Συγγραφέας: Σπύρος Δημητρέλης
Είναι η κατάρα αυτής της χώρας. Αυτή είναι η κατάρα του ίδιου του Ελληνισμού. Μια διχασμένη προσωπικότητα στην οποία κάποιος εγώ, ένας πραγματιστής και ένας ρεαλιστής, κοιτάζω δυτικά. Και ο δεύτερος, συναισθηματικός, παρορμητικός, φιλάνθρωπος, ενίοτε αδαής και ανιστόρητος, που κοιτάζει προς την Ανατολή, γυρίζοντας επιδεικτικά την πλάτη στη Δύση. Και όταν λέμε «Ανατολή», δεν εννοούμε μόνο τη γεωγραφική θέση. Εννοούμε τον τρόπο σκέψης, τους τρόπους προσέγγισης των προβλημάτων, τον ατομικισμό και τον ωφελιμισμό και την ευθύνη ενός μέλους της κοινωνίας των πολιτών, τη μονόπλευρη στάθμιση του ατόμου – οικογένειας έναντι του δημόσιου συμφέροντος.
Στην ιστορία του Ελληνισμού, οι δύο αυτές Ελλάδες συγκρούστηκαν πολλές φορές μεταξύ τους. Από τη φιλοδυτική και αντιδυτική διαίρεση στο Βυζάντιο που οδήγησε στην κατάληψη της πόλης από τους Σταυροφόρους το 1204, τη μεγάλη διαίρεση των βενιζελικών και βασιλικών στη δεκαετία του 1910 που οδήγησε στη μικρασιατική καταστροφή, η παρωδία των Δημοψήφισμα 2015 για τις τρέχουσες υποθέσεις της Ελλάδας, τη διαίρεση της κοινωνίας μεταξύ των δυνάμεων του λαϊκισμού, κάθε κόμματος και πολιτικού χρώματος, και των δυνάμεων του ορθολογισμού, που κατανοούν ότι πραγματικά βήματα προς τα εμπρός για τους Έλληνες μπορούν να γίνουν μόνο όταν κοιτάζουν προς τη Δύση. Όχι γεωγραφικά. Άξιος, αναζητώντας το φως της φώτισης, την ισότητα για όλους, την ελευθερία σκέψης και κοινωνικών, οικονομικών και πολιτικών πράξεων, την αδιαμφισβήτητη δύναμη του μέτρου και του μέτρου στην προσέγγιση των πραγμάτων. Όσοι καταλαβαίνουν ότι τα σύνθετα προβλήματα απαιτούν πολύπλοκες αναλύσεις και λύσεις, δουλειά, προγραμματισμό και σίγουρα πολύτιμη υπομονή για να δουν τα αποτελέσματα.
Οι δύο Έλληνες συναντιούνται καθημερινά. Στους δρόμους, στον τρόπο που οδηγούμε, στο πώς κάνουμε επιχειρήσεις, στο πόσο φόρους πληρώνουμε, στο πόσο κοινωνική ή αντικοινωνική είναι η καθημερινή μας συμπεριφορά, στα τηλεοπτικά πάνελ, στα editorial, πιο πρόσφατα στην προσέγγισή μας στην κοινωνία. Η ρωσική εισβολή στην Ουκρανία, στην οποία μας ψηφίζουμε, για το πώς εμείς οι δημοσιογράφοι ενημερώνουμε τους πολίτες. Συγκρούονται μεταξύ τους καθημερινά στον καθένα μας, ως δύο εσωτερικές, αντιφατικές δυνάμεις.
Τα χαρακτηριστικά των παραπάνω διαχωρισμών είναι απολύτως ορατά όχι μόνο σε όλο το πολιτικό φάσμα, αλλά και μέσα στα ίδια τα μεγάλα κόμματα. Η Νέα Δημοκρατία είχε πάντα –και έχει– μια δεξιά πτέρυγα που βρίσκεται στο περιθώριο του ακροδεξιού λαϊκιστικού ρεύματος, ταυτόχρονα με το μεγάλο κεντροδεξιό φιλοδυτικό και φιλελεύθερο ρεύμα. Το τελευταίο αποδείχθηκε εξαιρετικά ανθεκτικό και αποτελεσματικό για το καλό της ίδιας της Νέας Δημοκρατίας και της χώρας γενικότερα. Το ΠΑΣΟΚ είχε πάντα την πλειοψηφία στο μεγάλο λαϊκιστικό μπλοκ Τσοχατζόπουλου-Λαλιώτη, που μισούσε τις μειονότητες, αλλά είχε πάντα ένα ισχυρό, εκσυγχρονιστικό φιλοευρωπαϊκό μπλοκ Σημίτη. Η αριστερά είχε αυτές τις δύο τάσεις. Ο φιλοευρωπαίος έφυγε από τον Μακαρίτη Παπαγιαννάκη και ο λαϊκιστής από τον Αλαβάνο. Το ΠΑΣΟΚ πηγαίνει σε εκλογές την Κυριακή. Και σε αυτές τις δημοσκοπήσεις θα έρθουν ξανά αντιμέτωπες και οι δύο Ελλάδα. Ορθολογισμός, σοβαρότητα και εκσυγχρονιστικές μεταρρυθμίσεις της Άννας Διαμαντοπούλου και ο αριστερός λαϊκισμός Ανδρουλάκη και Δούκα. Περισσότερα για το πράσινο ψηφοδέλτιο της Κυριακής.
