Άγης Βερούτης
Τις προάλλες μιλούσα με έναν φίλο πολλών δεκαετιών, τον Γιάννη Κοτζιά, ο οποίος είναι σήμερα πρόεδρος της Ένωσης Ναυλομεσιτών Ελλάδος. Πρέπει να ομολογήσω ότι οι προβληματισμοί του με ανησύχησαν, γιατί μου έδωσε νούμερα που θα επιβαρύνουν την ελληνική εμπορική ναυτιλία τα επόμενα χρόνια.
Ο ελληνικός εμπορικός στόλος αντιπροσωπεύει περίπου το 20% της παγκόσμιας ναυτιλίας και περίπου το 60% του εμπορικού στόλου της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Παράγει σχεδόν το 10% του ελληνικού ΑΕΠ καθώς μεταφέρει περισσότερα από τα μισά αγαθά από και προς την Ευρώπη.
Ίσως λίγοι από εμάς γνωρίζουν ότι η παγκόσμια διακίνηση αγαθών, η οποία αντιπροσωπεύει σχεδόν το 2,5% των εκπομπών αερίων του θερμοκηπίου, είναι ο πιο ωφέλιμος για το περιβάλλον τρόπος μεταφοράς εκατομμυρίων τόνων αγαθών (προϊόντων, ανταλλακτικών και πρώτων υλών) σε όλο τον κόσμο.
Σύμφωνα με άλλες προσπάθειες πράσινης ανάπτυξης, η Ευρώπη στοχεύει στη μετάβαση του εμπορικού της στόλου σε «πιο πράσινα» καύσιμα όπως η μεθανόλη ή η αμμωνία ή άλλες λύσεις που συνεπάγονται πολλαπλό κόστος και πολλαπλή καθημερινή κατανάλωση από τα πλοία (π.χ. από 12 τόνους πετρελαίου σε 20 τόνους μεθανόλη), ενώ οι μικρότερες διαρροές αμμωνίας είναι όχι μόνο τοξικές, αλλά και θανατηφόρες για τον άνθρωπο.
Παρόλα αυτά, η Ευρώπη δείχνει αποφασισμένη να αποσύρει τον ευρωπαϊκό εμπορικό στόλο (κυρίως τον ελληνικό).
Μπορεί κανείς να φανταστεί ότι ένα πλοίο που κοστίζει 40 εκατομμύρια δολάρια για να κατασκευαστεί και επιπλέον 8 εκατομμύρια δολάρια για να λειτουργεί με μεθανόλη θα μπορούσε, μεταξύ άλλων, να ζητήσω αμοιβή 20% υψηλότερη ή και 10% μεγαλύτερη από ό,τι για άλλα πλοία που δεν καίνε μεθανόλη;
Μπορεί κανείς να φανταστεί ότι με σημαντικά υψηλότερο κόστος καυσίμων, 20% υψηλότερο κόστος απόκτησης και σημαντικά υψηλότερο κόστος συντήρησης, τα ευρωπαϊκά πλοία θα είναι ανταγωνιστικά στην παγκόσμια ναυτιλιακή αγορά;
Αλλά φυσικά αυτό το φαντάζεται κάποιος γραφειοκράτης με γωνιακό γραφείο που δεν καταλαβαίνει ότι με αυτή την πολιτική επιλογή θα κάνει την ευρωπαϊκή (δηλαδή κυρίως ελληνική) ναυτιλία μη ανταγωνιστική και νεκρή, όπως η κινεζική ναυτιλία για παράδειγμα δεν θα χρειαστεί να αντιμετωπίσει τέτοιο περιορισμό.
Στην πραγματικότητα, η Κίνα, με λιγότερο από το 20% του παγκόσμιου πληθυσμού, ευθύνεται για το 30% των εκπομπών αερίων του θερμοκηπίου στον πλανήτη, ενώ θα ήταν πολύ ωραίο αν η Ελλάδα έτρωγε τα σπλάχνα της και έχανε τη θέση της στη ναυτιλία για να μειώσει τις εκπομπές κατά 1/ 10 1/5 της παγκόσμιας ναυτιλίας, που σημαίνει ότι οι εκπομπές από τη ναυτιλία μειώνονται από 2,5% των παγκόσμιων εκπομπών σε 2,4%.
