Το κάστρο έπεσε. Αυτό που εδώ και μία δεκαπενταετία θεωρούνταν δικαίως το πιο απίθανο –και συνάμα το πιο πολυαναμενόμενο– reunion της μουσικής βιομηχανίας, επιτέλους, συμβαίνει. Οι Oasis είναι και πάλι μαζί.
Λίγες ημέρες πριν σβήσουν κεράκια στο εμβληματικό ντεμπούτο τους «Definitely Maybe», οι φήμες για επανένωση των Oasis απλώθηκαν στα μουσικά Μέσα του εξωτερικού, και οι ίδιοι από τα social media τους προετοίμαζαν για μια σημαντική ανακοίνωση. Για λίγα 24ωρα, τα social media έμοιαζαν με ένα μεγάλο χαρούμενο γήπεδο που πανηγύριζε την ομάδα του: τους Oasis.
Alarm goes off 7.55am on Tuesday
Me. #oasisreunion #oasis pic.twitter.com/BuUCHjCzWz
— The Magic Mod (@TaylorMod) August 25, 2024
Και συνεχίζει να είναι. Η επιβεβαίωση ήρθε με τον καλύτερο τρόπο και η ημερομηνία 27/08/2024 πλέον κατέχει τη δική της θέση στην ιστορία της μπάντας. Οι αδελφοί Γκάλαχερ, «τα πιο τσακωμένα αδέρφια» της μουσικής βιομηχανίας, έβαλαν στην άκρη τις όποιες διαφορές τους και επανενώνουν την μπάντα τους, για να δώσουν 14 συνολικά συναυλίες σε Μεγάλη Βρετανία και Ιρλανδία το καλοκαίρι του 2025 – με επιπλέον διεθνείς ημερομηνίες να έπονται.
Δεν ξέρουμε αν είναι «ένα από τα πιο σημαντικά πολιτιστικά συμβάντα στην Ιστορία της Βρετανίας», όπως κάποιοι θερμόαιμοι φαν χαρακτήρισαν την επανένωση των αρχηγών της britpop, σίγουρα όμως είναι μία από τις σημαντικότερες μουσικές ειδήσεις της χρονιάς. Κάποιοι περίμεναν πολύ καιρό για να τραγουδήσουν το «Don’t Look Back In Anger» όπως του πρέπει.
Και κάποιοι άλλοι, πολύ πριν από αυτό, συνάντησαν κάπου κάποτε τους Oasis, δίχως να ξέρουν τότε πως αυτό που βλέπουν, με κάποιον τρόπο, γράφει Ιστορία. Η εκ νέου συνάντηση των αδελφών Γκάλαχερ ήταν μια καλή αφορμή για να ανασύρουν τις μνήμες και το αρχειακό υλικό τους και να μας υπενθυμίσουν την ιστορία μίας από τις μεγαλύτερες μπάντες των 90s.
«Καταλάβαμε ότι εκείνη τη στιγμή βλέπαμε μια μπάντα που θα έγραφε Ιστορία; Σε καμία περίπτωση»
Ανέδειξε τους Jesus and Mary Chain, συνέβαλε στην acid έκρηξη ευρισκόμενος στο πλάι των παλιόφιλων του Primal Scream, έδωσε δισκογραφικό σπίτι σε μια ντουζίνα τουλάχιστον ακόμα αξιόλογες μπάντες, αλλά η Ιστορία θα αναγνωρίζει πάντα τον Αλαν ΜακΓκί ως «τον άνθρωπο που ανακάλυψε τους Oasis» – και εκτόξευσε έτσι την britpop στα ουράνια της μουσικής βιομηχανίας. Οταν το δαιμόνιο «αφεντικό» της Creation Records είδε μια άγνωστη ακόμη μπάντα από το Μάντσεστερ να παίζει στη ιδιαίτερη πατρίδα του, τη Γλασκώβη, τον Μάιο του 1993, δεν άργησε να της προτείνει να υπογράψει στην Creation. Οι αδελφοί Γκάλαχερ με την παρέα τους θα αποδέχονταν λίγο καιρό μετά την πρόταση και τα υπόλοιπα, ως είθισται, είναι Ιστορία.
Αγνωστοι στο ευρύ κοινό παρέμεναν ακόμη οι Oasis και ένα χρόνο αργότερα, όταν τον Ιούνιο του 1994 ο μουσικός συντάκτης Μάνος Μπούρας βρέθηκε στο Λονδίνο για το φεστιβάλ Undrugged που διοργάνωνε η Creation. Το φεστιβάλ για τα δέκα χρόνια της εταιρείας του ΜακΓκί θα λάμβανε χώρα στο Royal Albert Hall στις 4 Ιουνίου. Μία ημέρα νωρίτερα, μαζί με μια «χούφτα» ακόμα ανθρώπους της μουσικής βιομηχανίας, όπως θυμάται ο Μάνος Μπούρας, το βρετανικό παρακλάδι της Sony (που θα κυκλοφορούσε τους Oasis διεθνώς) ναύλωσε ένα πούλμαν και τους μετέφερε στο Ιλφορντ, γύρω στα 20 χιλιόμετρα έξω από το Λονδίνο.
