Συγγραφέας: Marc Champion
Τώρα που το Ισραήλ αντέδρασε εναντίον του Ιράν, αυτό το επεισόδιο μπορεί να τελειώσει, αν κρίνουμε από την αντίδραση της Τεχεράνης «δεν υπάρχει τίποτα να δούμε εδώ». Εάν συμβαίνει αυτό, και είναι ένα σημαντικό «αν», οι πιο σημαντικές ερωτήσεις που πρέπει να τεθούν είναι τι έχει αλλάξει και τι όχι.
Θα περάσει αρκετός καιρός μέχρι να έχουμε πλήρεις απαντήσεις σε αυτά τα ερωτήματα, αλλά πιστεύω ότι υπάρχουν κάποιοι λόγοι για μεγαλύτερη αυτοσυγκράτηση. Αυτό είναι ένα σοβαρό ερώτημα από δύο ιδεολογικά καθοδηγούμενες και εσωτερικά αντιδημοφιλείς κυβερνήσεις, που δίνει λόγους να πιστεύουμε ότι ακόμα κι αν ο άμεσος κίνδυνος να μετατραπεί σε περιφερειακό πόλεμο έχει εξαφανιστεί προς το παρόν, η συνολική απειλή δεν έχει εξαφανιστεί.
Αλλαγές
Η πρώτη μεγάλη αλλαγή είναι ότι με την άμεση επίθεση του Ιράν στο Ισραήλ – και πιθανώς επίσης την ισραηλινή επίθεση στο ιρανικό διπλωματικό κτίριο στη Δαμασκό που πυροδότησε την ιρανική επίθεση – η γραμμή χωρίς επιστροφή έχει ξεπεραστεί. Αυτό είναι ανησυχητικό γιατί υποδηλώνει έναν νέο και πιο επικίνδυνο περιορισμό στο τι είναι δυνατό την επόμενη φορά που μία από αυτές τις χώρες θα αισθανθεί υποχρεωμένη να χρησιμοποιήσει βία για να στείλει ένα μήνυμα. Και θα υπάρξει μια επόμενη φορά.
Η δεύτερη αλλαγή είναι ότι η Ιορδανία και η Σαουδική Αραβία, καθώς και οι ΗΠΑ, η Γαλλία και το Ηνωμένο Βασίλειο, συμμετείχαν στην κατάρριψη ιρανικών πυραύλων και drones. Αυτή η συνεργασία μπορεί να είναι το πιο σημαντικό κέρδος σε όλη τη διαμάχη και για τις δύο πλευρές, αποδεικνύοντας ότι ανεξάρτητα από τις απόψεις τους για το Παλαιστινιακό ζήτημα και τη Γάζα, τα αραβικά κράτη θα πλευρίσουν το Ισραήλ εναντίον του Ιράν όταν τα διακυβεύματα γίνουν πολύ μεγάλα. Ο ανώτατος ηγέτης του Ιράν Αλί Χαμενεΐ θα το λάβει υπόψη του.
Οι αναλυτές διίστανται σχετικά με τα στρατιωτικά συμπεράσματα που πρέπει να εξαχθούν από την πυραυλική επίθεση του Ιράν, και οι ίδιοι οι διάφοροι στρατοί είναι φυσικά κλειστοί στο θέμα – τουλάχιστον όχι ειλικρινά. Για ορισμένους αναλυτές, ήταν μια τραγική αποτυχία που έδειξε την αδυναμία του Ιράν, δεδομένου ότι ελάχιστοι πύραυλοι και drones έφτασαν στους στόχους τους.
Άλλοι προειδοποιούν ότι το Ιράν – παρέχοντας προειδοποίηση, επιτίθεται σε μικρότερα κύματα και χρησιμοποιώντας λιγότερους από 200 βαλλιστικούς πυραύλους και πυραύλους κρουζ από ένα οπλοστάσιο που υπολογίζεται σε τουλάχιστον 3.000 – δεν προσπαθούσε να μεγιστοποιήσει τη ζημιά αλλά να στείλει ένα αποτρεπτικό σήμα, πράγμα που σημαίνει ότι θα μπορούσε να είναι πολύ επικίνδυνο στη συνέχεια διαφορα. Όπως μου είπε ο Michael DiMino, συνεργάτης των Defence Priorities στην Ουάσιγκτον, εάν μια επίθεση προκαλούσε πραγματική ζημιά, θα περιλάμβανε τουλάχιστον μια σειρά επιθέσεων της Χεζμπολάχ στα βόρεια σύνορα του Ισραήλ.
Επιπλέον, το αναφερόμενο κόστος της κατάρριψης 350 drones και πυραύλων ύψους 1,3 έως 1,5 δισεκατομμυρίων δολαρίων όχι μόνο υπερβαίνει κατά πολύ το τίμημα που θα έπρεπε να πληρώσει το Ιράν για να τα εκτοξεύσει, αλλά θα ήταν επίσης δύσκολο να διατηρηθεί σε μια εποχή που τα συστήματα αναχαίτισης των ΗΠΑ – ορισμένα από τα που κοστίζουν εκατομμύρια δολάρια το καθένα και μπορεί να χρειαστούν χρόνια αντί για εβδομάδες για να παραχθούν – έχουν μεγάλη ζήτηση. Και αυτό δεν αφορά μόνο την παροχή της άμυνας του Ισραήλ, αλλά και της Ουκρανίας και της Ταϊβάν. Εν τω μεταξύ, δεν έχουμε τα δεδομένα που χρειάζονται για να εκτιμήσουμε πόσους πυραύλους αναχαίτισης έχει το Ισραήλ στο οπλοστάσιό του, πόσους έχουν αφήσει οι ΗΠΑ έτοιμοι να ρίξουν στην περιοχή ή πόσους πυραύλους έχει στη διάθεσή του το Ιράν.
