Killer ★★★½
ΚΩΜΩΔΙΑ ΔΡΑΣΗΣ (2023), 113΄
Σκηνοθεσία: Richard Linklater
Ερμηνείες: Glenn Powell, Andria Archona
Συνεχώς ευχάριστο, αυτή τη φορά και σχεδόν… επίπονο, ω Ρίτσαρντ Λινκλέιτερ επιστρέφει με ένα ταινία στην οποία είναι ο απόλυτος ήρωας Γκλεν Πάουελ, και το σενάριο συνέγραψε ένας Αμερικανός ηθοποιός. Ο Γκάρι διδάσκει φιλοσοφία στο Πανεπιστήμιο της Νέας Ορλεάνης. εργάζεται επίσης για την αστυνομία, υποδυόμενος τον δολοφόνο που πιάνει και συλλαμβάνει πιθανούς «πελάτες». Ωστόσο, όλα αλλάζουν όταν ερωτεύεται μια από αυτές και αρχίζει να φλερτάρει με την ιδέα να γίνει ο ίδιος εγκληματίας για να την προστατέψει.
Αληθινή ιστορία
Ο Linklater μεταφέρει –με κάποια προσαρμογή– μια απίστευτη αλλά αληθινή ιστορία, παρουσιάζοντας έναν πολυεπίπεδο, πολύπλευρο ήρωα. Σχεδόν κυριολεκτικά, αφού ο Gary ανακαλύπτει ότι είναι υπέροχος στις μεταμφιέσεις και μετά του δίνει και καταλαβαίνει: περούκες, προσθετικά, μακιγιάζ, περίεργα ρούχα, ακόμη και μια καρικατούρα του Wes Anderson, ντύνεται για ραντεβού με έναν πιθανό πελάτη. Γενικά, εδώ, όπως και στις περισσότερες ταινίες του Linklater, υπάρχουν άφθονες αναφορές στην ποπ κουλτούρα, αν και το στοιχείο της μεταμφίεσης είναι πιο ενδιαφέρον.
Στην εποχή των μέσων κοινωνικής δικτύωσης και της προσωπικότητας που καλλιεργείται από αυτά, ο κεντρικός ήρωας μοιάζει να παρωδεί ολόκληρη την παράλληλη κοινωνική πραγματικότητα που «τρέχει» γύρω μας.
Στην εποχή των μέσων κοινωνικής δικτύωσης και της προσωπικότητας που καλλιεργούν αυτά, ο χαρακτήρας του Γκλεν Πάουελ μοιάζει να παρωδεί ολόκληρη την παράλληλη κοινωνική πραγματικότητα που «τρέχει» γύρω μας. Στην ειρωνεία προσθέτει το γεγονός ότι ουσιαστικά χρησιμοποιεί αυτή την τεχνική για να κρύψει τις ανασφάλειές του. Φυσικά, αναγνώριση πηγαίνει και στον ίδιο τον Πάουελ, ο οποίος είναι εξαιρετικός, παίζοντας με μεράκι και στυλ τον καλύτερο ρόλο της καριέρας του μέχρι στιγμής. Δίπλα του, η υπέροχη Άντρια Άρχωνα παραπέμπει με επιτυχία σε noir femme fatales, προσθέτοντας άλλη μια στρώση στο απολαυστικό 'κέικ' της ταινίας.
Η τελευταία ξεκινά ως σάτιρα -μεταξύ άλλων στη συντηρητική Αμερική- με πολλές αστείες σεκάνς, αλλά αργότερα αποκτά έντονη αστυνομική διάσταση, δημιουργώντας γνήσια ένταση, όπως συμβαίνει σε θρίλερ με παρόμοια υφή. Το μόνο μειονέκτημα είναι ίσως ένα ελαφρώς αδύναμο φινάλε, που ωστόσο θυμίζει την έμφυτη αισιοδοξία και τη γνώριμη αίσθηση ξεγνοιασιάς που αποπνέει σχεδόν από όλες τις ταινίες του Richard Linklater.