Το 2024 θα είναι η έβδομη χρονιά της θητείας της. ΑΥΤΟ Λίντα Καπετανέα ανέλαβε καλλιτεχνικός διευθυντής Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας το 2018 και πριν σταθεροποιηθεί, χτύπησε η πανδημία. Θυμάμαι την επιμονή της να κρατήσει το φεστιβάλ ανοιχτό και ασφαλές αυτά τα δύσκολα δύο χρόνια. Η επιθυμία για συνέχιση των δραστηριοτήτων του ιδρύματος, που είναι ο κορυφαίος οργανισμός σύγχρονου χορού στη χώρα, κλείνει φέτος 30 χρόνια αδιάλειπτης παρουσίας. Φυσικά και το κάνει, και ειλικρινά, δεν μπορώ να σκεφτώ τι δεν θα κατάφερνε αν αποφάσιζε ότι ήθελε να το κάνει.
Στο τέλος της συνέντευξης, τη ρώτησα τι σήμαινε για εκείνη ο χορός. «Επικοινωνία, δημιουργία, προσαρμοστικότητα, ανταλλαγή», είπε. Δεν σταμάτησε την εξάσκηση από την ηλικία των πέντε ετών, συμμετέχοντας αρχικά στη ρυθμική γυμναστική και από τα 16 της γοητεύτηκε με τον σύγχρονο χορό, τον οποίο δεν ήθελε ποτέ να αποχωριστεί.
Μεγάλωσε στην Αθήνα, αλλά η Μανιάτισσα, από την πλευρά του πατέρα της, περνούσε τα καλοκαίρια στην Καλαμάτα και τη Μάνη. «Έτσι συνέδεσα το καλοκαίρι με το Φεστιβάλ Χορού», εξηγεί. Σπούδασε στην Εθνική Σχολή Ορχηστικής Τέχνης και σπούδασε με σημαντικούς χορογράφους σύγχρονου χορού στη Νέα Υόρκη και το Βέλγιο. Μετά την επιστροφή της στην Αθήνα, έκανε οικογένεια και μαζί με τον σύζυγό της, που είναι επίσης χορευτής, ίδρυσαν το δραστήριο και παραγωγικό συγκρότημα Rootless Root. Έχουν δύο παιδιά, μια κόρη δεκαοκτώ ετών και έναν γιο δώδεκα ετών.
– Μπορείς να μου πεις πόσο χρονών είσαι;
– Καθόλου. Είμαι πενήντα χρονών.
– Τι ώρα ξεκινάει η μέρα σας;
Στις 6.30 το πρωί.
– Και αυτό τελειώνει;
Γύρω στις 11 σβήνω το φως γιατί δεν έχω πια δύναμη. Το πρόγραμμά μου είναι πολύ σφιχτό, αλλά δεν υπάρχει άλλη επιλογή. Από τότε που ανέλαβα την καλλιτεχνική διεύθυνση του φεστιβάλ, συνειδητοποίησα ότι θα έπρεπε να κάτσω πολλές ώρες σε μια καρέκλα για να λύσω γραφειοκρατικά ζητήματα ή να παρακολουθήσω βίντεο με υποψήφιες παραστάσεις. Στην αρχή λοιπόν άφησα το σώμα μου να φύγει λίγο και με ενόχλησε πολύ. Λέω λοιπόν ότι θα ξυπνήσω νωρίς για να τα κάνω όλα. Εντάξει, αυτό είναι εξαντλητικό, αλλά θα πάω ούτως ή άλλως.
– Ασκείστε καθημερινά;
– Κάθε μέρα. Δεν μπορώ να κάνω χωρίς κίνηση, είτε είναι στο γυμναστήριο, είτε στην πρόβα είτε στη διδασκαλία. Δεν μπορώ να ζήσω αν δεν κάνω κάτι για το σώμα μου κάθε μέρα – και δεν θα σκεφτόμουν όλα τα άλλα.