Τέτοια ήταν η πίστη του ΜακΓκί και λοιπών στους Oasis, που ήθελαν να παρουσιάσουν ξεχωριστά το «νέο, μα ελπιδοφόρο, σχήμα από το Μάντσεστερ – εξ ου και η υπερβολή του εγχειρήματος», σχολιάζει ο μουσικός συντάκτης. Οι μετέπειτα σημαιοφόροι της britpop είχαν τότε κυκλοφορήσει μόνο το πρώτο τους single, το «Supersonic» – το ντεμπούτο τους «Definitely Maybe» κυκλοφόρησε δύο μήνες αργότερα. Αλλά, όπως θυμάται ο Μάνος Μπούρας, «το συγκρότημα κοσμούσε ήδη εκείνη την εβδομάδα τα εξώφυλλα και των δύο μεγάλων μουσικών εφημερίδων του νησιού, του ΝΜΕ και του Melody Maker – κι αυτό δεν γίνεται σχεδόν ποτέ!».
Μάλιστα, ο Νίκος Πετρουλάκης, που τότε εργαζόταν στη Sony Ελλάδος, θυμάται να στέκεται στο εν λόγω live δίπλα σε ένα συντάκτη του ΝΜΕ, που γύρισε και του είπε εμφατικά: «Αυτοί είναι το μέλλον του ροκ εν ρολ» – ο Πετρουλάκης, τότε, δυσκολεύτηκε να τον πιστέψει. Ο Μάνος Μπούρας έβλεπε μεν στο πρόσωπο των πιτσιρικάδων από το Μάντσεστερ μουσικά φόντα, μια και «όσα κομμάτια έπαιξαν εκείνο το βράδυ ήταν πράγματι καλά και εκτελέστηκαν αρκούντως ικανοποιητικά» – για την ακρίβεια, όπως θα καταλάβαινε λίγο καιρό αργότερα, έπαιξαν όλα τα κομμάτια του πρώτου τους δίσκου. «Καταλάβαμε όμως οι παρόντες ότι εκείνη τη στιγμή βλέπαμε μια μπάντα που θα έγραφε Ιστορία; Σε καμία περίπτωση…».
Σε μια ακόμα στροφή της τύχης, ο Μάνος Μπούρας εκείνο το βράδυ βρέθηκε και στα παρασκήνια με τους Oasis, καθώς η tour manager τους ήταν Ελληνίδα – ακόμα θυμάται το όνομά της: Μαργαρίτα Μουζακίτη. Μη γνωρίζοντας πολλά ακόμη για την μπάντα, δεν είχε και πολλά να ρωτήσει τους Βρετανούς, οπότε αρκέστηκε στο να τους φωτογραφίσει για το αρχείο του. Πού να ήξερε…
Οι παγκόσμιοι Oasis και ο Λίαμ… που έπινε ποτά
Το «Definitely Maybe», που κυκλοφόρησε τον Αύγουστο εκείνης της χρονιάς, πούλησε σαν ζεστό ψωμί στη Μεγάλη Βρετανία, και οι Oasis γρήγορα έγιναν το ακατέργαστο αντίπαλον δέος των πιο εκλεκτικών, Λονδρέζων Blur, δίνοντας τροφή για το μοναδικό δίλημμα που απασχολούσε το Νησί εκείνα τα χρόνια: «Blur VS Oasis». Ενα χρόνο αργότερα, ήρθε το «(What’s The Story) Morning Glory?», το οποίο με κομμάτια όπως το «Wonderwall» και το «Don’t Look Back In Anger» θα τους μετέτρεπε πλέον «σε παγκόσμια μπάντα», όπως το είδε να συμβαίνει σε πρώτο χρόνο ο Αντώνης Βιλλιώτης, που βρίσκεται πίσω από τη Hubsters, τότε διευθυντής ξένου ρεπερτορίου της Sony Ελλάδας.
