Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου Μαρία Μαγγανάρη αλλάζει πολλά επαγγελματικά «καπέλα». Η σκηνοθέτις και ηθοποιός με μια συνεπή 20ετή πορεία στο θέατρο παρουσιάζει το έργο «Ο άντρας μου» στο Θέατρο Θουσείο σε δική της δραματουργία – σκηνοθεσία, υποκριτική στο πλευρό Μαρία Σκούλα ΚΑΙ Αμαλία Καβαλά. Παράλληλα, ανέλαβε καθήκοντα υπεύθυνης του από τις αρχές αυτού του μήνα Μικρή Εθνικήδιάδοχος σκηνοθέτης Σοφία Βγενοπούλου.
Λογικό λοιπόν να ξεκινήσει αυτή η κουβέντα στο Εθνικό Θέατρο. «Ήταν μεγάλη τιμή για μένα που είχα την ευκαιρία να αντικαταστήσω τη Σοφία Βγενοπούλου στην παιδική και νεανική σκηνή, η οποία έχει δημιουργήσει εξαιρετικά έργα στην πολυετή δουλειά της», μας λέει η κ. Μαγγανάρη. «Δεν υπάρχει μεγαλύτερη ευθύνη, αλλά και πιο σημαντική πηγή ενέργειας και χαράς, από το παιδικό κοινό. Από εδώ πηγάζει η επιθυμία μου να ασχοληθώ πλήρως με αυτή τη λειτουργία και να συνεχίσω –ελπίζω– μια δημιουργική και ερευνητική σχέση με το θέατρο».
Ιατρική συνταγή
Μέχρι τον Μάιο το πρόγραμμα Skini θα διεξάγεται σύμφωνα με το σχέδιο του προκατόχου, αλλά παράλληλα προγραμματίζεται μια νέα θεατρική σεζόν, η οποία θα εμπλουτιστεί με πρωτότυπες ιδέες. Ωστόσο, για τον νέο μάνατζερ του Μικρού Εθνικού η πρόκληση αυτή τη στιγμή ονομάζεται «Πολιτιστική Συνταγή». Πρόκειται για ένα πιλοτικό ερευνητικό πρόγραμμα για το οποίο το Εθνικό Θέατρο, ως ένας από τους συμμετέχοντες καλλιτεχνικούς φορείς, προετοιμάζει σε συνεργασία με το Υπουργείο Πολιτισμού και το Ακαδημαϊκό Ινστιτούτο Ψυχικής Υγείας, στόχος του οποίου είναι η αξιοποίηση της θεραπευτικής λειτουργίας της τέχνης σε καθημερινή ζωή. λογική.
«Το πιστεύουμε βαθιά σε αυτό», μας λέει, «και θέλουμε να συνδέσουμε ψυχιατρικές δομές μέσα από βιωματικές ομάδες με τη θεατρική δράση». Στόχος είναι να ξεκινήσει το πρόγραμμα τον Μάρτιο. Η πιλοτική περίοδος θα διαρκέσει έξι μήνες και θα λειτουργήσει σε δύο τρίμηνα και δικαιούχοι του προγράμματος είναι κυρίως ενήλικες και νέοι. Προσθέτει ότι στόχος όλων είναι το πρόγραμμα να συνεχιστεί και να εξελιχθεί.
«Ήταν μεγάλη τιμή για μένα που μου ζητήθηκε να αντικαταστήσω τη Σοφία Βγενοπούλου στην παιδική και νεανική σκηνή», λέει ο σκηνοθέτης.
Κάτω από αυτές τις συνθήκες και με τόσες διαφορετικές ευθύνες, το τηλέφωνό της χτυπάει συνεχώς. Ο καιρός περνάει στη συζήτηση και ετοιμάζεται για τη σημερινή παράσταση «My Man», βασισμένη σε μια συλλογή διηγημάτων υπό τον ίδιο τίτλο της συγγραφέα Rumena Buzarowska από τη Βόρεια Μακεδονία. Το βιβλίο, που κυκλοφορεί στα ελληνικά από τις εκδόσεις Gutenberg (μετάφραση Αλεξάνδρας Ιωαννίδου), έχει μεταφραστεί σε 15 γλώσσες και έχει παιχτεί έξι φορές μέχρι σήμερα και περιγράφει με χιούμορ και σκληρότητα τη δυναμική της σχέσης γάμου και οικογένειας σε ένα σύγχρονο, πατριαρχική βαλκανική κοινωνία. «Τι σας συνδέει με το βιβλίο;» – ρωτάμε τον σκηνοθέτη.
«Ένστικτο», απαντά γρήγορα, και όποιος γνωρίζει τη δουλειά της ξέρει ότι η επιλογή των έργων της εκφράζει ένα στοχαστικό εσωτερικό ταξίδι, σε συνδυασμό με μια διαρκή αγάπη για τη λογοτεχνία. «Ως αναγνώστης, απόλαυσα αυτό το βιβλίο και ταυτόχρονα, αυτές οι ιστορίες δημιούργησαν μέσα μου εικόνες. Είδα πρόσωπα τόσο καλά σχεδιασμένα που ζωντάνεψαν μπροστά μου», προσθέτει.
Έτσι αποφάσισε να ασχοληθεί με το έργο της δραματουργίας, θέλοντας να το μεταφέρει στη σκηνή. «Το καθήκον μου δεν ήταν να «παρουσιάσω» τις ιστορίες, αλλά να τις ζωντανέψω στη σκηνή με όλο το χιούμορ και το ποιητικό-μεταφυσικό στοιχείο», εξηγεί.
Το έργο δεν κρύβει την αφηγηματική και λογοτεχνική του προέλευση, αλλά διατηρεί και την αμεσότητα της γραφής, «τον λαϊκισμό, την εξωστρέφειά του, χάρη στα οποία οφείλουμε την επιτυχία του βιβλίου», σχολιάζει η Μαρία Μαγγανάρη. Ανεβαίνει η ίδια στη σκηνή, ζωντανεύοντας δύο από τις 11 ιστορίες του βιβλίου. Οι τρεις ηθοποιοί, αν και είναι ερμηνευτές με διαφορετική θεατρική εμπειρία και ιδιοσυγκρασία, εναρμονίζονται απόλυτα μεταξύ τους σε μια σπονδυλωτή θεατρική αφήγηση που απευθύνεται άμεσα στο κοινό, γι’ αυτό και αναδημιουργείται μαζί τους σε κάθε παράσταση.
«Το φεστιβάλ έγινε το περασμένο Σάββατο», λέει ο σκηνοθέτης, «και το κοινό μαζί μας γελούσε και σχολίασε δυνατά. Την επόμενη μέρα τραβήξαμε ξανά την προσοχή τους, αλλά ήταν ήσυχοι και πιο διακριτικοί». Το βράδυ που είδαμε την παράσταση, το κοινό ήταν πολύ περισσότερες γυναίκες από άντρες – αλλά αυτό δεν συμβαίνει συνήθως στο θέατρο; – και επίσης σε στιγμές που οι ιστορίες έθιγαν προσωπικούς προβληματισμούς για την πατριαρχία ή αποκάλυπταν στενά ρήγματα στις οικογενειακές σχέσεις. πάντα από κάπου ακουγόταν μια κραυγή ή ένα γέλιο. Σε μια ιστορία απιστίας, δύο κορίτσια που κάθονταν μπροστά μας έσπρωξαν το ένα το άλλο και ψιθύρισαν με νόημα: «Την ξέρω».
«Ο άντρας μου», Θέατρο Θησείο, Πέμπτη έως Κυριακή.