Η Ρόμπιν είναι έγκυος αλλά δεν θέλει να γίνει μητέρα. Είναι σε δύσκολη κατάσταση, φοβισμένη και μπερδεμένη, γιατί η άμβλωση είναι παράνομη στη Μάλτα, όπου ζει. Η Ιταλίδα Κατερίνα θέλει να κάνει παιδί, αλλά δεν μπορεί να το κάνει γιατί ο νόμος στη χώρα της είναι πολύ αυστηρός και συναντά ανυπέρβλητα εμπόδια. Πηγαίνει στην Ελλάδα για εξωσωματική γονιμοποίηση. Η Γαία επισκέπτεται την Αθήνα για τουριστικούς σκοπούς. Μετακομίζει από το 2018 σε άλλες χώρες για την επίτευξη οικογενειακού προγραμματισμού. Η Κική πάλεψε τη νόσο του Χόκινγκ για δύο δεκαετίες, αναζητώντας ένα αξιοπρεπές τέλος στη ζωή της.
Στο πρώτο της Ντοκυμαντέρ με τίτλο “Αδέσποτα σώματα”που θα παρουσιαστεί στο ερχόμενο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Ελίνα Ψύκου («Ο γιος της Σοφίας», «Η Αιώνια Επιστροφή του Αντώνη Παρασκευά») εστιάζει στα δικαιώματα των γυναικών στο σώμα τους. Η ταινία εμβαθύνει στη σφαίρα της σωματικής αυτονομίας στην Ευρώπη, η οποία παρέχει ελευθερία στο ταξίδι, την εργασία και την κατανάλωση, αλλά – όπως σημειώνει ο σκηνοθέτης – συχνά αρνείται την ικανότητα να ζήσει και να πεθάνει με τους δικούς του όρους. Η ιδέα, μας λέει η κ. Ψύκου, ήρθε πριν από περίπου 13 χρόνια, όταν άκουσε κάτι για τη Μάλτα στις ειδήσεις. «Έμεινα έκπληκτος όταν άκουσα για πρώτη φορά ότι η άμβλωση απαγορεύεται ευρέως στη Μάλτα και ότι οι γυναίκες ταξιδεύουν συχνά στην Αγγλία ή την Ιταλία για να κάνουν άμβλωση». Εξηγεί ότι τα τελευταία χρόνια, με τη βοήθεια των εταίρων και τη χρηματοδότηση, οι εργασίες έρευνας και ανάπτυξης για την ταινία ντοκιμαντέρ έχουν σημειώσει πρόοδο. Από τότε, «ο κόσμος έχει αλλάξει πολύ και όμως καθόλου, έχει κάνει βήματα μπροστά και κάνει βήματα πίσω».
Εν τω μεταξύ, το θέμα του συνταγματικού δικαιώματος των γυναικών στην άμβλωση επανέρχεται στην επικαιρότητα Το κίνημα #MeToo και τα θύματα πολλαπλασιάστηκαν έμφυλη βία. «Τυχαίνει να είναι η στιγμή του τέλους ενός παλιού έργου που έχει περάσει από πολλά κύματα, πολλές συνεργασίες, απορρίψεις και αποδοχές, ευτυχισμένες και ατυχείς συγκυρίες και ταυτόχρονα μια βασική στιγμή για τα θέματα που εξερευνήθηκαν στην ταινία». λέει ο σκηνοθέτης. Τα γυρίσματα για την ταινία δρόμου (η δράση εκτυλίσσεται κατά τη διάρκεια του ταξιδιού) ήταν απαιτητικά και περιλάμβαναν πολλές προκλήσεις. «Το πιο σημαντικό πράγμα με το οποίο έπρεπε να αντιμετωπίσουμε τόσο εγώ όσο και οι κύριοι συνεργάτες της ταινίας ήταν η ταύτιση και η επικοινωνία με εκείνους τους χαρακτήρες που θα συμφωνούσαν να μοιραστούν τις προσωπικές και ευαίσθητες εμπειρίες τους μαζί μας και, κατ’ επέκταση, με όλους τους ανθρώπους που θα δω την ταινία.” Ο δημιουργός τονίζει ότι οι περισσότεροι ήταν σε ευάλωτη ψυχική κατάσταση. «Ταυτόχρονα, το έγγραφο περιλαμβάνει επίσης ανθρώπους που έχουν ακριβώς τις αντίθετες πεποιθήσεις από τις δικές μας. Ήταν μια πρόκληση για το πώς να σεβαστούν αυτούς τους ανθρώπους και τις απόψεις τους με τρόπο που ίσως δεν σεβάστηκαν τη δική μας».
Οι αντιδράσεις περιλαμβάνουν: και από πάρτι νίκης που προκλήθηκε από μια αφίσα που σχεδίασε ο Νίκος Πάστρας που απεικονίζει μια σταυρωμένη έγκυο με πληγές στο σώμα της. «Η αρχική ιδέα ήταν το σώμα (το σώμα, όπως λέει ο τίτλος της ταινίας) που συνδυάζει γέννηση και θάνατο, ανθρώπινα πάθη, γυναικεία και ανδρική εμπειρία, δηλαδή τον άνθρωπο. Μερικοί άνθρωποι θεωρούν ότι αυτή η εστίαση στον άνθρωπο είναι βλάσφημη», λέει η σκηνοθέτις, προσθέτοντας ότι ακούει τα σχόλια και τα αποδέχεται που αναρτώνται στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης της, «όπως έχω το δικαίωμα και την πλήρη ελευθερία να εκτυπώσω, να τοποθετήσω και να επικολλήσω την αφίσα του η ταινία μου και σε λίγες μέρες θα προβληθεί».
“Stranger Bodies”, πρεμιέρα στις 12 Μαρτίου στις 20.00, Ολυμπία, στο πλαίσιο του 26ου Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης.
