Είναι αδύνατο να περιγράψεις αυτόν τον πρωτοπόρο μουσικό παραγωγό Μπράιαν Ένοόπως δεν υπάρχει ούτε μία έκδοση του ντοκιμαντέρ που προβλήθηκε σε γεμάτα σπίτια Φεστιβάλ «Νύχτες Πρεμιέρας».. Σύμφωνα με την αγάπη του «πατέρα του ambient» για την τυχαιότητα και τη δημιουργική μουσική, κανένα αντίγραφο του «Eno» δεν είναι το ίδιο. Προέρχεται από την εκπομπή “Brain One” (ένας αναγραμματισμός του Brian Eno), η οποία επιμελείται τα τμήματα που εμφανίζονται σε κάθε δωμάτιο μέσα από 30 ώρες συνεντεύξεων και 500 ώρες αρχειακό υλικό. Στην Αθήνα είδαμε μία από τις 52.500.000.000 εκδόσεις που θα μπορούσαν να είχαν δημιουργηθεί.
Σε αυτό, ο 76χρονος Brian Eno θυμάται τις αρχές του, το ανδρόγυνο στιλ του από τις δεκαετίες του 1960 και του 1970, αλλά και μια δύσκολη ερώτηση, όπως εξομολογείται, που πάντα τον απασχολούσε και είναι η κινητήρια δύναμη ολόκληρης της καριέρας του: «Γιατί μας αρέσει η μουσική;” Ας προσθέσουμε αργότερα ότι «δημιουργούμε τέχνη γιατί θέλουμε να κατανοήσουμε πώς λειτουργεί ο κόσμος των συναισθημάτων».
Αναφέρεται στις «διαγώνιες στρατηγικές» που επινόησε, οι οποίες αποτελούν εφαλτήριο στη δημιουργική διαδικασία, τις περίφημες κάρτες «Διαγώνιες Στρατηγικές». Το πρώτο φύλλο που δημιουργήθηκε ζητούσε «να τιμάς το λάθος σου ως κρυφή πρόθεση». Το τυχαίο τράβηγμα των καρτών από αυτό το σωρό οδήγησε την Ino να πειραματιστεί μαζί του Ντέιβιντ Μπάουι το καλοκαίρι του 1977, που οδήγησε στη δημιουργία του τραγουδιού «Moss Garden» από το άλμπουμ «Heroes» της τριλογίας του Βερολίνου. Η Ινώ έχει πάντα μαζί της ένα μαγνητόφωνο και ηχογραφεί συνεχώς μελωδίες. Για το ντοκιμαντέρ, κάθεται σε ένα τραπέζι γεμάτο με τέτοιες κασέτες από την 50χρονη καριέρα του, επιλέγει μια τυχαία και πατάει το «play». Το έτος είναι 1984. Τον ακούμε να εργάζεται ως παραγωγός στο U2ενώ ο Μπόνο δείγματα του «Pride» (In the Name of Love), που έμελλε να γίνει μια από τις μεγαλύτερες επιτυχίες τους. Βλέπουμε πλάνα από το στούντιο και πώς καθοδηγεί το συγκρότημα προς τον ήχο που ήθελε να κάνει. Ο νεαρός Μπόνο φαίνεται να δυσκολεύεται να καταλάβει, αλλά τελικά τα καταφέρνει. Σε ένα άλλο αρχειακό απόσπασμα, ο David Bowie μιλά για τη στενή του συνεργασία στο Βερολίνο. «Δεν ξέρω τι ακριβώς κάνει στο στούντιο», λέει, εκλαμβάνοντας το ως κομπλιμέντο και προσθέτοντας ότι η δουλειά της Ινώ έχει μια φιλοσοφική διάσταση.
Στο τέλος του ντοκιμαντέρ, η Lori Anderson βγάζει μια κάρτα που λέει “Ready?” Μάλλον όχι, γιατί οι σκέψεις της Ινώ μένουν μαζί μας για πάντα.
«Θάμπωμα: μέχρι το τέλος»
Στην εναρκτήρια σκηνή του ντοκιμαντέρ Blur, βρισκόμαστε στη βρετανική ύπαιθρο, στην πόλη Ντέβον, όπου ο 56χρονος Ντέιμον Άλμπαρν, ο τραγουδιστής του συγκροτήματος, ταΐζει κοτόπουλα στον κήπο του. Αυτή μάλλον δεν είναι η εικόνα που περιμέναμε. «Τα πράγματα που κοροϊδεύαμε στα 20 μας, τα ζούμε τώρα», λέει ο ντράμερ Dave Rowdry, αναφερόμενος στην αλλαγή του τρόπου ζωής του ατόμου και, φυσικά, στο «Country House» του 1995 ως ένα κυνικό σχόλιο για ταλαντούχους αλλά δυστυχισμένους επαγγελματίες που είναι χτίζοντας το σπίτι των ονείρων τους στην εξοχή. Το κύριο περιεχόμενο του “Blur: To The End” είναι η απόφαση του συγκροτήματος να επανενωθεί για το άλμπουμ του 2023 “Ballad of Darren” και η προετοιμασία για τις πρώτες συναυλίες του Blur στο Wembley, που πραγματοποιήθηκαν την ίδια χρονιά. Αυτές οι παραστάσεις αποτελούν τη βάση για τις πιο ενδιαφέρουσες σκηνές του ντοκιμαντέρ, που μέχρι στιγμής κινείται σε χαλαρούς ρυθμούς.
Αναπόφευκτα υπάρχει κάποιος προβληματισμός για τα χρόνια της κυριαρχίας του Britpop και της τριβής μεταξύ των μελών του συγκροτήματος. «Το να είσαι σε ένα συγκρότημα είναι σαν να είσαι σε γάμο. Ή θα έχεις δίκιο ή θα είσαι ευτυχισμένος», σημειώνει ο Άλμπαρν, ο οποίος πλέον παραδέχεται ότι έβαλε νερό στο κρασί του, αλλά και ότι «η επιτυχία σε κάνει πιο τρελό από την αποτυχία».
“Επικεφαλείς”
Με παρόμοιο τρόπο, το σαρανταπεντάχρονο δίδυμο Νταν Άουερμπαχ και Πάτρικ Κάρνεϊ, που δηλώνουν ωμά ότι «είμαστε δύο πεισματάρηδες, πεισματάρηδες, παγιδευμένοι μαζί για την αιωνιότητα», στο «This Is a Movie About a Black Keyboard» Ένα ντοκιμαντέρ με κλασική δομή στο οποίο τους παρακολουθούμε ένα ταξίδι από την αμερικανική πολιτεία του Οχάιο στις αρχές του 21ου αιώνα, στην αποθέωση που βίωσαν με τα άλμπουμ «Brothers» και «El Camino». πλάνα από τη συνεργασία τους με τον παραγωγό Danger Mouse, με τον οποίο απογύμνωσαν τον ήχο τους και τον επανίδρυσαν γύρω στο 2010. έφεραν το rock στο mainstream, αλλά και μια ανησυχία για τη διατήρηση της αυθεντικότητας του ήχου.
