Συγγραφέας: Χρήστος Χωμενίδης
Εδώ και μήνες, πολιτικά ρεπορτάζ, αναλύσεις και συζητήσεις μονοπωλούνται από τα τεκταινόμενα στον χώρο, που ξεκινούν από την αριστερά της Νέας Δημοκρατίας και καταλήγουν στο ΚΚΕ.
Δεν λέω ότι αυτή η φάση έχει ψωμί. Και γέλιο. Αφήστε τους ανθρώπους που υπηρετούν την κυβέρνηση να απομακρυνθούν, έστω και προσωρινά, από το πρόβλημα της καλπάζουσας ακρίβειας, από την αίσθηση ότι ακόμα κι αν η καταμέτρηση είναι ευνοϊκή, ο κόσμος θα υποφέρει. Να ασχολούνται με κλωτσιές στον Σύριζα. Με τις βουλιμικές φιλοδοξίες του Χάρη Δούκα. Με την πλήρη ανακαίνιση της Άννας Διαμαντοπούλου. Μια ήπια μορφή του Παύλου Γερουλάνου – δεν το γράφω ειρωνικά, ο Γερουλάνος μου θυμίζει τους πρωτοσοσιαλιστές από την Κέρκυρα του 19ου αιώνα, του ταιριάζει γάντι ο στίχος του Mayakofksi «Είμαι σύννεφο στο παντελόνι μου»… Με τον Πασοκιάν ο θεσμισμός που ενσαρκώνει -και ο λεγόμενος βοσκός- ο Νίκος Ανδρουλάκης. Κι αν κάποιος το βαρεθεί ή χορταίνει, οι συνομιλητές του υπενθυμίζουν ότι το θέμα είναι επείγον, γιατί η κεντροαριστερά, μόλις λύσει τα εσωτερικά της, θα είναι ο αντίθετος πόλος του Κυριάκου Μητσοτάκη. Πώς θα λυθεί η μάχη στις επερχόμενες εκλογές στο κέντρο. Είναι σημαντικό;
Προσθέτω τα ποσοστά των σχηματισμών για τη δεξιά πτέρυγα της Νέας Δημοκρατίας. «Η Ελληνική Λύση» του Κυριάκου Βελόπουλου έλαβε 9,3%. 4,37% «Νίκη». 3.04 «Φωνή Λόγου» της Αφροδίτης Λατινοπούλου. Αν υποβιβάζονταν μαζί -δεν υπάρχουν τεράστιες διαφορές μεταξύ τους- θα συγκέντρωναν 16,71%. Θα ξεπερνούσαν το 14,92% του Σύριζα. Θα άφηναν το Πασόκ στην τέταρτη θέση με 12,79%. Θα αποτελούσαν ανεπίσημα την αξιωματική αντιπολίτευση.
Θυμάμαι μια συζήτηση που άκουγα συχνά πριν από επτά μήνες, όταν δεξιοί βουλευτές της κυβέρνησης ζύμωναν και ζύμωναν στο Μέγαρο Μαξίμου για να ψηφίσουν υπέρ του γάμου ομοφύλων. «Αν ο Β. τρελαθεί και επιστρέψει στην πολιτική κρεβάτι, η ακροδεξιά θα απογειωθεί. Λείπει αρχηγός…» Ο Μπ. δεν βρόντηξε. Η πρωτοκαθεδρία του τηλεπωλητή των αλοιφών και των επιστολών του Ιησού δεν απειλήθηκε. Προσωρινά.
«Δεν έχει νόημα να κάνουμε παρέα με αυτούς που ψεκάστηκαν. Φύσηξε μια φλάντζα…» ένας από τους πιο σοβαρούς – υποτίθεται – διαμορφωτές της κοινής γνώμης κάποτε ανασήκωσε τα φρύδια του σε μια ιδιωτική συνομιλία. Βρήκα τη γνώμη του εκνευριστική και κυρίως αυτοκαταστροφική και σνομπ. Είναι ένα πράγμα να αποστασιοποιείσαι εντελώς από την αντίληψη και την αισθητική κάποιων συμπολιτών σου. Είναι ένα πράγμα να περιφρονείς την ίδια τους την ύπαρξη. Στη δεύτερη περίπτωση, υπάρχει ο κίνδυνος να νιώσετε σύντομα τη φλογερή τους ανάσα στο λαιμό σας. Όπως κι εσείς, αυτό έγινε σχετικά πρόσφατα με την πολιτική έκφραση της πάνω πλατείας των «Αγανακτισμένων». Χρυσή Αυγή.
Οι ηγέτες της ελληνικής ακροδεξιάς δουλεύουν στον χώρο των γραφικών; Να το αποδεχτείς. Ακόμα κι αν ο Στέφανος Κασελάκης δεν μου φαίνεται πιο σοβαρή φιγούρα από την Αφροδίτη Λατινοπούλου. Είναι οι ψηφοφόροι τους ένα σωρό ασταθείς, θρησκευόμενοι και εμμονικοί άνθρωποι; Άλλος τους χαρακτηρίζει κυρίως. Ο φόβος τους για ένα μέλλον που δεν θα τους περιέχει. Για έναν «γενναίο νέο κόσμο» τεχνολογικής επανάστασης, τεχνητής νοημοσύνης, συνολικής παγκοσμιοποίησης που θα τους αφήσει πίσω. Αυτό θα τους ωθήσει στο περιθώριο. Σε μια σκουπίδια καθημερινότητα, εθισμένος στα κρατικά επιδόματα, κολλημένος στις οθόνες, εθισμένος στα σκουπίδια της τηλεόρασης και στις κυνομαχίες στα social media.
Αν διαβάσετε προσεκτικά τα κείμενα των «ψεκαστών», θα δείτε -κάτω από τις θεωρίες συνωμοσίας και τις καφέ προφητείες του Παϊσίου και άλλων αγίων- αυτό ακριβώς το άγχος. Το οποίο είναι απολύτως αυθεντικό. Και δικαιολογημένα.
Στην Αμερική τους λένε rednecks, ο Donald Trump τους καλωσόρισε, ο υποψήφιος αντιπρόεδρός τους JD Vance τους εκφράζει σαν σάρκα από σάρκα – διαβάστε την αυτοβιογραφία του, δείτε την εξαιρετική ταινία που βασίζεται σε αυτήν, “Hillbilly Elegy”. Στη Γαλλία, που είχε κλαπεί από το Κομμουνιστικό Κόμμα πριν από δεκαετίες από τη Λεπέν, υπήρχε μια μαγιά που βρήκε η κόρη του και η οποία απειλεί να πολλαπλασιαστεί σε επόμενες αντιπαραθέσεις στο μέτωπο. Τα Ηλύσια Πεδία ακόμη και η Βουλή τα εκφράζει φυσικά ο πρωθυπουργός Μελόνι. Ας μην μιλήσουμε για την Ουγγαρία και τις αυταρχικές δημοκρατίες της Ρωσίας και της Τουρκίας…
Στην Ελλάδα, ακόμη και η θριαμβευτική επιτυχία της σειράς για τον Παΐσιο -σχεδόν δυόμισι εκατομμύρια τηλεθεατές- δεν σήμαινε κάτι ιδιαίτερο για τους διανοούμενους μας. Νόμιζαν ότι ήταν απλώς ένα τηλεοπτικό φαινόμενο. Τους βλέπω μέχρι τις παραμονές των εκλογών με απόλυτη βεβαιότητα ότι ο αγώνας θα κριθεί στο κέντρο.
* Ο Χρήστος Χωμενίδης είναι συγγραφέας