Η συναυλία της ήταν αφάνταστα μεγάλη Κρατική Ορχήστρα Αθηνών σκηνοθετημένο από Κορνήλιος Μιχαηλίδης 1 Μαρτίου στην αίθουσα Χρήστου Δ. Λαμπράκη. Δύο κονσέρτα και δύο συμφωνικά έργα, άσχετα χρονολογικά ή αισθητικά και χωρίς διάλογο μεταξύ τους, αποτελούσαν πάνω από δυόμισι ώρες του προγράμματος. Τα 200 χρόνια από τη γέννηση του Γάλλου συνθέτη Édouard Lalot, στον οποίο ήταν αφιερωμένη η συναυλία στο πρόγραμμα, τιμήθηκαν με ένα έργο – τη δική του «Ισπανική Συμφωνία για βιολί και ορχήστρα». Υπήρχε ένας σολίστ Δανάη Παπαματθαίου-Μάτσκε. Είχε προηγηθεί το «Απάντητη ερώτηση» του Αμερικανού Τσαρλς Άιβς, ενώ ακολούθησαν το «Βραδιά μαγείας» του Αυστριακού Άρνολντ Σόνμπεργκ και η «Μπλε Ραψωδία» του Αμερικανού Τζορτζ Γκέρσουιν με σολίστ τον Χάρη Δημαρά.
Στα θετικά της βραδιάς περιλαμβάνονταν και οι σολίστ. Η Δανάη Παπαματθαίου-Μάτσκε έπαιξε με σιγουριά και σιγουριά το κομμάτι Lalo, που γράφτηκε για έναν από τους πιο διάσημους βιρτουόζους βιολιστές του 19ου αιώνα, τον Ισπανό Pablo de Sarasate. Η συγκεκριμένη σύνθεση απαιτεί, εκτός από δεξιοτεχνία και εκφραστικότητα, και αντοχή, γιατί το βιολί ουσιαστικά δεν σταματά ποτέ να παίζει, να παρουσιάζει και να αναπτύσσει διάφορα μουσικά θέματα. Μετά τα εκφραστικά μεσαία μέρη, η Δανάη Παπαματθαίου-Μάτσκε έδειχνε να έχει ακόμα αρκετή δύναμη για το εξωστρεφές, δεξιοτεχνικό φινάλε. Το «ισπανικό» στοιχείο, που ήταν ιδιαίτερα της μόδας την εποχή που γράφτηκε το κομμάτι, προβλήθηκε «δίκαια», χωρίς ο βιολιστής να γίνει γραφικός. Μέσα από όλα αυτά, η Παπαματθαίου-Μάτσκε υποστηρίχθηκε οριακά μόνο από την ορχήστρα, η οποία παρέμεινε στο βάθος, ικανοποιημένη να την περιβάλλει με ό,τι ήταν απολύτως απαραίτητο.
Καταλλήλως, στη δημοφιλή «Μπλε ραψωδία» του Γκέρσουιν, αν και ο κρατικός κλαρινίστας Κώστας Τζέκος φαινόταν ότι από τα πρώτα μπαρ ήταν έτοιμος να μετακινήσει την αίθουσα και τον πιανίστα Χάρης Δημαράς είχε τις ικανότητες και, κυρίως, την πλαστικότητα που απαιτούνταν στο γράψιμο, η ορχήστρα παρέμενε αγκυροβολημένη σε ένα σχολαστικό μέτρο, αλλά κυρίως σε έναν φορμαλισμό ξένο σε αυτή τη μουσική.
Ωστόσο, του είναι ξένο και η αισθησιακή και παθιασμένη γραφή της «Μεγάλης νύχτας» του Σένμπεργκ, ενός από τα πιο χαρακτηριστικά και σημαντικά έργα του συνθέτη πριν στραφεί στην ατονία. Αυτή η σύνθεση, που προορίζεται αποκλειστικά για έγχορδα, προφανώς απαιτεί τον ιδιαίτερα καλλιεργημένο, ομοιογενή και ελεγχόμενο ήχο ενός μεγαλύτερου συνόλου συμφωνικής ορχήστρας. Από αυτή την άποψη, οι βιόλες και τα τσέλο εξέπληξαν θετικά, ενώ τα κρατικά βιολιά παρέμειναν λιγότερο πειστικά, με σαφή εξαίρεση Κατερίνα Χατζηνικολάουένας υπέροχος νέος αρχηγός ορχήστρας.
Η συγκρατημένη και προσεκτική προσέγγιση του Μιχαηλίδη ταίριαζε καλύτερα στη στατική, χαμηλόφωνη και υποβλητική σύνθεση του Charles Ives. Η συμβολή του ήταν επίσης εξαιρετική Γιάννης Καραμπέτσου (τρομπέτα), καθώς και ξύλινα πνευστά που ακούγονται στο βάθος.
