Ήταν μεσημέρι της 25ης Απριλίου 2015 και πολύς κόσμος είχε έρθει στο Μουσείο Άλεξ Μυλωνά για να παρακολουθήσει μια παράσταση του ποιητή Βασίλη Αμανατίδη στο πλαίσιο της έκθεσης Χρήστου Χρυσόπουλου που βρίσκεται σε εξέλιξη. Ο Αμανατίδης παρουσίασε το εμβληματικό, όπως το αντιλαμβανόμαστε σήμερα, «μ_otherpoem» (Νεφέλη, 2014) σε έκθεση με τίτλο «Η σιωπή της μητέρας μου».
Καθώς περπατούσα, είδα ένα μικρό πλήθος να σχηματίζεται, δείχνοντας ότι «κάποιος» μόλις είχε φτάσει. Με εξέπληξε πολύ ευχάριστα όταν αποδείχτηκε ότι ήταν ο Βαλτινός. Αυτή η παρουσία εκεί και μετά μου έδωσε παρηγοριά. Το να περιγράψω τώρα τους λόγους για τους οποίους ήταν πολύ σημαντικό για τον Βαλτιάν να έρθει στην παράσταση του Αμανατίδη το 2015 θα ήταν πολύ τραβηγμένο. Ωστόσο, δύο χρόνια αργότερα, τον Δεκέμβριο του 2017, ο τελευταίος έλαβε το Βραβείο Ποίησης της Ακαδημίας Αθηνών, οξυγονώνοντας απρόσμενα πολλούς από εμάς.
Καλοκαίρι 2021. Μιλάω με έναν αξιοσέβαστο ποιητή της νεότερης γενιάς, πολύ νεότερο από τον Αμανατίδη, που δηλώνει με τόλμη την αριστερή του ιδεολογία σε πολεμικό τόνο σε διάφορες περιστάσεις. Η συζήτηση περιστρέφεται γύρω από την ιστορική μνήμη και τη Μικρά Ασία. Ο συνομιλητής μου θεωρεί καθήκον του να μου τονίσει πόσο όμορφο και σημαντικό βιβλίο είναι το «Συναξάρι του Ανδρέα Κορδοπάτη», το δεύτερο. Τα κλασικά δημιουργούνται επίσης με αυτόν τον τρόπο, σκέφτηκα, μέσω φανερών και κρυφών ανταλλαγών και σημάτων με νεότερους ανθρώπους – ίσως όχι με τους προφανείς, νεότερους, τετριμμένους και αναζητώντας την Ιερουσαλήμ, αλλά με εκείνους λίγο πιο απαιτητικούς και δύσκολους.
Το αποκορύφωμα ήρθε το καλοκαίρι του 2022, όταν, με αφορμή την παρουσίαση της Ρωμιοσύνης, ενός μικρού εκδοτικού οίκου της δεκαετίας του 1980 από την Κολωνία, που τώρα διευθύνεται από νεοελληνιστές από το Βερολίνο, στο Freie Universität, ο βραβευμένος κριτικός Tobias. Ο Lemkul έγραψε σε μια από τις μεγαλύτερες ευρωπαϊκές εφημερίδες, τη γερμανική Frankfurter Allgemeine, ότι «Η Κάθοδος των Εννέα» (mf Ulf-Dieter Klemm) και η πρώτη «Cordopatis» του Valtin. (σ.σ. Hans Eideneier) «είναι από τα σημαντικότερα παραδείγματα ευρωπαϊκής αφηγηματικής τέχνης του 20ού αιώνα».