– Δεδομένου του σφιχτού προγράμματός σας, τι σας έκανε να υποβάλετε αίτηση για τη θέση του καλλιτεχνικού διευθυντή του φεστιβάλ;
– Νομίζω ότι ήταν συνέπεια της αγάπης μου για την τέχνη του χορού. Δεν νομίζω ότι έχει αλλάξει κάτι, απλά πρόσθεσα άλλη μια χορευτική δραστηριότητα στη ζωή μου. Αυτό που αγαπώ με κάνει δημιουργικό, όσο δύσκολο κι αν είναι το έργο. Εξάλλου, νομίζω ότι με σωστό προγραμματισμό όλα είναι δυνατά: διδασκαλία, καλλιτεχνική διεύθυνση, χορογραφία, μητρότητα, όλα μαζί.
«Το φεστιβάλ είναι μια μεγάλη γιορτή χορού και ευχή μου είναι να συμμετέχουν όλοι σε αυτό».
– Τι ταυτότητα έχετε δώσει στο ίδρυμα όλα αυτά τα χρόνια;
– Από την αρχή ήθελα να κάνω ένα μεγάλο βήμα: να πάω τις παραστάσεις στην κεντρική πλατεία της Καλαμάτας. Οι άνθρωποι της πόλης ήξεραν για το φεστιβάλ, αλλά ήθελα να το ανοίξω ακόμα περισσότερο για να το διεκδικήσουν ως δικό τους. Δεν απευθυνόμαστε σε ιδιαίτερο κοινό, το φεστιβάλ είναι μια μεγάλη γιορτή χορού και ευχή μου είναι να συμμετέχουν όλοι σε αυτό.
Το ίδιο προσπάθησα να κάνω και με τα σεμινάρια που κάθε χρόνο εντάσσονται στο πρόγραμμα, αυτά που διοργανώνονται για χορευτές, αλλά κυρίως αυτά που αφορούν το ευρύ κοινό. Χθες με ενημέρωσαν ότι όλα ήταν sold out και υπήρχε λίστα αναμονής. Αυτό σημαίνει ότι πετύχαμε τον πρώτο στόχο και δώσαμε το στίγμα μας: το Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας είναι για όλους, για παιδιά και άτομα με αναπηρία, για ηλικιωμένους που θέλουν να μάθουν την κίνηση, αλλά και για το μοναδικό χορευτικό κοινό, για τους επαγγελματίες. χορευτές.
– Στις παραστάσεις του φεστιβάλ σε βλέπω πάντα στο κοινό να παρακολουθείς με μεγάλη προσοχή.
– Όσο κρατάει το πανηγύρι είμαι παρών από το πρωί. Έχω ένα ποδήλατο, πηγαίνω σε σεμινάρια, πάω σε πρόβες με καλλιτέχνες για να δω αν έκανα λάθος και τι μπορούμε να κάνουμε καλύτερα του χρόνου. Το δεκαήμερο των παραστάσεων γίνομαι σιωπηλός παρατηρητής. Μου αρέσει πολύ να βλέπω ανθρώπους να έρχονται, να σκέφτονται γιατί έρχονται και πώς νιώθουν μετά τη συναυλία. Παρατηρώ και τους χορευτές που παίρνουν μέρος στα σεμινάρια: πώς πάνε αυτοί που έρχονται από το εξωτερικό, πώς πάνε οι Έλληνες. Βλέπω και οικογένειες με παιδιά που έρχονται συχνά μετά το μάθημα και μου λένε: «Επιτέλους αγγίζουμε τα παιδιά μας, τα αγκαλιάζουμε».
