Ο Στίβεν Αντωνάκος (1926-2013), που γεννήθηκε στη Λακωνία και μετανάστευσε στην Αμερική μόλις 4 ετών, είχε ως μοναδική ανάμνηση από την Ελλάδα το φως των κεριών στο ξωκλήσι του χωριού του. Επηρεασμένος από τη Νέα Υόρκη της δεκαετίας του 1960, δημιούργησε έργα με πολύχρωμα φώτα νέον, τα οποία όμως εξέπεμπαν την ίδια ιερή υπαινικτικότητα. Ο Γιάννης Μπουτέας είναι ένας «γεωμέτρης» του φωτός, που το μπλέκει με άλλα υλικά όπως σχοινιά και λαμαρίνες. Ο Γιώργης Λάππας ενσωμάτωσε τον ηλεκτρισμό στα έργα του και πολλά γλυπτά έγιναν φωτεινές εγκαταστάσεις. Και η νεότερη γενιά Ελλήνων καλλιτεχνών, όπως ο λαμπρός Νικομάχης Καρακωστάνογλου, υποκλίθηκε επίσης στο φως, χρησιμοποιώντας το ως μέσο έκφρασης. Η διαλεκτική σχέση εξελίσσεται σαν ρελέ που περνά από γενιά σε γενιά και ήταν καλή ιδέα της Μαρίνας Μηλιού-Θεοχαράκη, επιμελήτριας σύγχρονης τέχνης, να διοργανώσει μια έκθεση στο Ίδρυμα Θεοχαράκη που εξετάζει καλειδοσκοπικά αυτό το «αποτύπωμα» στα ελληνικά. οπτική παραγωγή.
Το αφιέρωμα ξεκίνησε στις 20 Νοεμβρίου και παρουσιάζει εγκαταστάσεις, πίνακες ζωγραφικής, γλυπτική και φωτογραφία μέσω των οποίων εικαστικοί καλλιτέχνες εξερευνούν εννοιολογικές αναφορές στο φως. Μας βοηθά να κατανοήσουμε πώς το φως μετατρέπεται από φυσικό φαινόμενο σε πρώτη ύλη για καλλιτεχνική πρακτική, αποτίοντας παράλληλα φόρο τιμής στη διαχρονική επιρροή των καλλιτεχνών που το ανέδειξαν πρώτοι. Έχει τίτλο «Αδειάζει, γεμίζει, φως» και την επιμέλεια έχουν ο διευθυντής του καλλιτεχνικού προγράμματος του Ιδρύματος Θεοχαράκη, Τάκης Μαυρωτάς, και ο επιμελητής του ελληνικού περιπτέρου στη φετινή Μπιενάλε της Βενετίας, Πάνος Γιαννικόπουλος. Ο πρώτος έχει μεγάλη εμπειρία, ο δεύτερος (που παρουσίασε την εγκατάσταση «Dry Day» στη μεγαλύτερη διεθνή συνάντηση τέχνης) έχει φρέσκια οπτική και ανατρεπτικότητα.
Και οι δύο επιμελητές τονίζουν ότι στόχος της έκθεσης δεν είναι να συγκρίνουν δύο διαφορετικές ηλικιακές ομάδες καλλιτεχνών: «Οι σημερινές συνθήκες είναι τελείως διαφορετικές και οι νέοι καλλιτέχνες δεν κουβαλούν τις τραγικές εμπειρίες και τις αθεράπευτες πληγές του πολέμου, της κατοχής, του εμφυλίου και των σκοτεινών επτά έτος δικτατορίας στην Ελλάδα. Η τέχνη εξελίσσεται διαρκώς, φέρνοντάς μας αντιμέτωπους με ένα μυστήριο που όχι μόνο δεν μας πτοεί, αλλά και μας χαροποιεί και μας καταπλήσσει με την ιδιοφυΐα του, πολλές φορές, με λάμψεις» τονίζουν.
Η ομάδα είναι μόνο ένα μικρό κεφάλαιο στην τεράστια ιστορία της τέχνης που ξεκίνησε με τις ακτίνες του ήλιου και τη δύναμη του σκότους στους καλλιτέχνες της αρχαιότητας, μέχρι τον Μεσαίωνα, το κιαροσκούρο του Καραβάτζιο και του Ρέμπραντ, την εφεύρεση του ηλεκτρισμού, για τους ζωγράφους του 20ου αιώνα και τώρα για τους ζωγράφους της ψηφιακής εποχής. Τα έργα προέρχονται από τις συλλογές του ΕΜΣΤ, των συλλεκτών Αναστάση Φουφούνη Μαμιδάκη, Ειρήνη Παναγοπούλου, Θέμη Αλεξόπουλου, από τους ίδιους τους καλλιτέχνες ή από γκαλερί που τους εκπροσωπούν (Ζουμπουλάκης, The Breeder και Σύλβια Κούβαλη). Η έκθεση θα διαρκέσει έως τις 16 Φεβρουαρίου 2025 και συνοδεύεται από πολυσέλιδο κατάλογο που περιέχει όλα τα εκτιθέμενα έργα και κείμενα των Τάκη Μαυρωτά και Πάνου Γιαννικόπουλου.
