Συγγραφέας: Σπύρος Δημητρέλης
Το ηρεμιστικό είναι ένα συγκεκριμένο άρωμα. Η μεγάλη ηγέτης, που πλέον τη θυμούνται ευνοϊκά ακόμη και οι πολιτικοί της αντίπαλοι, της έδωσε άσχημη αναπνοή. Έχουν πάντα ένα κοινό. Αυτό καταλήγει σε αποθάρρυνση όσων ενεργούν αυθαίρετα, σε βάρος της κοινωνίας και της συντριπτικής σιωπηλής πλειοψηφίας. Δυστυχώς, η ελληνική πολιτική ελίτ, με ελάχιστες ιστορικές εξαιρέσεις που αποδεικνύουν τον κανόνα, επιλέγει να κατευνάσει δυνατές, εξεγερμένες μειονότητες όταν καλείται να υπερασπιστεί το δημόσιο συμφέρον και τη συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών. Τι αξίζει να θυμάστε πρώτα; Η επιμονή των πολύ μεγάλων κέντρων σπατάλης των χρημάτων των φορολογουμένων στις ΔΕΚΟ, επειδή οι μεμονωμένοι κυβερνώντες δεν θέλουν να είναι χρήσιμοι, αλλά θέλουν να είναι αρεστοί; Τον Δεκέμβριο του 2008; Η κατάρρευση των σχολείων γιατί κανείς δεν τολμά να επιβάλει πραγματική αξιολόγηση; Κλειστά επαγγέλματα που χρεοκόπησαν τη χώρα και παρέδωσαν την εξουσία στους δανειστές για να ανοίξουν; Τι θα μπορούσε να είναι πιο ενοχλητικό για την πολιτική ελίτ της χώρας από τη δαιμονοποίηση του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου και των Ευρωπαίων εταίρων για τις μεταρρυθμίσεις που απαιτούνται για να βγάλει τη χώρα από το χάος. Ο δίκαιος και πιο αποτελεσματικός τρόπος θα ήταν να αναλάβει την πρωτοβουλία «έχοντας ένα μνημόνιο κατανόησης».
Δυστυχώς, η ηρεμία είναι μια σειρήνα με μια αγγελική μελωδία που μαγεύει με τη δύναμή της. Σε αυτή τη φάση, ο μέσος Έλληνας είναι απίθανο να είναι πολύ ευχαριστημένος με τον τρόπο που αντιμετωπίζονται τόσο σημαντικά ζητήματα όπως οι καθιστικές διαβουλεύσεις στα πανεπιστήμια και η βία των θαυμαστών. Αντί να σοκάρουν, οι μαρτυρίες φοιτητών για όσα συμβαίνουν στις αίθουσες διαλέξεων των πανεπιστημίων έχουν γίνει ρουτίνα. Μια χούφτα εξτρεμιστές και φασίστες καταλαμβάνουν σχολεία και ποδοπατούν τη μεγάλη, συχνά σιωπηλή και αναγκαστικά απούσα πλειοψηφία των μαθητών που θέλουν τα σχολεία τους να συνεχίσουν να λειτουργούν κανονικά για να προχωρήσουν γρηγορότερα την καριέρα και την ανέλιξή τους. Θυμόμαστε ακόμη τις εικόνες του πρύτανη του Οικονομικού Πανεπιστημίου, που τον παρέσυραν ληστές στο δικό του γραφείο. Με τη δημιουργία και διάλυση της Πανεπιστημιακής Αστυνομίας, το κράτος ξέφυγε και δεν ήθελε να αντιμετωπίσει αρκετές εκατοντάδες λαθρομετανάστες και εξτρεμιστές. Πάντα αναρωτιόμουν πώς μερικές δεκάδες φασίστες αποτεφρώνουν, τρομοκρατούν και διαπράττουν βία σε συνεχή και συνεχή βάση χωρίς να εντοπιστούν, να συλληφθούν και να φυλακιστούν στην προστασία του κοινωνικού σώματος. Δυστυχώς δεν έχει αλλάξει τίποτα στα πανεπιστήμιά μας τα τελευταία χρόνια. Και αφού ένα δημόσιο, δωρεάν πανεπιστήμιο ήταν πάντα και θα είναι πάντα καταφύγιο και μοχλός ανάπτυξης παιδιών από μειονεκτούσες οικογένειες, καλύτερα να μην τα αφήνουμε στην τύχη τους.
Ένα άλλο πράγμα που είναι απογοητευτικό είναι ο τρόπος με τον οποίο αντιμετωπίζεται η βία των θαυμαστών. Το Υπουργείο Αθλητισμού αποφάσισε να στερήσει το 99% των μετριοπαθών φιλάθλων που δεν πετούν πέτρες, μολότοφ και φωτοβολίδες χαράς και εγκαταλείπουν το γήπεδο για δύο μήνες γιατί μια πολύ μικρή μειοψηφία και άλλα συμφέροντα θέλουν να επιβάλουν τον νόμο της ζούγκλας. Τώρα μάθαμε από τον αρμόδιο αναπληρωτή υπουργό ότι στους δύο μήνες που έκλεισαν τα γήπεδα, ουσιαστικά δεν έγινε τίποτα για τη βελτίωση της ασφάλειας. Από τον Απρίλιο οι νέες πίστες κάμερας θα λειτουργούν αποκλειστικά σε έξι από τα επτά γήπεδα, όπως και το εξατομικευμένο εισιτήριο. Θα έρθει νομοσχέδιο… Έχουμε ακούσει για μεγάλους φακέλους τύπου Χρυσής Αυγής και μεγάλες και μαζικές συλλήψεις που έρχονται. Πού είναι όλα αυτά; Ελπίζω απλώς να υπάρξει καθυστέρηση και να απομυθοποιηθούν πολλοί άνθρωποι λόγω υποψιών ότι τους έβαλαν σε ένα συρτάρι. Η πολιτεία οφείλει με τη στάση της απέναντι στην αυθαιρεσία να τιμήσει τον αστυνομικό που έδωσε τη ζωή του στον Ρέντη για να υπερασπιστεί την τιμή και τους πολίτες της. Στάθηκε απέναντι στο τέρας της βίας και της αυθαιρεσίας. Δεν επέλεξε να κάνει υποχωρήσεις και να ξεφύγει.