Ταυτόχρονα, η Γερμανία φρόντισε να προστατεύσει τη δική της βαριά βιομηχανία από τα αποβράσματα των γραφειοκρατών, επεκτείνοντας την ηλεκτροκίνηση των νέων αυτοκινήτων από το 2030 στο 2035 και βλέπουμε…
Επιπλέον, κανείς δεν λέει πού θα προμηθευτούν τα πλοία σε όλο τον κόσμο την αμμωνία, τη μεθανόλη ή οτιδήποτε άλλο, γιατί μάλλον δεν τους νοιάζει καν!
Νομίζω ότι πρέπει να δώσουμε μάχη ενάντια σε γραφειοκράτες περιορισμένης ευθύνης σε όλο τον κόσμο που ζωγραφίζουν όμορφες εικόνες μιας «πράσινης μετάβασης» χωρίς ιδιαίτερη ανησυχία για το γεγονός ότι το μόνο που θα προκαλέσουν τα σχέδιά τους είναι μαζικές πτήσεις ή το κλείσιμο ναυτιλιακών εταιρειών από την Ευρώπη .
Κανείς δεν ανησυχεί ότι η Ελλάδα μπορεί να χάσει το 10% του ΑΕΠ της λόγω τέτοιας παροιμιώδους βλακείας που θα αναγκάσει τη μαζική έξοδο των ναυτιλιακών εργαζομένων από την Ελλάδα;
Μέχρι στιγμής, η ελληνική ναυτιλιακή βιομηχανία έχει αποδείξει ότι, εκτός από το φορολογικό μειονέκτημα που προκύπτει από το ελληνικό σύνταγμα, διαθέτει και εξαιρετικούς επιχειρηματίες, χάρη στους οποίους παραμένει στην πρώτη γραμμή του παγκόσμιου εμπορικού στόλου για δεκαετίες.
Αντίθετα, δεν βλέπω κανέναν να ανησυχεί για το γεγονός ότι η Ινδία προσθέτει την Ελλάδα στις εκπομπές αερίων του θερμοκηπίου κάθε χρόνο σε σύγκριση με το προηγούμενο έτος – και η Κίνα ίσως περισσότερο. Αντίθετα, η Ευρώπη αυτοτραυματίζεται και αποβιομηχανοποιείται στο όνομα μιας κίνησης περιβαλλοντικής μεταμόρφωσης που κανείς άλλος δεν συμμερίζεται. Τουλάχιστον στην πράξη.
Οι Ηνωμένες Πολιτείες ακολουθούν μια προσέγγιση αναμονής και κάνουν μέτριες προσπάθειες για τη μείωση των εκπομπών, ενώ η Ασία (δηλαδή η Κίνα και η Ινδία, που μαζί αντιπροσωπεύουν το ~45% των παγκόσμιων εκπομπών), η Αφρική και η Νότια Αμερική προχωρούν στο απέναντι από την ακτή για την αντιμετώπιση των αυξανόμενων εκπομπών αερίων του θερμοκηπίου, με ταχύτερο ρυθμό από τον υπόλοιπο κόσμο, δηλαδή η Ευρώπη, επιβραδύνεται!
Γεια!!! Μερικοί από εμάς πρέπει να εγκαταλείψουν τη φόρα για έναν παγκόσμιο σωτήρα, εάν κάθε μη ευρωπαϊκή χώρα δεν φαίνεται να κάνει τουλάχιστον το μερίδιό της στο «πρασίνισμα» της οικονομίας της. Διαφορετικά, η Ευρώπη θα στερηθεί τη βιομηχανία και την πανάκριβη ενέργεια και η υπόλοιπη θα καταβροχθίσει με χαρά την οικονομία της!
Η Ελλάδα πρέπει οπωσδήποτε να απαιτήσει τον εξορθολογισμό των ευρωπαϊκών πολιτικών αποφάσεων, ακόμη και με βέτο, που θα μπορούσε να της κοστίσει μια ακόμη κρίση και την απώλεια της μοναδικής οικονομικής δραστηριότητας της χώρας που αναπτύσσεται συνεχώς τα τελευταία 50 χρόνια και που υποστηρίζει εκατοντάδες χιλιάδες καλοπληρωμένους δουλειές, όχι μόνο στη ναυτιλία, αλλά παντού!
agissilaos@gmail.com