Τι δεν έχει αλλάξει
Όλοι αυτοί οι άγνωστοι παράγοντες μπορούν να αυξήσουν την αποτροπή στα παρασκήνια, καθώς κάθε πλευρά επανεκτιμά τα τρωτά σημεία της σε περίπτωση κλιμάκωσης της σύγκρουσης. Ωστόσο, είμαι απαισιόδοξος λόγω αυτού που δεν έχει αλλάξει: της βασικής σχέσης μεταξύ Ιράν και Ισραήλ. Εάν το Ιράν έχει κάτι να κερδίσει από αυτή την εμπειρία, είναι επειδή έδειξε ότι δεν το αποθαρρύνει από το να επιτεθεί απευθείας στο Ισραήλ, εάν προκληθεί σωστά. Αυτό είναι κάτι νέο.
Και οι δύο χώρες είχαν εμπλακεί σε έναν σκιώδη πόλεμο πολύ πριν από αυτά τα άμεσα χτυπήματα, και η βαθιά εχθρότητά τους παραμένει. Δεν υπάρχει διέξοδος από αυτήν την ευρύτερη σύγκρουση και η πρόοδος του υψηλού ύποπτου προγράμματος πυρηνικού εμπλουτισμού του Ιράν είναι ένας συνεχής καταλύτης για πιθανή κλιμάκωση.
Εάν, όπως αναφέρθηκε, η απάντηση του Ισραήλ ήταν να επιτεθεί σε αεροπορική βάση κοντά στην πόλη Ισφαχάν με μικρά μη επανδρωμένα αεροσκάφη που εκτοξεύτηκαν από το Ιράν, μπορεί να είχε σκοπό να δείξει την επιθυμία του Ισραήλ να επαναφέρει τη σύγκρουση στο παρασκήνιο. Δεδομένης της παθιασμένης φύσης της ισραηλινής κυβέρνησης, η αυτοσυγκράτηση που επέδειξε είναι αξιέπαινη. Στόχος τους, για παράδειγμα, δεν ήταν οι πυρηνικές εγκαταστάσεις στο Ισφαχάν.
Αλλά το προηγούμενο θα παραμείνει, και όπως σημείωσε ο πολεμικός μελετητής Lawrence Freedman στο άρθρο του αυτή την εβδομάδα, η αποτελεσματικότητα τέτοιων μηνυμάτων μέσω στρατιωτικής δράσης στο παρελθόν είχε περιορισμένο ποσοστό επιτυχίας επειδή η άλλη πλευρά συχνά έβλεπε τα πράγματα διαφορετικά.
Εξίσου αμετάβλητος και επικίνδυνος είναι ο πόλεμος στη Γάζα, όπου ο Ισραηλινός πρωθυπουργός Μπενιαμίν Νετανιάχου συνεχίζει να ορκίζεται να επιτεθεί στη Ράφα, μια πόλη στα σύνορα της Γάζας με την Αίγυπτο που σήμερα φιλοξενεί περισσότερους από ένα εκατομμύριο ανθρώπους, πολλοί από τους οποίους ζουν σε σκηνές πολέμου αλλού. στο Στριπ μετά τη φυγή.
Σταυροδρόμι
Όπως έχω γράψει στο παρελθόν, οι ηγέτες του Ισραήλ βρίσκονται αυτή τη στιγμή σε ένα σταυροδρόμι. Μπορούν να αναλάβουν τον πραγματικό συνασπισμό που σχηματίστηκε όταν το Ιράν επιτέθηκε και να βασίσουν το σχέδιό τους να αποσύρουν τα στρατεύματά τους από τη Γάζα σε αυτόν. Ή θα μπορούσαν να συνεχίσουν τον αγώνα ενάντια στη Χαμάς, βαθύνοντας την απομόνωση του Ισραήλ. Ας μην προσποιούμαστε ότι οποιαδήποτε από αυτές τις επιλογές είναι εύκολη ή καλή, αλλά μόνο μία από αυτές έχει τη δυνατότητα να βάλει το Ισραήλ σε μια πορεία όπου δεν βρίσκεται υπό τη συνεχή απειλή υπαρξιακού πολέμου. Η δολοφονία του στρατιωτικού διοικητή της Χαμάς Yahya Sinwar στη Ράφα, εάν είναι όντως εκεί, δεν θα επιτύχει αυτόν τον στόχο, ειδικά εάν οι θάνατοι αμάχων συνεχιστούν σε μεγάλους αριθμούς. Αυτό μπορεί να επιτευχθεί με τη συνεργασία με τον αραβικό συνασπισμό για την εξεύρεση νέας διαδρομής προς τη Γάζα.
Δημιουργία – Επιμέλεια: S. Ketijian