Συγγραφέας: Φλώρα Τσιμάκα
Το πολιτικό καθήκον κάθε πραγματικά χειραφετητικού επαναστατικού κινήματος ήταν πάντα, σύμφωνα με τα λόγια του Αλμπέρ Καμύ, «να αποτρέψει την πτώση του κόσμου». Αναρωτιέται κανείς πώς ο Καμύ, αν ζούσε σήμερα, θα χαρακτήριζε ένα κίνημα, μια ιδεολογία που συνειδητά πρεσβεύει τη διάλυση του κόσμου. Αυτό ακριβώς προωθεί το κίνημα woke: το τέλος του δυτικού πολιτισμού. Ο Pascal Bruckner, συγγραφέας του An Almost Perfect Guilty, ισχυρίζεται ότι μετά την πτώση του τείχους, μια νέα ιδεολογία προσπαθεί να «αντικαταστήσει τις υποσχέσεις του υπάρχοντος σοσιαλισμού, με βάση τη φυλή, το φύλο και την ταυτότητα. Στην περίπτωση των τριών θεωριών νεοφεμινιστική, αντιρατσιστική και αποαποικιακή, ο ένοχος είναι ένας λευκός ετεροφυλόφιλος άνδρας. Ούτε οι λευκές γυναίκες αποτελούν εξαίρεση. Η υπεροχή των «ιθαγενών» τους αφήνει επίσης στο έλεος της εκδικητικής οργής».
Στο βιβλίο Woke, The Catholic Deconstruction: Nation – Race – Race, μια συλλογή κειμένων για αυτό το κίνημα, διάβασα: «Το κίνημα του ξύπνιου εκφράζει τον μεσσιανισμό και μια φανατική προσκόλληση σε μια πολιτική ορθοδοξία που παραπέμπει στις πιο σκοτεινές στιγμές ολοκληρωτικών καθεστώτων, χωρίς Η διάκριση μεταξύ θετικών και αρνητικών στοιχείων της ευρωπαϊκής κουλτούρας, αγνοεί το γεγονός ότι, εκτός από την αποικιοκρατία και τον ρατσισμό, το ευρωπαϊκό πνεύμα επέτρεψε επίσης την αντιαποικιακή σκέψη, την κοινωνική, φεμινιστική και οικολογική κριτική. […] Υπάρχει ένα κυνήγι μαγισσών που στοχεύει τη «λευκότητα» και το δυαδικό φύλο, εξισώνοντάς τα με το απόλυτο κακό. Ταυτόχρονα, εγείρεται η θέση ότι το φύλο ως βιολογική κατηγορία δεν υφίσταται, αλλά αποτελεί κοινωνικό κατασκεύασμα. Επομένως, οι λευκοί άνδρες, ανεξάρτητα από τις πεποιθήσεις και την κοινωνική τους θέση, είναι «αντικειμενικά» φορείς διπλού ρατσισμού: προς τους έγχρωμους και προς το γυναικείο φύλο.
«Τα πάντα πρέπει να ερμηνεύονται με όρους σύγκρουσης μεταξύ λευκού/μη λευκού, μεταξύ άνδρα/γυναίκας, μεταξύ ετεροφυλόφιλου/ομοφυλόφιλου, μεταξύ της παραδοσιακής κουλτούρας και της απόρριψής του. Ακόμη και η κοινωνική δικαιοσύνη δεν ερμηνεύεται πλέον με όρους της ταξικής πραγματικότητας των ατόμων, αλλά σε σχέση με το χρώμα του δέρματος ή τις σεξουαλικές επιλογές. Ένοχος είναι και ο λευκός εργάτης. Το θέμα του σεξουαλικού προσανατολισμού παίζει καθοριστικό ρόλο στην αφύπνιση. Η θεωρία του φύλου ως κοινωνική κατασκευή επιδιώκει να διαλύσει κάθε ταυτότητα. Το πανεπιστήμιο είναι βασικός παράγοντας και εργαστήριο της επανάστασης του φύλου και της φυλής».
