Ο θάνατός του Γιώργος Μιχαλακόπουλος έφερε στο προσκήνιο δεκάδες ιστορίες και φωτογραφίες. Με όποιον κι αν έχετε μιλήσει αυτές τις μέρες, όποιον κι αν έχετε γνωρίσει, συνεργαστείτε μαζί του θέατρο ή κινηματογράφος ή απλά ένας συνεργάτης, είχε κάτι να προσθέσει στο πορτρέτο αυτού του πολύ σημαντικού και μοναδικού καλλιτέχνη και ανθρώπου. Εμφανίστηκαν εικόνες, ζωντανές, αν και πέρασαν πολλά χρόνια, που μαρτυρούν την ευγένεια της ψυχής, το χιούμορ (εντελώς «δικό του»), τη βαθιά κατανόηση κειμένων και ανθρώπων, μεγάλη ευσέβεια, σκηνικό ήθος, αδελφική γενναιοδωρία, κοινωνική ευαισθησία, ακλόνητες δημοκρατικές αρχές που έκανε πράξη για την υποστήριξη νέων ηθοποιών. Θα μείνει στη μνήμη μας ως ένας καλλιτέχνης που μπορούσε πάντα να ερμηνεύει κυρίως αυτό που πρότεινε, όχι αυτό που εννοούσε, που γέμισε τις παύσεις και έφερε στο κίνημά του δεκαετίες θεατρικής γνώσης και σκηνικής πρακτικής. Ρωτήσαμε τον διευθυντή Περικλής Χούρσογλου μίλησε μας για τον «Κύριο με τα γκρι» (1997) και από τον σκηνοθέτη του θεάτρου Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος για το “A Man for All Seasons” (2014). Η κηδεία του θα γίνει αύριο στη 1:00 μ.μ. στο Α’ Νεκροταφείο. Αντί στεφάνων, αίτημα στήριξης για το «Σπίτι του Ηθοποιού» και το ΤΑΣΕΙ.
MK.
«Ο κύριος με τα γκρι»
Συγγραφέας: Περικλής Χούρσογλου*
«Ο άντρας με τα γκρι» είναι ο Λεωνίδας, 67 ετών, επικεφαλής της Εταιρείας Νερού, σύζυγος, πατέρας, παππούς, που ερωτεύεται μια άλλη γυναίκα για πρώτη φορά στη ζωή του στα ιαματικά λουτρά Πλατυστόμου.
Όταν η προηγούμενη και πρώτη μου ταινία, ο Λευτέρης Δημακόπουλος, προβλήθηκε στους κινηματογράφους, πήγα με τη μηχανή μου από σινεμά σε σινεμά για να δω τις αντιδράσεις του κοινού. Ένα βράδυ έξω από το Plaza, ο κ. Μιχαλακόπουλος έρχεται κοντά μου και με ρωτάει -δεν έχουμε ξανασυναντηθεί- “Εσείς γυρίσατε αυτή την ταινία;” “Ναί”. Δεν θυμάμαι καν αν μου είπε ότι του άρεσε. Έγραψα το σενάριο της ταινίας έχοντας κατά νου τον κ. Μιχαλακόπουλο. Κι όταν ένιωσα ότι είχα ένα «χέρι» που μου άρεσε, του το έδωσα. Του άρεσε και αυτό. Χαίρομαι που σε γνωρίζω.
Ωστόσο, αναρωτήθηκα πώς θα ήταν η συνεργασία μας. Στον «Δημακόπουλο» δούλεψα με τέσσερα μικρά παιδιά, μαθητές ακόμα δραματικής σχολής, τα οποία καθοδήγησα στην αναζήτηση χαρακτήρων. Αυτός ο ηθοποιός που έπαιξε ρόλους και ρόλους θα με άκουγε; Από την πρώτη μέρα μέχρι το τέλος της ταινίας αντιμετώπισε με ταπεινότητα τον Λεωνίδα και εμένα.
Τρεις μήνες πριν ξεκινήσουν τα γυρίσματα, μου ζήτησε να πάω στον Πλατύστομο. Οδηγούσε μόνος του σε εθνική οδό. Όταν φτάσαμε, ήταν ακόμη χειμώνας, δεν υπήρχε ψυχή ζωντανή στα λουτρά, μου είπε: «Τώρα φύγε και γύρνα σε δύο ώρες». Δεν είμαι εδώ. «Τι θα κάνει», αναρωτήθηκα, «μόνος με τα πλατάνια;» Όταν επέστρεψα, τον έβγαλα φωτογραφία να στέκεται μπροστά στο ξενοδοχείο. Αναζήτησε τη μοναξιά του Λεωνίδα.
