Συγγραφέας: Μανώλης Καψής
Η αλήθεια είναι ότι σταμάτησα να διαβάζω εξελίξεις στον ΣΥΡΙΖΑ, το βρήκα χάσιμο χρόνου. Άλλωστε, η σειρά ήταν ακόμα βαρετή, βαρέθηκα να ακούω τον Κασελάκη να κλαίει γιατί δεν τον άφηναν να κατέβει για αρχηγό, βαρέθηκα τις σκοτεινές/γραφειοκρατικές μεθόδους του Γεροβασίλη και των άλλων «συνεταίρων» – αποκλεισμός του ξένου. Ο Κασελάκης συλλαμβάνεται εύκολα με κόμμα – η ιστορία έληξε ούτως ή άλλως. Ποιος ασχολείται τώρα με τον ΣΥΡΙΖΑ; Μόνο επαγγελματίες.
Υποθέτω δηλαδή μόνο αυτούς που εξακολουθούν να ζουν από το κόμμα και συνεπώς ανησυχούν για τη συνέχιση της χρηματοδότησής του από τα κρατικά ταμεία μέχρι τις επόμενες εκλογές. Τότε θα δούμε. Και υποψιάζομαι ότι είναι ακόμη περισσότεροι – των οποίων η ναρκισσιστική ιδιοσυγκρασία δεν τους προστατεύει από την υποτίμηση του εαυτού τους, δεν ξέρω αν καταλαβαίνετε ποιον εννοώ – και φαντασιώνονται ότι είναι μελλοντικοί πολιτικοί ηγέτες. Και μετά θα πετάξει ο ΣΥΡΙΖΑ… Θα απογειωθεί.
Ωστόσο, οφείλω να ομολογήσω ότι η επεισοδιακή έναρξη του Συνεδρίου προκάλεσε και πάλι κάποιο ενδιαφέρον για την εξέλιξη των γεγονότων στο κόμμα της καρδιάς μας. Πόσες φορές βλέπετε τον Αντώναρο να παλεύει για λογαριασμό της αριστεράς και του λαϊκού κινήματος και να παίζει με χειροκροτήματα στην είσοδο των μπουζουκιών; Πριν καν ξεκινήσει η παράσταση και τα ουίσκι δεν είχαν καν αρχίσει να φτάνουν.
Η δεύτερη εξομολόγηση, επίσης, η εικόνα των διευθυντών του ΣΥΡΙΖΑ στο πρωινό σε ύφος της πένθιμης Μαρίας Μαγδαληνής, μου έδωσε μια σχετική ικανοποίηση που απόλαυσα χωρίς να νιώθω ενοχές. Με ζεστό καφέ και σνακ. Ειδικά όταν άρχισαν να αποκαλύπτονται τα ένοχα μυστικά των υποψηφίων προέδρων:
Ποιος είναι αυτός; Αυτός που μέχρι χθες με πήρε τηλέφωνο και μου έλεγε: «Πάμε με τον Στεφανάρα», «Πάμε να ψηφίσουμε τον αρχηγό»! Είναι υποψήφιος τώρα;
Στο επόμενο στάδιο δεν ξέρω αν θα πουληθούν πολλά εισιτήρια. Ο Φάμελλος σε κάνει να χασμουριέσαι βαθιά, ο Φαραδούρης σε κάνει να γελάς, ο Πολάκης είναι εντελώς περιθωριακός στην κοινωνία και ο Γκλέτσος είναι ο Γκλέτσος. Δεν έχουν καν τον Χάρη Δούκα για υποψήφιο. Αλλά οι συνεργάτες κάνουν ό,τι καλύτερο μπορούν, ας το παραδεχτούμε. Προσπαθούν. Να μας ενδιαφέρει και να μην μας βαράει.
Για παράδειγμα, η κατηγορία στον «αποστάτη» Κασσελάκη ότι είναι όργανο συνωμοσίας και ότι ο δύσμοιρος Μητσοτάκης τον έστησε να διασπάσει τον ΣΥΡΙΖΑ και να μην έχει πια αντίπαλο, έδειξε ότι οι συνάδελφοι μπορεί να ζαλίζονται με το κακό που τους βρήκε. , ίσως τους έχουν βάψει μαύρα, κάποιοι που πήγαν με μεροκάματο στον ΣΥΡΙΖΑ (με το ΠΑΣΟΚ) μπορεί να νομίζουν ότι θα πρέπει να αρχίσουν να ψάχνουν δουλειά του χρόνου, αλλά η ψυχή τους δεν έχει χαθεί.
Γιατί η κατηγορία της συμπαιγνίας με διαπλοκή είναι τόσο αστεία και εκτός τόπου και χρόνου που θυμίζει το γέλιο που πιάνει καμιά φορά σε εντελώς ακατάλληλες στιγμές, π.χ. Αλήθεια πιστεύει κανείς ότι ο Μητσοτάκης φοβάται τον ΣΥΡΙΖΑ; Φυσικά και όχι. Η αλήθεια είναι τελείως διαφορετική. Ο Μητσοτάκης φοβάται την εξαφάνιση του ΣΥΡΙΖΑ.
Διότι ενισχύει κεντροκεντρικές δυνάμεις στους ψηφοφόρους της, προωθεί πολλαπλούς διαχωρισμούς της πολιτικής σκηνής και αντισυστημική ψηφοφορία, γιατί ενισχύει μικρά (δεξιά) κόμματα με ακραίες θέσεις και, κατά συνέπεια, πόλωση και τοξικότητα. Αυτό δυσκολεύει ακόμη και αυτές τις προφανείς συναινέσεις.
Δηλαδή, αν κάποιος λυπάται πραγματικά για τη διάλυση του ΣΥΡΙΖΑ -εκτός από τον Χρήστο Γιαννούλη που μάλλον θα πρέπει να επιστρέψει στην ΕΡΤ- είναι ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Ότι αν έχει την ευκαιρία να ξαναφτιάξει το κόμμα, θα το κάνει με όλη του την καρδιά. Αν τους έβρισκε αρχηγό, ευχαρίστως θα τους τον έστελνε. Αν μπορούσε να τους δώσει μερικές ποσοστιαίες μονάδες στις δημοσκοπήσεις, θα το έκανε χωρίς δισταγμό.
Ο Μητσοτάκης θέλει ο αντίπαλός του να ενώσει το εκλογικό του σώμα και τους ψηφοφόρους του, αλλά δεν μπορεί να τον βρει.
Η υπόθεση αφορά και το ΠΑΣΟΚ. Το ΠΑΣΟΚ που πανηγυρίζει ότι είναι Οσονούπο θα είναι η αξιωματική αντιπολίτευση χωρίς καν να σηκώσει το δάχτυλο. Το ΠΑΣΟΚ, που όπως διάβασα δέχεται «σκληρές επιθέσεις» από κυβερνητικό εκπρόσωπο. Το ΠΑΣΟΚ που αφήσαμε πριν τις εσωκομματικές εκλογές και την ήττα από τον Παύλο Γερουλάνο, είναι αυτό που το βρίσκουμε αργότερα. Αδιάφορη και ανέμπνευση. Το ΠΑΣΟΚ φαντασιώνεται ότι ο πρωθυπουργός φοβάται την κάθετη ανάπτυξή του και σπεύδει να του επιτεθεί μέσω Μαρινάκη για να του κόψει τα πόδια. Κάνουν λάθη, εξαπατούν τον εαυτό τους, φτιάχνουν ιστορίες.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης θέλει να τρομοκρατήσει τον αντίπαλό του, το σκιάχτρο. Και αποτυγχάνει.