Η δράση του Faviero, που σήμερα έχει ξεχαστεί σε μεγάλο βαθμό τόσο στη Γαλλία όσο και στην Ελλάδα, αφορά κυρίως ιστορικούς που μελετούν τις εξεγέρσεις του 19ου αιώνα, το φιλελληνικό κίνημα και την ιστορία της Γαλλίας και της Ελλάδας. Ωστόσο, κάποια ίχνη του ταξιδιού του στη χώρα μας φαίνονται ακόμη στο φόντο της σύγχρονης ζωής και, φευγαλέα, στην καθημερινότητά μας.
Όσοι μεγάλωσαν στην Ελλάδα της δεκαετίας του 1980 ίσως θυμούνται ως μουσική ραδιοφωνική ανάμνηση μια φράση από τους στίχους του Μάνου Ελευθερίου: «Οι δρόμοι της Φαβιέρου και οι δρόμοι του Βίκτωρ Ουγκώ, η πλατεία Βάθης είναι ένα σάπιο σεντόνι…». Προέρχεται από ένα τραγούδι (Οδός Φαβιέρου και Βίκτωρ Ουγκώ) σε σύνθεση και ερμηνεία του Θέμη Ανδρεάδη. Τα κείμενα, που αναφέρονται στους κεντρικούς αθηναϊκούς δρόμους με τα ονόματα των φιλελληνικών, που περιβάλλουν την πλατεία Ομονοίας, συνδυάζουν ποιητικά την παρακμιακή πτυχή της ζωής της πόλης με το φιλελληνικό παρελθόν της πόλης και τον υπαρξιακό πόνο των πρώτων μεταπολίτευσης.
Υπήρχαν όμως και πιο χειροπιαστά σημάδια της παρουσίας των Φιλελλήνων στην Αθήνα, όπως η μαρμάρινη, τριγωνική στήλη που στεκόταν δίπλα στην αυλή του Ωδείου Ηρώδου του Αττικού μέχρι το καλοκαίρι του 2015. Αφιερώθηκε στη μνήμη του Φαβιέρο και του συμπατριώτη του Φρανσουά Ρομπέρ, επίσης φιλέλληνα, σε ανάμνηση της ηρωικής εισόδου δύο Γάλλων φιλελλήνων στην Ακρόπολη το 1826 για να ενισχύσουν τους πολιορκημένους Έλληνες με πυρομαχικά. Κατά τη διάρκεια αυτής της στρατιωτικής επιχείρησης, ο Φράνσις Ρόμπερτς πέθανε βίαια: μια σφαίρα πολυβόλου του έκοψε τα πόδια και τον ακρωτηρίασε με εχθρικά ξίφη και δόρατα. Δυστυχώς, τον Ιούνιο του 2015, η στήλη των Φιλελληνικών υπέστη βανδαλισμό. Σπασμένο από άγρια χτυπήματα αγνώστων. Έκτοτε δεν έχει επιστρέψει στη θέση της. Η βάση του παραμένει άδεια και σήμερα μερικές φορές χρησιμεύει ως «τραπέζι» όπου οι περιπατητές μπορούν να αφήσουν τις τσάντες και τον καφέ τους.
Μια άλλη τιμητική στήλη, αφιερωμένη στη μνήμη του Φαβιέρου, βρίσκεται δίπλα στην κατοικία «Παλατάκη» στο Χαϊδάρι για να θυμίζει τη συμμετοχή του στις Μάχες του Χαϊδαρίου τον Αύγουστο του 1826, ενώ το πιο εντυπωσιακό ίχνος της φιλελληνικής του περιπέτειας βρίσκεται σε ένα λόφο του το στενό του Μέθαν. Σήμερα μπορείτε να δείτε εκεί τα ερείπια του «Κάστρου του Φαβιέρου», μιας κατασκευής με τέσσερις πύργους στα άκρα, που βρίσκεται σε ύψος περίπου 80 μ., που ήταν καταφύγιο και ανασυγκρότηση του Τακτικού Σώματος υπό τη διοίκηση του Φιλέλληνες. Χτίστηκε με δική της πρωτοβουλία, το 1826, πάνω στα ερείπια παλαιότερων οχυρώσεων που είχαν χτίσει οι Αθηναίοι κατά τον Πελοποννησιακό πόλεμο. Απέναντι από το κάστρο βρίσκεται η Τακτικούπολη (ή Φαμπβιερόπολη, όπως αναφέρεται κυρίως σε πολλά γαλλικά ιστορικά κείμενα), οικισμός στην κοινότητα της Τροιζηνίας, που πήρε το όνομά του από την παρουσία τακτικού στρατού στην περιοχή τα χρόνια της επανάστασης.
Η συμβολή του Φαβιέρ στον ελληνικό αγώνα εκτιμήθηκε ήδη κατά τη διάρκεια της ζωής του, επειδή η Εθνοσυνέλευση στην Τροιζήνα του έδωσε την ελληνική υπηκοότητα και αργότερα ο βασιλιάς Όθωνας τον τίμησε με τον Μεγαλόσταυρο του Τάγματος του Σωτήρος ως χειρονομία ευγνωμοσύνης του έθνους.
Η είδηση του θανάτου του το φθινόπωρο του 1855 προκάλεσε θλίψη σε όλους τους Έλληνες. Ο βασιλιάς Όθωνα διέταξε τριήμερο πένθος για τον στρατό, τελέστηκε δημόσια κηδεία στη μνήμη του στην Καθολική Εκκλησία της Αθήνας και μετά την εκκλησιαστική τελετή, αρκετοί πολίτες πήγαν στην Ακρόπολη, φωταγωγημένοι στο πένθος και ο ποιητής Γ. Παράσχος. εκφώνησε επικήδειο λόγο προς τιμήν του. Στις «Δοκιμασίες του Σεϊμ» από τη σύνοδο της 24ης Σεπτεμβρίου 1855 καταγράφεται μακροσκελής λόγος για τον θάνατο του φιλέλληνα (τ. Β ́, σελ. 125-126), στον οποίο μεταξύ άλλων διαβάζουμε:[…] Ατρόμητος στη μάχη, αποφασισμένος στις αντιξοότητες, είχε μόνο ένα στόχο και ευχή: την απελευθέρωση της Ελλάδας. Ειδικότερα, του οφείλουμε την ανάπτυξη του τακτικού μας στρατού […] Η ιστορία δικαίως συγκαταλέγει αυτόν τον άνθρωπο στους ευεργέτες της Ελλάδας […]».