– Πώς προετοιμάζετε το πρόγραμμα κάθε χρόνο;
– Δουλεύω πάνω σε αυτό όλο το χρόνο, γεμάτος άγχος και άγχος, για να σχεδιάσω ένα φεστιβάλ όσο το δυνατόν πιο διαφορετικό και διαφορετικό, με πράξεις που εμφανίζονται για πρώτη φορά, αλλά και παραστάσεις καλλιτεχνών που έχω δει και αγαπήσει. Για παράδειγμα, η Καταλανή Lali Aiguade θα έρθει και φέτος στο Black Box και ξέρω πόσο αρέσει στο κοινό μας η δουλειά της. Δεν θα μπορούσαμε επίσης να κλείσουμε τα 30 χρόνια μας χωρίς την παρουσία του χορογράφου-εικαστικού Josef Natz, ο οποίος θα παρουσιάσει το «αποχαιρετιστήριο» «Full Moon», που ξεκινάει τη διεθνή του περιοδεία. Ωστόσο, στα εγκαίνια θα δούμε ένα ντεμπούτο: το Κρατικό Μπαλέτο της Έσσης, σε μια παράσταση που αποτελείται από δύο πράξεις.
– Ο σύγχρονος χορός είναι συχνά ιδιαίτερα γενναίος, τόσο ως προς τη θεματολογία, τη μορφή και το περιεχόμενο. Τουλάχιστον μερικές φορές εμφανίζονται γυμνά σώματα χορευτών στη σκηνή. Το κοινό του φεστιβάλ το γνωρίζει αυτό;
– Η δουλειά μου ως καλλιτεχνικός διευθυντής είναι να ξέρω πού να τοποθετήσω κάθε παράσταση. Γνωρίστε, δηλ. όταν το λεγόμενο ένα «εξειδικευμένο κοινό» που θέλει να δει κάτι διαφορετικό και ένα που δεν είναι τόσο έμπειρο. Πιστεύω επίσης ότι η πρεμιέρα του φεστιβάλ πρέπει να απευθύνεται σε όλο τον κόσμο. Μια παράσταση που θα εκπλήξει, θα εντυπωσιάσει και θα αρέσει σε όλους, από μικρά παιδιά μέχρι ηλικιωμένους.
Για μένα είναι πολύ σημαντική η σύνθεση του προγράμματος, καθώς δεν διαμορφώνεται ανάλογα με τη διαθεσιμότητα της κάθε ομάδας. Τον χειμώνα, όταν επιλέγω εκπομπές, παίρνω ένα τεράστιο χαρτί και ζωγραφίζω όλα όσα θα δούμε. Θέλω να δω πώς μπορεί να «περάσει» μια παράσταση στην πλατεία, τι έχουμε στην Κεντρική Σκηνή και στο Black Box ταυτόχρονα, τι μπορεί να γίνει τις επόμενες μέρες, πώς το κοινό που μένει στη Χορωδία των Μεγάρων για δύο οι παραστάσεις μπορούν να περάσουν από τη μια σκηνή στην άλλη.
– Πού πιστεύετε ότι είναι η σκηνή του ελληνικού σύγχρονου χορού που θέλετε να υποστηρίξετε πρωτίστως;
– Οι Έλληνες χορευτές συμμετέχουν σε σημαντικά διεθνή συγκροτήματα χορού εδώ και 30 χρόνια, ίσως και περισσότερο. Στη συνέχεια, τα πρώτα βήματα έγιναν σιγά σιγά από Έλληνες χορογράφους που καταλαμβάνουν σήμερα τις μεγαλύτερες σκηνές στην Ευρώπη: Παπαϊωάννου, Λασκαρίδη, Παπαδόπουλο, Απέργη και πολλούς άλλους. Νομίζω ότι το μόνο πράγμα που πρέπει να προχωρήσουμε είναι οι πόροι. Το όνειρό μου είναι να έχω έναν προϋπολογισμό που θα μου επέτρεπε να αναθέτω κάθε χρόνο μια παραγωγή φεστιβάλ σε έναν Έλληνα χορογράφο.
Το 30ο Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας θα διεξαχθεί στις 12-21 Ιουλίου.