Υπάρχουν υπέροχοι καλεσμένοι από το εξωτερικό και οι πρεμιέρες νέων κινηματογραφιστών από όλο τον κόσμο είναι πάντα ενδιαφέρουσες επίσης Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης είναι παραδοσιακά το «σπίτι» των Ελλήνων δημιουργών. Ίσως οι καλύτεροι από αυτούς έχουν ανοίξει τα φτερά τους τα τελευταία χρόνια, κάνοντας πρεμιέρες στο εξωτερικό, αλλά στη Θεσσαλονίκη μπορείς σχεδόν πάντα να δεις ένα ενδιαφέρον ντεμπούτο, από αυτούς που συνεχίζουν να κάνουν ταινίες με λίγους πόρους, με κάποιες εμμονές, αλλά και με πολλές του πάθους και της δέσμευσης. αγάπη για τον κινηματογράφο.
Ένα τέτοιο ντεμπούτο είναι σίγουρα το «Meat» του Δημήτρη Νάκου, η δράση του οποίου διαδραματίζεται σε ένα ορεινό χωριό της ελληνικής επαρχίας. Εκεί ο πατέρας της οικογένειας Τάκη (Ακύλλας Καραζήσης) ετοιμάζεται να ανοίξει το νέο του κρεοπωλείο. Ωστόσο, μια διαμάχη με έναν γείτονα θα οδηγήσει στη δολοφονία του τελευταίου από τον γιο του Τάκη. Ο μόνος μάρτυρας είναι ο Χρήστος (Κώστας Νικουλής), ένας νεαρός από την Αλβανία του οποίου η οικογένεια έχει έναν υιοθετημένο γιο. Καθώς το κορδόνι της υποψίας σφίγγει γύρω τους, ο Τάκης καλείται να πάρει μια πολύ δύσκολη απόφαση.
Η ταινία του Naku απέσπασε θερμό χειροκρότημα από το κοινό στο Olympia (sold out) χάρη σε ένα σφιχτό σενάριο που κρατά το κοινό αφοσιωμένο στην πλοκή, ενώ εξακολουθεί να διατηρεί μια έξυπνη ανατροπή στο φινάλε. Αυτή η σπάνια αρετή για μια ελληνική ταινία έχει ως αποτέλεσμα μια ταινία στην οποία όλοι οι χαρακτήρες, πρωταγωνιστές και δευτερεύοντες χαρακτήρες, «αναπνέουν» και αποκτούν υπόσταση. Η επαρχιακή μικροκοινωνία και η οικογενειακή μονάδα γίνονται αντανάκλαση του ευρύτερου θέματος της ιστορίας του αουτσάιντερ, ιδιαίτερα του Αλβανού, ο οποίος, αν και φαίνεται πλήρως ενσωματωμένος, είναι αυτός που θα θυσιαστεί ως περίσσιο «κρέας» όταν τα πράγματα δυσκολέψουν. . Αξίζει επίσης να σημειωθεί ότι παρακολουθούμε όλες αυτές τις δραματικές μεταπτώσεις και κραδασμούς στον αισθητικό ρυθμό που θέτει η μουσική του εξαίρετου χάλκινου πολυοργανίστα Κωνσταντή Πιστιόλη.
Στο γενικότερο ποπ ύφος του «Ποτάμι» που ερμηνεύει ο φίλος μας από το εξαιρετικό «Αεραλάντη» Χάρης Ραυτογιάννη, η μουσική παίζει σημαντικό ρόλο. Ο τελευταίος ουσιαστικά αφηγείται μια ιστορία αγάπης που γεννιέται στην «προκυμαία» του αυτοκινητόδρομου, ανάμεσα σε δύο εντελώς παράδοξους χαρακτήρες. Ο Μάκης Παπαδημητρίου και η Στεφανία Σωτηροπούλου βρίσκουν τη χημεία τους στις… παναρισμένες μπουκιές κοτόπουλου, σε ένα αστείο σύνολο με γουέστερν στοιχεία και «αμερικάνικο» ρυθμό που αντί για Οκλαχόμα αναπτύσσεται (μάλλον) κάπου στις Αχαρνές. Η πρόοδος, τόσο εντός όσο και εκτός εισαγωγικών, αντιπαρατίθεται με τα περιθώρια, σε μια ταινία με σαφώς περιορισμένους πόρους αλλά πολύ κέφι και εγκάρδια αγάπη στη δημιουργία της.
Η τρίτη ελληνική ταινία που μας έκανε θετική εντύπωση σήμερα στη Θεσσαλονίκη είναι «Το κυνήγι» του Χρήστου Πυθάρα. Εκεί, ο Γιάννης, ένας μοναχικός σιδεράς που του αρέσει το κυνήγι, χάνει την ηλικιωμένη μητέρα του. Την ίδια στιγμή, ο γείτονάς του Ηλία κακοποιεί τον σκύλο του, με αποτέλεσμα ο Γιάννης να χάνει τον ύπνο του το βράδυ. Οι δύο άντρες αναπόφευκτα θα συγκρουστούν και στη δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία του, ο Πυθάρας θα εξερευνήσει τη σκοτεινή πλευρά της ανθρώπινης φύσης που τρέφει και φιμώνεται (κυριολεκτικά) μέσα στους στενούς τοίχους των πολυκατοικιών.