Η κατάσταση φαίνεται να έχει ξεφύγει από τον έλεγχο στις δημόσιες υπηρεσίες στις ΗΠΑ και στον Καναδά και στα δυτικά πανεπιστήμια, όπου οι άνθρωποι χάνουν τη δουλειά τους εάν έχουν διαφορετική γνώμη ή απλώς χρησιμοποιούν μια φράση που έκανε κάποιον να αισθάνεται «άβολα». Ένα ανθρωποκυνηγητό ξεκινά αυτόματα στα social media. Φοιτητές, ακαδημαϊκοί, καλλιτέχνες, συγγραφείς κ.λπ. υπόκεινται στο μαρτύριο της κουλτούρας ακύρωσης μέχρι να ζητήσουν ταπεινά δημόσια συγγνώμη. Οι νόμοι που ψηφίστηκαν στη Βόρεια Αμερική και σε αρκετές χώρες της Δυτικής Ευρώπης, που υπαγορεύονται από την πολιτική ορθότητα (οδηγίες για το πώς να συμπεριφέρεσαι, να μιλάς κ.λπ., που θυμίζουν τον Όργουελ του 1984), είναι αδίστακτοι. Εν τω μεταξύ, σχεδόν όλα τα δυτικά πνευματικά επιτεύγματα διώκονται. Ρατσιστές θεωρούνται ο Πλάτωνας, ο Αριστοτέλης, ο Όμηρος, ο Σαίξπηρ, ο Μολιέρος, ο Γκαίτε κ.α.
«Σε μεγάλα πανεπιστήμια όπως το Πρίνστον, η διδασκαλία των αρχαίων ελληνικών και των λατινικών ως εργαλεία ρατσισμού έχει καταργηθεί. Η ιστορία της τέχνης δεν θα διδάσκεται στο Γέιλ αν δεν είναι αφετηρία για θέματα φύλου, τάξης, φυλής… – λέει ο Γιώργος Πανόπουλος στο βιβλίο του Woke Culture: The Barbarism of the “Right Side” of History” και συνεχίζει: ” Αυτό μαζί, η επίθεση δεν έρχεται από τη νεοφιλελεύθερη δεξιά ή την ακροδεξιά, αλλά από «προοδευτικούς» που στην πραγματικότητα υπηρετούν τέλεια το νεοφιλελεύθερο σύστημα.
«Το λογικό συμπέρασμα της αποδομιστικής θεωρίας που σαρώνει τον δυτικό κόσμο είναι, εν ολίγοις, ότι πρέπει να βάλουμε ένα τέλος στον δυτικό πολιτισμό. Όλα πρέπει να καταρρεύσουν, να αποδομηθούν, να καταστραφούν […] Ξυπνούν ενάντια στις γυναίκες που τις αποκαλούν «ανθρώπους με έμμηνο ρύση», εναντίον των εργαζομένων που τις θεωρούν ξενοφοβικές και απολίτιστες. Ονειρεύονται φυλετικές συγκρούσεις αντί να σχεδιάζουν μια μεταφυλετική κοινωνία».
Αυτό το κίνημα έχει αποκτήσει τεράστια δύναμη και φαίνεται να υποστηρίζεται από μερικές από τις μεγαλύτερες εταιρείες στον κόσμο. Να γιατί: Η Anne de Guigné γράφει στο βιβλίο της Woke Capitalism, When Business Dictates Good and Evil: «Η ελβετική τράπεζα Crédit Suisse ετοίμασε την έκθεση LGBT 350 τον Δεκέμβριο του 2020. Πιστεύει ότι ένα ποσοστό 5-10% του συνολικού πληθυσμού ο πληθυσμός είναι LGBTQI+ και ότι έχουν παρόμοιες καταναλωτικές συνήθειες με άτομα που δεν είναι LQQI+, δηλώνει ότι η αγοραστική δύναμη LGBTQI+ είναι περίπου 2,7-5,6 τρισεκατομμύρια $ G20. Αυτό σημαίνει ότι αν ήταν οικονομία, θα ήταν η τρίτη ή η τέταρτη στον κόσμο».
«Οι εταιρείες», γράφει ο Γιώργος Πανόπουλος, «έχουν κάθε κίνητρο να αποκτήσουν νέους πελάτες, οπότε ναι, «τι θέλεις να γίνεις;». Άνδρας, γυναίκα, τρανσέξουαλ, δέντρο, σκύλος, παιδί; Μπορείτε αν το πείτε. Το Facebook απαριθμεί μία από τις 56 σεξουαλικές ταυτότητες. Ούτε η φύση ούτε ο πολιτισμός, όλα είναι θέμα προσωπικής επιλογής, με αποτέλεσμα ένα σούπερ μάρκετ ταυτότητας. Ας δημιουργήσουμε ένα, δύο, χίλια νέα γκέτο. Δεν υπάρχουν άνδρες και γυναίκες, είναι άτομα. Γέφυρες με άλλους ανθρώπους ανατινάζονται, δεσμοί καταλύονται, η αποξένωση βαθαίνει…»
Η λύση προτείνεται από τον φιλόσοφο Michel Onfray: «Δεν υπάρχει άλλη επιλογή από το να πολεμήσουμε ευγενικά και έντιμα ενάντια στις ηλιθιότητες που μπορεί μια μέρα να γίνουν νόμος».
* Η Φλώρα Τζιμακά είναι σύμβουλος σύνταξης του περιοδικού ELLE