Στο δοκιμαστήριο πριν τα γυρίσματα, ο Γιώργος στάθηκε απέναντι από την Ειρήνη Ινγκλέση. Κοίταξαν ο ένας τον άλλον. Έμεινα στα βλέμματά τους, ο ένας ερωτεύτηκε τις ρυτίδες του άλλου.
Στα γυρίσματα στη Βέρνη με τεχνητή βροχή κι ας έφαγε νερό! Ούτε λέξη, ούτε γκρίνια. Λήψη ξανά και ξανά. Αυτό εκεί πέρα!
Ο Γιώργος «άνθισε» κάτω από ένα γκρι, κομψό αλλά αυστηρό κοστούμι, σε χρώματα που ο Λεωνίδας είχε κρύψει μέσα του για 30 χρόνια.
* Διευθυντής ο κ. Περικλής Χούρσογλου.
Βαθιά δημοκρατικό
Συγγραφέας: Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος*
Γνώρισα τον Γιώργο Μιχαλακόπουλο το 1973, όταν ήμουν ακόμη φοιτητής στη Δραματική Σχολή του Ωδείου Αθηνών. Ένας σχολικός φίλος μου πρότεινε να παίξω έναν ρόλο στον «Σύνεργο» του Ντιερενμά στο Θέατρο Σάτιρα της οδού Τρικόρφων, όπου έπαιζε ο Γιώργος. Αυτή ήταν η αρχή της φιλίας μας, που κράτησε μέχρι το τέλος της ζωής του. Την ίδια χρονιά, τον Ιούλιο, έγινε δημοψήφισμα για την κατάργηση της μοναρχίας, στο οποίο ο Γιώργος πρωτοστάτησε στο θέατρο για να συγκεντρώσει διάσημους ηθοποιούς και να περιοδεύσει στην Ελλάδα με αυτοκίνητα, υπερασπιζόμενος το «όχι» στη μοναρχία. Παρόλο που ήμουν ακόμη φοιτητής, μου πρότεινε να πάω μαζί τους. Καθόμουν στο πίσω κάθισμα με τη Μαίρη Χρονοπούλου.
Στο The Postcolonial μου πρότεινε να αναλάβω την οργάνωση της περιοδείας με τις λέξεις “Ω, τι κόσμος, μπαμπά!” Ο Κώστας Μουρσελάς έπαιξε με μεγάλη επιτυχία επί χούντας. Με αυτόν τον τρόπο, στα 20 μου, βαφτίστηκα και στον οργανωτικό τομέα, χάρη στον Γιώργο που ήξερε να εμπιστεύεται τους νέους.
Πολλά χρόνια αργότερα, το 2014, ανεβάσαμε στο Εθνικό Θέατρο το «Ένας άντρας για όλες τις ηλικίες» του Ρόμπερτ Μπολτ. Ο Γιώργος αγάπησε την παράσταση και ήμουν ενθουσιασμένος που συνεργάστηκα ξανά μαζί του 40 χρόνια αργότερα.
Ο Γιώργος ήταν σπουδαίος ηθοποιός, τον έβλεπες να παίζει και να του μιλάς. Άνθρωπος ανοιχτόμυαλος και βαθιά δημοκρατικός. Το θέατρο Σάτιρας που δημιούργησε ως μέρος της χούντας ήταν χώρος όχι μόνο για παραστάσεις. Το παραχώρησε φυσικά με αφιλανθρωπικό τρόπο, λόγω πολιτικών γεγονότων. Εκεί έγινε μάλιστα και η πρώτη συνάντηση για την ίδρυση της φοιτητικής κυβέρνησης της θεατρικής σχολής.
Ασχολήθηκε με την κοινότητα, υπηρετώντας για πολλά χρόνια ως μέλος του Δημοτικού Συμβουλίου Αθηνών και ως αντιπρόεδρος του ΚΕΘΕΑ.
Θαύμασα τη σχέση του με τη γυναίκα του. Το κέντρο της ζωής του ήταν η οικογένειά του, η Αθηνά και οι κόρες του. Και τον τελευταίο καιρό σκέφτομαι συνέχεια την ήρεμη δύναμη που λέγεται Αθηνά.
* Τη σκηνοθεσία έχει ο κ. Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος.
