.
Η μεταπολιτευτική Ελλάδα του Καραμανλής και το δικό του Παπανδρέου δεν πέτυχε αυτή τη νίκη τόσο εύκολα. Σίγουρα όχι πριν αποδειχθούν λάθος τα διάφορα άκρα και μετά από συχνά αιματηρές εσωτερικές συγκρούσεις.
Εθνική αβεβαιότητα
Αν, μετά από οκτώ χρόνια συνύπαρξης, τολμούσα να ασκήσω κριτική στους Έλληνες, δεν θα ήταν άλλη κριτική από αυτή που κατακρίνω τους συμπολίτες μου: μια περιστασιακή έλλειψη αυτοεκτίμησης. Μια ανεπάρκεια που συχνά συνοδεύεται από ανεπαρκή αυτοπεποίθηση και, ταυτόχρονα, υπερβολική γοητεία με ξένα στοιχεία. Α, απόκλιση από το μέσο. Απόκλιση από το αρχαίο μετρητή αφετηρία.
Η Ελλάδα είναι μια απίστευτα όμορφη χώρα. Ωστόσο, η μεγαλύτερη ομορφιά της δεν έγκειται στη φυσική της ομορφιά. Ο μεγαλύτερος πλούτος της δεν είναι οι φυσικοί πόροι. Το πιο όμορφο και πολύτιμο πράγμα που έχει η Ελλάδα είναι οι άνθρωποι της, αυτοί που ζουν κάτω από τον γαλάζιο ελληνικό ουρανό. Από την Κέρκυρα στο Καστελλόριζο, από το Διδυμότειχο στα Σφακιά. Οι δικοί της άνθρωποι, Έλληνες και Έλληνες.
Αν και ένα απλό ευχαριστώ δεν αρκεί, τους οφείλω για την απαράμιλλη φιλοξενία τους και τη μεγάλη αγάπη με την οποία με περιέβαλλαν σε κάθε βήμα. Τίποτα δεν θα μπορέσει να θολώσει ή να σβήσει τη μνήμη της. Ούτε ένα χιλιόμετρο μεγάλη απόσταση, που είναι να αγαπάς αυτό που ο άνεμος είναι φωτιά. Σβήνει μικρές φωτιές και ανάβει μεγάλες.
Ο κ. Dusan Spasojević είναι πρέσβης της Δημοκρατίας της Σερβίας και συγγραφέας του βιβλίου «Ελλάδα: ο αγώνας για την ανεξαρτησία, η συγκρότηση κράτους και η παλαιογένεση του έθνους».
