ΑΥΤΟ Καλλιθέα το αγάπησα κινηματογράφος από το πρωί. Ονομάστηκε ο πρώτος κινηματογράφος της περιοχής παρθένα και το άνοιξα 1928, για να γιορτάσει το ξεκίνημα σε μια συνοικία που ήταν από τις πιο κινηματογραφικές της Αθήνας -36 αυτά ήταν τα δωμάτια που δούλευε χρόνια στην Καλλιθέα. ΑΥΤΟ Φοίβος Δεληβοριάς, μανιώδης λάτρης του κινηματογράφου, θυμάται την παλιά του γειτονιά ως «ο μεγαλύτερος παράδεισος για τους λάτρεις του κινηματογράφου»: οι κινηματογράφοι κυβέρνησαν «σαν τα εκκλησάκια στα οποία μπαίνει ο μόνος που χρειάζεται έναν μύθο, μια παρέα που θέλει να γίνει κοινωνία, ένα παιδί που αντικατοπτρίζεται στον ήρωα».
Αν κάποιος σήμερα θέλει να κάνει μια κινηματογραφική βόλτα στην Καλλιθέα, θα βρει μόνο ψήγματα για να τον καθοδηγήσει. Στο κεντρικό Λεωφόρος Τέως θα περάσει μπροστά από ένα ημιυπόγειο αλλά φαρδύ κατάστημα ρούχων και λίγο πιο πέρα, στην άλλη άκρη του δρόμου, θα βρει ένα σούπερ μάρκετ με μια μεγάλη σκηνή που ίσως κάτι του θυμίζει. Παλαιότερα υπήρχαν Etoile ΚΑΙ τροπικός, δύο από τους κεντρικούς κινηματογράφους της Καλλιθέας αντίστοιχα. Μπαίνοντας στο πέρασμα θα το δει παρατημένο Μαργαρίτα Σε αυτήν Αραπάκι, με τη φθαρμένη αλλά αταλάντευτη αφίσα της “Επικίνδυνη αποστολή 3” Με Τομ Κρουζ.
Λίγο πιο έξω, οι μηχανές συνεχίζουν να προχωρούν: κάθε καλοκαίρι Cine Fleury συστήνεται στους νεότερους και θυμίζει στους μεγαλύτερους ότι συνήθιζαν να κάνουν ουρά όχι μόνο για τις καλοκαιρινές του προβολές, αλλά και για θρυλικά σουβλάκια αυτός που τους συνόδευε (το μοναδικό καλοκαιρινό με την επαναλειτουργία τα τελευταία χρόνια). Κινηματογράφος Διονύσια Σε αυτήν Συνθέτης που παρέμεινε στην περιοχή).
Το τελευταίο χειμερινό καταφύγιο για τους θεατές του κινηματογράφου από την Καλλιθέα (εκτός Κινηματογράφος Calypso City) παρέμεινε μέχρι πρόσφατα Αλεξάνδρα, στη διασταύρωση των οδών Κρέμα και Σκίπι, του οποίου το αβέβαιο μέλλον κάνει τους περισσότερους να πιστεύουν ότι η κινηματογραφική οθόνη του μοναδικού χειμερινού θεάτρου της περιοχής δεν θα φωταγωγηθεί ποτέ ξανά. Όπως ανακοίνωσε ο κινηματογράφος πριν λίγες μέρες, αλλά και που επιβεβαιώθηκε από τους διαχειριστές του τα τελευταία 9 χρόνια, σε τηλεφωνική επικοινωνία με την «Κ», ο ιδιοκτήτης του χώρου δεν επέκτεινε (ούτε διαπραγματεύτηκε) τη σύμβαση μίσθωσης μαζί τους και δεν ενημέρωσε για τις προθέσεις του για το τι θα έκανε με τον χώρο στο εξής. .
