Η αρχή του ήταν δυναμική και ιδιαίτερα επιτυχημένη Εθνική Συμφωνική Ορχήστρα με την ΕΡΤ. Στις 5 Οκτωβρίου στην αίθουσα «Χρήστος Δ. Λαμπράκης» στο Μιχάλης Οικονόμου διηύθυνε ένα πρόγραμμα έργων των Μότσαρτ, Μπετόβεν και Μπραμς. Σολίστ στη «Φαντασία σε ντο ελάσσονα για πιάνο και χορωδία» του Μπετόβεν ήταν η Βικτώρια Κιαζίμι, ενώ, όπως και στο προηγούμενο μοτέτο «Ave verum corpus» – «Hail true body» του Μότσαρτ, τραγούδησε η Χορωδία της ΕΡΤ (μουσικές οδηγίες: Μιχάλης Παπαπέτρου).
Είναι σύνηθες φαινόμενο οι ορχήστρες του Νότου να παίζουν σύμφωνα με τον μαέστρο. Ωστόσο, αυτό που συμβαίνει το τελευταίο διάστημα με την ορχήστρα της ΕΡΤ είναι πραγματικά εντυπωσιακό. Είτε η χημεία του διαχειριστή με την ορχήστρα είναι εξαιρετικά καλή, είτε ο πρωταγωνιστής ξέρει πώς να βγάλει το επιθυμητό αποτέλεσμα από το συγκρότημα. Σε κάθε περίπτωση, μαζί του η ορχήστρα δίνει πολύ περισσότερα από τα καλύτερά της.
Ο Μιχάλης Οικονόμου ξέρει να κάνει τους μουσικούς να παίζουν όπως τους θέλει.
Χαρακτηριστική ήταν η περίπτωση της ερμηνείας της Δεύτερης Συμφωνίας του Μπραμς. Ο Μπραμς χωρίς έγχορδα δεν είναι κατανοητός και τα έγχορδα παραμένουν η πιο προβληματική ομάδα στις ελληνικές ορχήστρες. Ο Οικονόμου όχι μόνο πέτυχε έναν συμπυκνωμένο και καλοκουρδισμένο ήχο, αλλά τον χρησιμοποίησε με εντυπωσιακή έκφραση. Υπήρχε ένα πλήθος διακριτών βαθμών δυναμικής, που επηρέασαν την πλαστικότητα των φράσεων, την κίνηση της μουσικής και τη μετάδοση συναισθημάτων. Οι μουσικές φράσεις είχαν αρχή, μέση και τέλος, ενώ οι παύσεις είχαν λόγο ύπαρξης. Είναι ξεκάθαρο ότι ο Οικονόμου αντιλαμβάνεται το δράμα της μουσικής τόσο με το μυαλό όσο και με τα συναισθήματά του και -κυρίως- ξέρει να κάνει τους μουσικούς να παίζουν όπως τους θέλει. Βοηθάει βέβαια το ότι έχει στη διάθεσή του πολύ καλούς πνευστές, τη Μελίνα Μακρή (φλάουτο), τον Σπύρο Κόντο (όμποε), τον Μάριο Αντρόβερ Πάρντο (κλαρίνο), τον Βασίλη Πριόβολο (φαγκότο) και ότι τα μπρούτζινα ήταν επίσης αποτελεσματικά. Αυτή τη φορά όμως τη διαφορά έκαναν τα έγχορδα και κυρίως τα τσέλο που δεν μας είχαν δώσει τόσο καλές ερμηνείες στο παρελθόν.
Η βραδιά ξεκίνησε με το σύντομο μοτέτο του Μότσαρτ Hail True Body. Είναι ένα από τα τελευταία έργα του συνθέτη και διακρίνεται για την εγκράτεια, την υπαινικτικότητα και την έκφραση που επιτυγχάνεται μέσα από την απλότητα της μοναδικής τέχνης του. Η ορχήστρα και η χορωδία, υπό τη διεύθυνση του Οικονόμου, μετέφεραν την παραδεισένια ομορφιά της μουσικής με έναν ελεγχόμενο και καθαρό ήχο.
Ακολούθησε η Χορωδιακή Φαντασία του Μπετόβεν, η οποία ήταν στην πραγματικότητα το προοίμιο της Ένατης Συμφωνίας. Η φαντασία γράφτηκε για να μπορέσει ο συνθέτης να χρησιμοποιήσει τους σολίστ και τη χορωδία που συμμετείχαν σε μια συναυλία που οργάνωσε για να συγκεντρώσει χρήματα. Ανέλαβε ο ίδιος το κομμάτι του πιάνου. Στη συναυλία της ΕΡΤ η Βικτώρια Κιαζήμη το ερμήνευσε με αυτοπεποίθηση και γενναιοδωρία στη φρασεολογία. Η ορχήστρα αντιμετώπισε με επιτυχία τόσο απαιτητικά περάσματα μουσικής δωματίου όσο και μεγαλειώδεις κορυφώσεις με σολίστ, χορωδία και συγκρότημα.