Θυμάται, μάλιστα, πως για τον επόμενο δίσκο τους, το «Be Here Now» (1997), που κυκλοφόρησε στις 21 Αυγούστου, περίοδο ανάπαυλας δηλαδή για τα ελληνικά δεδομένα «στη Sony Ελλάδας, που ήμασταν σε καλοκαιρινές διακοπές, ανοίξαμε για μία μόνο ημέρα την αποθήκη, για να γίνει η διανομή των δίσκων στα μαγαζιά». Είκοσι μέρες μετά, ο Αντώνης Βιλλιώτης έδωσε και το πρώτο από τα τρία ζωντανά ραντεβού του με τους Oasis στη Στοκχόλμη, που του άφησε τις καλύτερες εντυπώσεις: «Επαιξαν στην κατάμεστη Stockholm Globe Arena και ήταν καταιγιστικοί», ανακαλεί. Ενδεικτικό, βέβαια, της μόνιμης εκκεντρικότητας των αδελφών Γκάλαχερ είναι πως, όπως θυμάται ο πάλαι ποτέ διευθυντής της ελληνικής Sony, στη συνέντευξη Τύπου για Μέσα της Ευρώπης, που ακολούθησε τη συναυλία, εμφανίστηκε μόνο ο Νόελ, «ο Λίαμ έμεινε στα ποτά».
Rockwave 2000: Ο Νόελ Γκάλαχερ αγνοείται
Τα σύννεφα στις σχέσεις των αδελφών Γκάλαχερ ήταν ήδη πυκνά από εκείνα τα χρόνια, κάτι που έζησε από πρώτο χέρι και το ελληνικό κοινό στη μοναδική εμφάνιση των Oasis στη χώρα μας, στο Rockwave του 2000, που έγινε στο Πάρκο Τρίτση. Οι Oasis ανέλαβαν χρέη headliners στις 12 Ιουλίου, σε ένα εντυπωσιακό line up που απαρτιζόταν από τον Moby, τους Flaming Lips, τους Muse και τους Closer.
«Αμέσως μετά τον Moby, ο ευρύτερος χώρος εμπρός της σκηνής άδειασε σαφώς, παρότι οι ορκισμένοι οπαδοί των Oasis στριμώχθηκαν αποφασισμένοι να απολαύσουν τους τελευταίους μεγάλους Αγγλους σούπερ σταρ – ή τέλος πάντων ό,τι απέμεινε από αυτούς, καθώς η φήμη ότι ο Νόελ Γκάλαχερ εθεάθη την προηγούμενη στο αεροδρόμιο ασφαλώς δεν επιβεβαιώθηκε», έγραφε στην κριτική του για το Ποπ + Ροκ ο Λεωνίδας Αρβανίτης (Τεύχος 255, Σεπτέμβριος 2000).
Ναι, στη μοναδική τους συναυλία στην Αθήνα, οι Oasis εμφανίστηκαν χωρίς τον συνθέτη και κιθαρίστα τους, σε ένα live που δεν έχει αφήσει τις καλύτερες εντυπώσεις σε όσους βρέθηκαν σε αυτό. Πάλι στο κείμενο του Ποπ + Ροκ διαβάζουμε πως οι άλλοι τρεις μουσικοί έμοιαζαν «απολύτως στατικοί και οικειοθελώς εκτοπισμένοι», παρότι άρτιοι στο παίξιμό τους, με μόνο πιθανό να σώσει το συναυλιακό παιχνίδι τον Λίαμ Γκάλαχερ. Ομως ο frontman του συγκροτήματος στα μάτια του Λεωνίδα Αρβανίτη έκανε «τον μύθο του ένα μουσειακό κομμάτι του παρελθόντος [κιόλας;]». Ομοίως, ο Αντώνης Βιλλιώτης, που ήταν εκεί, θεωρεί πως «η συναυλία εξελίχθηκε σε μια απίστευτη αγγαρεία και για τους ίδιους και για το κοινό». Είχε βρεθεί τότε και στα παρασκήνια, όπου «το κλίμα ήταν κάπως “βαρύ”. Ο Λίαμ δεν μιλιόταν, οι υπόλοιποι ήταν πιο κοινωνικοί, όλοι περίμεναν για το τυπικό, πώς και πώς να τελειώσει η υποχρέωση».
Τον ιθύνοντα νου της Hubsters θα περίμενε μία ακόμα «συνάντηση» με τους Oasis, που θα εξομάλυνε τα πράγματα: «Ηταν δύο ημέρες μετά την κυκλοφορία του “Don’t Believe The Truth” στις 22 Μαΐου του 2005, στο Clapham Grand στο Λονδίνο, ένα σόου σχεδόν πριβέ για 1.000 άτομα (εταιρεία, media και κάποιοι φανς ίσως). Εντάξει, το να βλέπεις μία τέτοια μπάντα σε τόσο μικρό χώρο είναι κάτι ανεπανάληπτο», αφηγείται. Εξάλλου για τον ίδιο, που έχει «λόξα», όπως λέει, με τους Oasis, «είναι μεγάλη εμπειρία να συμμετέχεις βήμα βήμα στο στήσιμο μιας τόσο τεράστιας μπάντας εκ των έσω, να είσαι κομμάτι του παζλ, στα καλά τους και στα μέτριά τους».