Μιλάμε για έναν κινηματογράφο που ξεκίνησε τη λειτουργία του στο… 1969 με μία μεγάλη αίθουσα 563 θέσεων. Πολύ αργότερα και τώρα το όνομα άλλαξε σε Etoile Alexander, ο 2003 χωριζόταν σε ένα μεγάλο και μικρό δωμάτιο. ο 2011 Το Alexandra έκλεισε για δύο χρόνια και άνοιξε ξανά ως κινηματογράφος τέχνης, προβάλλοντας κυρίως επαναλήψεις Νέο αστέρι, πριν περάσει στα χέρια των τελευταίων διαχειριστών που δημιούργησαν το κλασικό primetime show.
Ανεξάρτητα από την τύχη του τόπου, σίγουρα ο κινηματογράφος Αλεξάνδρα, μετά τις τελευταίες προβολές Τετάρτη 24 Απριλίου (το οποίο θα υποστηρίζεται και από κατοίκους που έδωσαν ραντεβού εκεί μέσω social media), δεν θα λειτουργεί πλέον όπως το ξέραμε. Μαζί θα σφραγίσει τις αναμνήσεις εκείνων που κάποτε χάθηκαν στο σκοτεινό δωμάτιό του.
«Τροχός, Τσάντα και Κύπελλο» στο Ετουάλ, «Σημαδεμένο» στην Αλεξάνδρα
Δεν υπήρχε εφηβικός περίπατος Φοίβος Δεληβοριά κοντά του, που δεν τελείωσε με μαθηματική ακρίβεια στα παράθυρα ενός από τους κινηματογράφους, μεταξύ των οποίων και η Aleksandra. Και ο κινηματογράφος, όπως όλα, ήταν εκδοχές ζωής:»Ήθελα να πάρω όλες τις αφίσες, να μάθω τι θα συμβεί την επόμενη εβδομάδα – και την επόμενη εβδομάδα και τον επόμενο μήνα, αν είναι δυνατόν. Γιατί αυτό που επρόκειτο να έρθει δεν ήταν τίποτε άλλο από μια μελλοντική ζωή που θα ήταν πάντα καλύτερη: με διαφορετικό φως, με καλύτερο χρώμα, πιο πειστικό, πιο μοντέρνο και πιο κοντά στη λύση του μυστηρίου. Ταινίες τέχνης και πρεμιέρες, δημοφιλείς ταινίες B και «ελληνικές» ταινίες, άλλοτε μισογεμάτες, άλλοτε άδεια, εν πάση περιπτώσει μέρος της ζωής, μια αντανάκλαση του φωτός της.
Λίγα χρόνια νωρίτερα είχε βρει και το δικό του καταφύγιο στους κινηματογράφους της Καλλιθέας Σπύρος Κέρκυρας, δημοσιογράφος που πρόσφατα επέστρεψε στα θέατρα της περιοχής για να κάνει κάτι μαζί του Μάικ Πουγκούνα χειροποίητο έγγραφο «Όταν η Καλλιθέα πήγαινε σινεμά». Με δύο καλύτερους φίλους που, ανάλογα με την ταινία, «έδειχναν» την ταινία σε ηλικίες 5 και 6 ετών, ίσως και σε 12 άτομα, κάθε σινεμά στη γειτονιά του τη δεκαετία του 1980 έπαιζε έναν πολύ συγκεκριμένο ρόλο: Σινάν στον Ηρακλή τους περίμενε την Κυριακή το μεσημέρι για να «ζήσουν το καλοκαίρι». “Γκοτζίλα” ΚΑΙ “Κινγκ Κόνγκ” και κανείς δεν πρέπει να τους πει τίποτα. ο Etoile στην καρδιά της Καλλιθέας υπήρχε ένα τρίπτυχο “Τροχός, τσάντα και κοπάνα”, όντας στο «κέντρο-έξω» του Αλεξανδρόφσκι – όπως και μέσα Νεράιδα, στη Φιλάρετου – θα πήγαιναν για «καλές» ταινίες.
