ΒΕΡΟΛΙΝΟ – ΑΠΟΣΤΟΛΗ. Πόσες ταινίες μπορείτε να παρακολουθήσετε στη μεγάλη οθόνη σε μια μέρα; Αν υπάρχει ένα φεστιβάλ τόσο «πυκνό» όπως αυτό του Βερολίνου, η απάντηση είναι «πολλά», ίσως και περισσότερα από τα τέσσερα που καταφέραμε να κάνουμε. Προς υπεράσπισή μας, μία από αυτές ήταν η μεγαλύτερη ταινία που έχει προβληθεί ποτέ Μπερλινάλε, ανήκει σε Ελληνίδα. Φυσικά, δεν παρακολουθήσαμε και τις 14 ώρες «Exergue – na documenta 14» του Δημήτρη Αθηρίδη – εξάλλου, η προβολή του ντοκιμαντέρ του μαραθωνίου χωρίστηκε σε δύο μέρη των επτά ωρών το καθένα και απλώθηκε σε δύο ημέρες του φεστιβάλ – αλλά είδαμε την έναρξη, την οποία εισήγαγε ο ίδιος ο καλλιτεχνικός διευθυντής της Berlinale, Carlo Satrian, με σαφής θαυμασμός για το έργο της ζωής του.
Συνολικά, ο Έλληνας σκηνοθέτης χρειάστηκε εννέα χρόνια για να ολοκληρώσει τα 14 κεφάλαια του ντοκιμαντέρ, που αφηγείται την ιστορία της documenta 14, της διάσημης έκθεσης σύγχρονης τέχνης που το 2017 μοίρασε τις δραστηριότητές της μεταξύ του Κάσελ της Γερμανίας και της Αθήνας. Στην ταινία παρακολουθούμε τον καλλιτεχνικό διευθυντή της εκδήλωσης, Adam Simczyk, για περίπου δύο χρόνια, ο οποίος μαζί με την ομάδα του προετοιμάζει τα πάντα στο επίκεντρο και (κυρίως) πίσω από αυτό. Αναφέροντας αμέτρητα γεγονότα (εξάλλου μιλάμε για 848 λεπτά), παρουσιάζοντας την ανθρώπινη πλευρά, αλλά και τεκμηριώνοντας τα αθέατα που σχετίζονται με τον κόσμο της σύγχρονης τέχνης, ο Αθηρίδης καταφέρνει να κάνει περισσότερα από το να μιλάει για ένα γεγονός που έχει συζητηθεί πολύ. , τόσο από οικονομικά δεδομένα, αλλά και λόγω της άκρως πολιτικοποιημένης φύσης τους, εμπεριέχουν ουσιαστικά μέσα τους το απόλυτο έργο τέχνης που ταυτόχρονα τα εγκλωβίζει.
Στα υπόλοιπα, αυτά είναι τα πρώτα σόου της Μπερλινάλε που ξεκίνησαν από τον σιδερένιο φράχτη, σε σχέση με την επίσκεψη Βολοντίμιρ Ζελένσκιστο Βερολίνο, το διαγωνιστικό πρόγραμμα περιελάμβανε δύο πολύ ασυνήθιστες ταινίες. Το πρώτο ήταν ασπρόμαυρο “Κουζίνα” του Alonso Ruizpalasios. Ο Μεξικανός σκηνοθέτης μας βάζει στην κουζίνα ενός τουριστικού εστιατορίου στην καρδιά της Times Square. Εκεί, η συμπατριώτισσα ξεκινά την πρώτη της μέρα στη δουλειά μαζί με άλλους από τη Λατινική Αμερική, την Καραϊβική, την Αλβανία, τις Ηνωμένες Πολιτείες και άλλες χώρες. Αυτή η σύγχρονη αμερικανική Βαβέλ γυρίζεται σε μια τεταμένη ταινία που έχει κάποιες τρυφερές στιγμές πριν φτάσει στο εκρηκτικό της φινάλε.
Αξίζει επίσης να αναφερθεί αυτό «Η αγαπημένη μου τούρτα» Οι Ιρανές Mariam Moghadam και Behtas Sanaeha, οι οποίες δεν μπόρεσαν να έρθουν στο φεστιβάλ λόγω της απαγόρευσης εξόδου από τη χώρα. Μιλάμε πράγματι για την ηθική αστυνομία του ιρανικού θεοκρατικού καθεστώτος, τουλάχιστον σε μια ταινία που έχει περισσότερα κοινά με την πραγματικότητα των γηρατειών. Η Mahin, μια 70χρονη γυναίκα που ζει μόνη της εδώ και καιρό, αποφασίζει να αναβιώσει την ερωτική της ζωή. Μια τυχαία συνάντηση θα κάνει τη βραδιά αξέχαστη. Γεμάτη χιούμορ, αυτή η γλυκιά ιστορία ρίχνει μια ειλικρινή και αρκετά απροσδόκητη ματιά στο σημερινό Ιράν, αλλά και σε θέματα γενικού ενδιαφέροντος με τα οποία ο σύγχρονος κινηματογράφος ασχολείται όλο και πιο συχνά.