Η συναυλία που δεν έγινε ποτέ
Τη δεκαετία του 2000 οι δισκογραφικές «πτήσεις» των Oasis ήταν πλέον χαμηλές: «Heathen Chemistry» (2002), «Don’t Believe The Truth» (2005), «Dig Out Your Soul» (2005) –που είναι και το τελευταίο τους άλμπουμ μέχρι σήμερα– δεν θύμιζαν σε τίποτα τις δάφνες παρελθόντος. Και οι σχέσεις των αδελφών Λίαμ και Νόελ ήταν πλέον εκρηκτικές, εκτός ορίων.
Αποκορύφωμα ήταν φυσικά η προγραμματισμένη τους εμφάνιση στο Rock En Seine, το μεγαλύτερο ροκ φεστιβάλ του Παρισιού, στις 28 Αυγούστου του 2009. Αν και τότε «οι Oasis ήταν λιγότερο δυναμικοί από ό,τι στις αρχές τους, ακόμα τραβούσαν το κοινό τους που είχε έρθει να τους δει», όπως εξηγεί ο Βενσάν Αρκιγιέρ, μουσικός συντάκτης στο POPnews.com, που ήταν εκεί στην επεισοδιακή αυτή βραδιά.
«Στις 22:.00 ήμασταν όλοι μπροστά από την κεντρική σκηνή και ακούσαμε μια σουρεαλιστική ανακοίνωση από τα μεγάφωνα: “Σας ανακοινώνουμε πως δυστυχώς, μόλις τώρα, στον χώρο του Rock En Seine, ο Λίαμ και ο Νόελ τσακώθηκαν”. Αυτός που μας μιλούσε είπε το “Λίαμ” με γαλλική προφορά, που έκανε ακόμα πιο περίεργη τη στιγμή. Στην αρχή νομίζαμε πως είναι αστείο. Αλλά δεν ήταν», θυμάται ο Γάλλος. Οχι μόνο η εμφάνιση των Oasis εκείνη τη βραδιά ακυρώθηκε (στη θέση τους έπαιξαν οι Madness), αλλά μετά από αυτό το συγκρότημα διαλύθηκε.
Ακολούθησε μια δεκαπενταετία με πολλά (μέτρια) σόλο πρότζεκτ για τους αδελφούς Γκάλαχερ και ακόμα περισσότερες προσβολές που αντάλλαξαν δημοσίως – τόσες, που θα έφτιαχναν βιβλίο. Κάτι που φυσικά ενίσχυσε τον μύθο τους, έκανε τη συνύπαρξη των λέξεων «reunion» και «Oasis» να ακούγεται σαν όνειρο θερινής νυκτός, αλλά και τα αστεία για το «αν θα τσακωθούν μέχρι τις συναυλίες του 2025» ήδη να ακούγονται στα μουσικά πηγαδάκια.
Το ενδεχόμενο του «reunion» αναζωπυρώθηκε διάφορες στιγμές από υπονοούμενα που άφηναν εδώ και εκεί ο Λίαμ και ο Νόελ, δίνοντας την αίσθηση πως, αργά ή γρήγορα, και τις όποιες αντιπαλότητές τους, θα συνέβαινε. «Ηταν απλώς θέμα χρόνου», λέει ο Μάνος Μπούρας, «και, ασφαλώς, σωστού χρηματικού ποσού». Και ο Αντώνης Βιλλιώτης κάνει λόγο για «μια τεράστια χρηματική συμφωνία», ακόμα και αν μιλάμε για «κορυφαίους μουσικούς και τραγούδια που άντεξαν στον χρόνο – και προφανώς ξαναζεσταίνεται το κλίμα για τις νέες γενεές, για τις νέες επανεκδόσεις και ό,τι άλλο σκεφτεί η μηχανή πίσω τους».
Δεν διατίθεται να πάει στο Γουέμπλεϊ, αλλά, αν ο δρόμος τούς πάει ξανά μια μέρα στο Παρίσι, ο Βενσάν Αρκιγιέρ θα πάει να τους δει. Ακόμα και αν ξέρει από την εμπειρία του πως «δεν συμβαίνουν πολλά στη σκηνή στα live τους». Είναι άλλες οι αρετές τους: «Ενα ολόκληρο στάδιο από Αγγλους να τραγουδάνε τα κομμάτια τους σαν ποδοσφαιρικό ύμνο θα είναι σίγουρα κάτι το εντυπωσιακό».