Εκεί θυμάται ότι έβλεπε όλες τις ταινίες των δύο αγαπημένων του, τις δικές του Ρόμπερτ Ντε Νίρο και το δικό του Αλ Πατσίνο. Και να έχετε déjà vu: «Στην Αλεξάνδρα συνήθως πηγαίναμε σε μια προβολή στις 4 μ.μ. Πήγαμε λοιπόν να δούμε το «Insidious» και ήμασταν μόνο δέκα. Φεύγουμε από την αίθουσα και εκατοντάδες άνθρωποι που έχουν κλείσει ολόκληρο τον Κρέμο περιμένουν έξω για τη δεύτερη προβολή. Έτσι «πατήσαμε» στο «Μια φορά κι έναν καιρό στην Αμερική»: πάλι ήμασταν «τρεις και κούκος» μέσα και λέγαμε ότι δεν θα το δει κανείς και όταν φύγαμε είχε ήδη κόσμο για την απογευματινή προβολή.
«Η ερήμωση της Καλλιθέας» που συνεχίζεται
Γνωρίζοντας καλά την κινηματογραφική εξέλιξη της περιοχής όλα αυτά τα χρόνια, ο Σπύρος Κερκύρας το σημειώνει Οι διάδρομοι της Καλλιθέας δεν ήταν «θύματα» ούτε του βίντεο ούτε της κρίσης. Κάπου ενδιάμεσα όμως, λίγο μετά τους Ολυμπιακούς, έκλεισαν μαζικά και «κατέρρευσαν» ένα ένα, μέχρι σήμερα. Ο ίδιος θεωρεί «περίεργη» αυτή την κληρονομιά και αν χρειαστεί να τη δικαιολογήσει κάπως, θα είναι το κύριο βάρος πάνω του αλλάζοντας την ανθρωπογεωγραφία της περιοχής και ανάπτυξη του Διαδικτύου.
Η Αλεξάνδρα, όμως, ήταν ένα τέτοιο δωμάτιο μέχρι τώρα έμεινε υγιής χάρη στα εισιτήρια. Το επιβεβαιώνουν και οι νεότεροι κάτοικοι της περιοχής που έγιναν φίλοι μαζί του. 30χρονος Ελένη Πέππα μεγάλωσε κυριολεκτικά δίπλα στον κινηματογράφο και η Αλεξάντρα είναι αναπόσπαστο κομμάτι της παιδικής και νεανικής της ηλικίας: «Θυμάμαι ότι από την πρώτη φορά που βγαίναμε έξω χωρίς τους γονείς μας στο Γυμνάσιο, πηγαίναμε για καφέ και μετά τον κινηματογράφο. θα πήγαινε στην Αλεξάνδρα. «Αλλά είχαμε πάρει παρέες παιδιών μαζί για να δούμε μαζί μια ταινία στο δημοτικό σχολείο. Έχω παρατηρήσει αυτό το φαινόμενο ακόμη και τώρα στις νεότερες γενιές», λέει.
Μάλιστα, μερικές φορές σε αυτό συμβάλλουν και οι δάσκαλοι. ΑΥΤΟ Χρυσάνθη Πολύζου μπορεί να μένει στη Νέα Σμύρνη, αλλά ως φιλόλογος στο σχολικό συγκρότημα Αγίου Νικολάου στην Καλλιθέα είναι υπεύθυνη τα τελευταία 15 χρόνια. στο κινηματογραφικό κομμάτι του πολιτιστικού τομέα. Θεωρώντας καθήκον της να υποστηρίξει το μοναδικό χειμερινό θέατρο της περιοχής, δίδασκε κινηματογράφο σε μαθητές, οργανώνοντας παραστάσεις στην Αλεξάνδρα δύο ή τρεις φορές το χρόνο. ναι ναι «Πολλά παιδιά δεν είχαν πάει ποτέ σε ταινία πριν τα γυρίσουμε. Και το κοίταξαν σοκαρισμένοι. Μετά μας ευχαρίστησαν και αυτό ήταν πολύ σημαντικό για εμάς, καθηγητές», εξηγεί ο καθηγητής.
