Στο σπίτι του στην έρημο Νεγκέβ, ο Μοχάμεντ Χασούνα δείχνει το σημείο όπου η 7χρονη κόρη του Αμίνα τραυματίστηκε σοβαρά στο κεφάλι από θραύσματα βλήματος κατά τη διάρκεια μιας ιρανικής επίθεσης εναντίον του Ισραήλ.
Η Amina είναι το μόνο άτομο που τραυματίστηκε από την επίθεση στο Ισραήλ και δίνει μάχη για τη ζωή της στη μονάδα εντατικής θεραπείας του νοσοκομείου Soroka στην Beersheba, στο νότιο Ισραήλ.
Το κορίτσι ανήκει στην κοινότητα των Βεδουίνων, η οποία είναι απόγονος Αράβων Μουσουλμάνων βοσκών. Βρίσκονται σε πόλεμο με ένα κράτος που δεν αναγνωρίζει σε ορισμένους από αυτούς όλα τα δικαιώματα άλλων Ισραηλινών πολιτών επειδή, σύμφωνα με τις αρχές, εγκαθίστανται παράνομα στα εδάφη τους.
Αν και καταφύγια πυραύλων λειτουργούν σε ολόκληρο το Ισραήλ, οι Βεδουίνοι δεν έχουν το δικαίωμα να χτίζουν για να προστατευτούν. Τα χωριά τους δεν υπάρχουν στα χαρτιά. Δεν υπάρχει οδική σήμανση που οδηγεί εκεί.
«Δεν έχουμε καταφύγιο», λέει ο πατέρας της Amina, ο οποίος κατηγορεί τις ισραηλινές αρχές ότι άφησαν αυτόν και την οικογένειά του στο έλεος των ρουκετών και των ρουκετών.
“Εργαζόμενος σε εργοστάσιο ηλιακών συλλεκτών”
Ο Mohammad Hassouna, 49 ετών, πατέρας 14 ετών, δείχνει την καταστροφή που προκλήθηκε από θραύσματα ρουκετών που τρύπησαν την οροφή του θαλάμου διοδίων όπου βρίσκεται η οικογένειά του, στο χωριό Al-Fura, ένα χωριό Βεδουίνων που δεν αναγνωρίζεται από τις ισραηλινές αρχές στην έρημο Negev.
Πριν από τη δημιουργία του Κράτους του Ισραήλ, στο Νεγκέβ ζούσαν 92.000 Βεδουίνοι. Ωστόσο, σύμφωνα με την Adalah, μια οργάνωση που υπερασπίζεται τα δικαιώματα των αραβικών μειονοτήτων στο Ισραήλ, μόνο 11.000 άνθρωποι παρέμειναν εντός των συνόρων του Ισραήλ μετά τον αραβο-ισραηλινό πόλεμο του 1948.
Μέρη της κοινότητας των Βεδουίνων δεν ήθελαν να μετακομίσουν στις πόλεις και έκτοτε αγωνίζονται στην ισραηλινή κοινωνία. Σήμερα αποτελούν πληθυσμό περίπου 300.000 κατοίκων. Σύμφωνα με τον Adalah, οι μισοί ζουν σε πόλεις και οι άλλοι μισοί σε χωριά που δεν αναγνωρίζονται από το Ισραήλ.
Αυτά τα χωριά είναι αόρατα για την ισραηλινή διοίκηση. Τους λείπουν βασικές υπηρεσίες όπως η αποκομιδή σκουπιδιών.
Η Χασούνα διστάζει να μιλήσει στους δημοσιογράφους: «Έρχονται για να καταγράψουν τα βίντεό μας, αλλά δεν μας βοηθούν να φτιάξουμε καταφύγια».
Καθισμένος σε μια πλαστική καρέκλα μπροστά από το σπίτι του, που βρίσκεται δίπλα σε άλλες εφήμερες κατασκευές, δείχνει την εντολή κατεδάφισης που έλαβε πριν από δύο εβδομάδες.
Δεν υπάρχει ρεύμα στο σπίτι του Mohammad Hassuna. Είναι υπάλληλος σε εργοστάσιο παραγωγής ηλιακών συλλεκτών.
«Είμαστε θύματα και κανείς δεν μας λογοδοτεί».
«Το κράτος δεν μας κάνει τίποτα», καταγγέλλει ο αδελφός του, ο οποίος «προτιμά να μην αποκαλυφθεί το όνομά του».
Έκθεση του ερευνητικού κέντρου του ισραηλινού κοινοβουλίου, που δημοσιεύθηκε τον Μάρτιο, καταδικάζει την «αδυναμία προστασίας» των κατοίκων αυτών των «αόρατων» χωριών, όπου επτά Βεδουίνοι σκοτώθηκαν από ρουκέτες που εκτοξεύθηκαν από τη Λωρίδα της Γάζας κατά την επίθεση της 7ης Οκτωβρίου.
Μπροστά στο νοσοκομείο Soroka, όπου η μικρή Amina δίνει μάχη για τη ζωή, ο πρόεδρος της τοπικής αυτοδιοίκησης Al Kasum Bedouin δεν κρύβει την οργή του.
«Απαιτούμε όλα τα δικαιώματά μας, χρειαζόμαστε προστασία όλων των χωριών, πρέπει να αναλάβουμε δράση μαζί με την κυβέρνηση για να διασφαλίσουμε ότι δεν θα υπάρξουν άλλα θύματα».
«Εν τω μεταξύ, όταν οι ρουκέτες έρχονται από τη δύση, χτυπούν τους Βεδουίνους, όταν έρχονται από την ανατολή, το ίδιο πράγμα. Είμαστε θύματα και κανείς δεν μας λογοδοτεί».
Πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ, AFP
