Μας άφησε πριν λίγες μέρες Μαριάννα Ντίκαεξαιρετικός νεοελληνιστής, ταλαντούχος κριτικός, μαχητικός διανοούμενος και αγαπημένος πανεπιστημιακός καθηγητής του ΑΠΘ από το 1976. Αγαπημένος μαθητής του Κ. Θ. Ο Δημαράς στο Νεοελληνικό Ινστιτούτο της Σορβόννης τη δεκαετία του 1970, δίπλα στον νεοελληνιστή Πάνο Μουλλά και τους ιστορικούς Σπύρο Ασδραχά, Βασίλη Παναγιωτόπουλο και Φίλιππο Ηλιού, αναδείχθηκε ακαδημαϊκά στη διπλή κατεύθυνση της αρχειακής έρευνας και τεκμηρίωσης και των ιστορικών πλαισίων.
Έτσι, το 1974 έγραψε το θεμελιώδες έργο της (τη μεταπτυχιακή της διατριβή, τώρα αναρτημένη στην ιστοσελίδα του Πανεπιστημίου Θράκης) με θέμα τη συμβολή του μεγάλου νεοελληνιστή Emil Legrand στις νεοελληνικές σπουδές και στη συνέχεια το έργο της σε άλλες σημαντικές προσωπικότητες του τον 19ο αιώνα, Δημήτριος Βικέλας και Στέφανος Κουμανούδης, το έργο των οποίων ανέδειξε στο βιβλίο της με ενδελεχή έρευνα και πρωτότυπη προσέγγιση «Νεολογία και κριτική» (1988) και στη φιλολογική έκδοση του Λουκή Λάρα (1991). Ήταν η πρώτη που παρουσίασε περιεκτικά το ξεχασμένο έργο του Samuel Sheridan Wilson «Ο γαμπρός» και την ιστορία του σχεδόν άγνωστου συγγραφέα Βασιλείου Νικολαΐδη «Ali-Khorshid Bens, Episodes of the Greek Revolt», που δημοσιεύτηκε στο Παρίσι το 1882.
Η Μαριάννα Δίτσα ήταν μια από τις βασικές συν-συγγραφείς της έκδοσης του λατρευτικού περιοδικού ιδεών, επιστήμης και τέχνης “Πολίτης”τρέχει από τον τότε σύζυγό της Άγγελος Ελεφάντης. Υπεύθυνος εδώ και χρόνια «Λογοτεχνικός Πολίτης», έγραψε κριτικές παρατηρήσεις, επιμελήθηκε σημαντικά αφιερώματα και παρουσίασε κείμενα νέων ποιητών. Μια ιδιοφυΐα, παθιασμένη με τη ζωή και τις περιπέτειές της, συνέχισε το επικίνδυνο ταξίδι σε ανοιχτούς ορίζοντες που βίωσε όταν οι γονείς της έφεραν την ίδια και τον αδερφό της με το τρένο από τη Γιουγκοσλαβία του Τίτο στη Θεσσαλονίκη, ακόμη και χωρίς να ξέρει καλά ελληνικά.
Η Μαριάννα συνέχισε το ταξίδι της επικίνδυνα και γενναία, δείχνοντας εξαιρετική ευαισθησία στην ετερότητα, στα «σύνορα». Ενδόμυχα μελαγχολική και μοναχική, έζησε ένα παραμύθι για την τέχνη και την προσφορά της σε όλους τους τομείς που την απασχολούσαν, ακόμα και τη φιλοξενία. Και ήταν πράγματι μια όμορφη μαθήτρια τη δεκαετία του 1960, όπως θα ήθελαν κάποιοι συνομήλικοί της, αλλά στις μνήμες μας ήταν ένας άντρας γεννημένος στον αστερισμό του Κρόνου και έτρεχε προς μια κατεύθυνση που γνώριζαν οι ποιητές και κάποιοι που έζησαν ποιητικά.
Πρότυπο ήθους και πνευματικής ειλικρίνειας, άνθρωπος με σπάνια κουλτούρα και ένστικτο για αυτό που λέμε «καλό», διψασμένη και ακούραστη αναγνώστρια μέχρι τις τελευταίες μέρες της ζωής της, η Μαριάννα Δίτσα που γνωρίσαμε, λάμπρυνε τη ζωή μας προς την ευαίσθητη κριτική. σκέψη.