Έχω επίσης τις πιο όμορφες παιδικές αναμνήσεις από την αίθουσα Βαγγέλης Αρβανιτάκης. Ο 29χρονος ιδιωτικός υπάλληλος θυμάται τη συγκίνηση που ένιωσε βλέποντάς το στη μεγάλη οθόνη “Βασιλιάς των Λιονταριών” ΚΑΙ «Πού είναι ο Νέμο». “Ο κινηματογράφος έδειχνε όλα τα είδη ταινιών: υπερπαραγωγές, αλλά και κορεάτικο σινεμά. Όσο για τα παιδιά, κάθε Κυριακή γινόταν μια παράσταση του Καραγκιόζη, κάτι μοναδικό για όλη την περιοχή» τονίζει.
Μερικές φορές όλη μας η ζωή περνάει εξαιτίας των τοπικών κινηματογράφων. 28 χρονών Δημήτρης Σ. θυμάται ότι το μεγάλο κουτί ποπ κορν του «Αλέξανδρου» ήταν πάντα πολύ μεγάλο και συνειδητοποιεί ότι ήταν εκεί τόσες φορές από τότε που ήταν παιδί που οι αναμνήσεις του δεν είναι ιδιαίτερα συγκλονιστικές. Αυτά είναι που έχει ο καθένας από το σινεμά της γειτονιάς του. Αλλά αν υπάρχει μια ιστορία που αξίζει να ξαναζήσετε, αυτή είναι αυτή ένα διπλά παράνομο ραντεβού σε ένα σχεδόν άδειο θέατρο για μια μέτρια ταινία.
“Πτερύγιο”
Αν η αναστολή των εργασιών της Αλεξάνδρα σημαίνει όντως το τέλος του κινηματογράφου Καλλιθέα, ενός κινηματογράφου σε έναν από τους μεγαλύτερους δήμους της χώρας δεν θα έχει «αίσιο τέλος».
Επίλογος, v Φοίβος Δεληβοριά: «Να κλείσουμε τον τελευταίο κινηματογράφο με μια ριπή ανέμου που δίνει τριάντα αργύρια σε όποιον θέλει να γκρεμίσει τους κοινωνικούς θεσμούς της πόλης στο όνομα μιας αμφισβητήσιμης ανάπτυξης, ένα μέλλον που θα έχει τα πάντα για τους ανθρώπους εκτός από τη χαρά και το νόημα του κοινού φίλε, αυτό είναι έγκλημα, για να το θέσω ήπια. Γιατί η συμμετοχή στην κοινωνία προϋποθέτει αγάπη για το νόημα. Όσο θυμώνω κι αν ήμουν για το Ideal – το στολίδι του Κέντρου – θυμώνω ακόμα περισσότερο το ενδεχόμενο να κλείσει οριστικά η Αλεξάνδρα, ο τελευταίος πολιτιστικός φάρος της μεγάλης συνοικίας. Και η ειρωνεία είναι ότι -όπως και η Ideal- η Αλεξάνδρα τα πήγε καλά, οι τελευταίοι της μάνατζερ ήταν λαμπροί και γεμάτοι ζωή. Θα επαναλάβω λοιπόν για άλλη μια φορά: τι νόημα έχει η ανάπτυξη όταν η ζωή του μέσου πολίτη γίνεται αφόρητη; Πότε κάποιος που τα πάει καλά αποθαρρύνεται και τα παρατά; Τι νόημα έχει να ανακοινώνουμε συγχαρητήρια για τη νίκη του Λάνθιμου, αν αυτή η χώρα κάνει τα πάντα για να εξασφαλίσει ότι ένας ταλαντούχος καλλιτέχνης δεν έχει νηπιαγωγείο να αναπτύξει και κοινό για να μιλήσει; Ως εκ τούτου, οργή για τον άδικο ιδιοκτήτη, αλλά περισσότερο οργή για το Υπουργείο και τον δήμο Καλλιθέας, που δεν κάνουν τίποτα για να ενθαρρύνουν όλους όσους κρατούν την ποιότητα ζωής μας λίγο πιο ψηλά».
