Συγγραφέας: Marc Champion
Η άρνηση του Εμανουέλ Μακρόν να αποκλείσει την αποστολή στρατευμάτων στην Ουκρανία έχει πυροδοτήσει οργή στη γαλλική πολιτική σκηνή. “Παράνοια!” είπε ο ηγέτης της αριστεράς Ζαν Λικ Μελανσόν. “Τα παιδιά μας!” φώναξε η Μαρίν Λεπέν από τη “σκληρή” δεξιά. Όλοι πρέπει να ηρεμήσουν. Ο Γάλλος πρόεδρος δεν έχει πρόθεση να στείλει στρατιώτες στα πεδία δολοφονίας στο Ντονμπάς, αλλά αυτό σηματοδότησε μια νέα επείγουσα ανάγκη για αλλαγή του τρόπου με τον οποίο η Ευρώπη προσεγγίζει τον πόλεμο. Τώρα πρέπει να υποστηρίζει τα λόγια του με πράξεις.
Ο, τι χρειάζεσαι
Ο Μακρόν κάλεσε έκτακτη συνάντηση των συμμάχων της Ουκρανίας στο Παρίσι αφού οι δυνάμεις του Κιέβου άρχισαν να υποφέρουν απώλειες στο πεδίο της μάχης, κυρίως λόγω της έλλειψης κρίσιμων πυρομαχικών από τις ΗΠΑ και την Ευρώπη. Ο πραγματικός του στόχος ήταν να δείξει στο Κρεμλίνο ότι ό,τι και να συμβεί στις ΗΠΑ, η Ευρώπη δεν θα εγκαταλείψει την Ουκρανία. Αντίθετα, ανέβασε τη δέσμευση της Ευρώπης για υποστήριξη της άμυνας της χώρας από «όσο χρειάζεται» σε «ό,τι χρειαστεί».
Ως εκ τούτου, ο Μακρόν είπε ότι δεν μπορεί να αποκλειστεί καμία επιλογή, συμπεριλαμβανομένης της αποστολής στρατευμάτων στο πεδίο, αν και πρόσθεσε ότι δεν υπάρχει συναίνεση μεταξύ των συμμάχων της Ουκρανίας. Ούτε θα είναι, όπως ξεκαθάρισαν γρήγορα άλλοι Ευρωπαίοι ηγέτες. Ήταν όμως απαραίτητο αντίβαρο στη διαβρωτική αφήγηση που διαδόθηκε με πάθος από το Κρεμλίνο και τους συμμάχους του στο εξωτερικό ότι η αντίσταση ήταν μάταιη επειδή η Ρωσία «δεν μπορεί να χάσει».
Φυσικά και η Ρωσία μπορεί να χάσει. Όταν στις 23 Φεβρουαρίου, ο πρεσβευτής της Μόσχας στον ΟΗΕ, Vasily Niebenzia, προώθησε ρητορικά τη θέση στο Συμβούλιο Ασφαλείας ότι σε όλη την ιστορία, η Μόσχα είχε μόνο εισβολή και πάντα κερδισμένη, ο Πολωνός υπουργός Εξωτερικών Radosław Sikorski έδωσε μια ωμή απάντηση. Θυμήθηκε πόσες φορές η Ρωσία επιτέθηκε σε άλλους, συμπεριλαμβανομένης της Πολωνίας, και πόσες φορές έχασαν. Για να είμαστε σαφείς σχετικά με το τι σημαίνει ήττα, η Σοβιετική Ένωση έχασε επίσης τον Χειμερινό Πόλεμο εναντίον της Φινλανδίας το 1939–1940, αν και τελικά κέρδισε κάποιο έδαφος αφού έφτασε σε αδιέξοδο και το τίμημα ήταν τόσο υψηλό που δεν δοκίμασε ποτέ ξανά κάτι παρόμοιο. Αυτό μπορεί και πρέπει να συμβεί και στην Ουκρανία.
Χαρακτηριστικά και κόστος
Η Ρωσία έχει πολύ μεγαλύτερους πόρους από το Κίεβο, το οποίο θα συνεχίσει να πολεμά, αλλά θα υπάρξει καταστροφικό κόστος για την Ουκρανία εάν εγκαταλειφθεί από τους συμμάχους της. Ωστόσο, οι πόροι που έχει στη διάθεσή του ο Πούτιν είναι λιγοστοί από αυτούς των Ηνωμένων Πολιτειών και της Ευρώπης, είτε μαζί είτε χωριστά. Η πολιτική βούληση της Δύσης να «κάνει ό,τι χρειάζεται» αμφισβητείται – και αυτό αφορά όπλα και χρήματα, όχι στρατιωτικές μπάλες στο έδαφος. Ναι, η Ευρώπη δεν έχει τη βιομηχανική ικανότητα να αντιμετωπίσει τη φρενήρη παραγωγή της Ρωσίας και τις αγορές βλημάτων πυροβολικού, αλλά μπορεί να δημιουργήσει νέες γραμμές παραγωγής έως το 2025. Η σύνοδος κορυφής του Μακρόν πραγματοποιήθηκε για να συζητηθεί μια επικίνδυνη μεταβατική περίοδος.
Η έκτακτη άτυπη σύνοδος κορυφής που συγκάλεσε στο Παρίσι έδειξε κάποια πρόοδο. Η Τσεχική Δημοκρατία, συχνά ο άμεσος ηγέτης της βοήθειας προς την Ουκρανία, έχει σχηματίσει συνασπισμό για να χρηματοδοτήσει την αγορά 800.000 βλημάτων πυροβολικού για άμεση χρήση, ενώ η Ευρώπη δημιουργεί τη δική της παραγωγική ικανότητα. Ο Μακρόν ανακοίνωσε έναν ακόμη συνασπισμό για παραδόσεις πυραύλων μεγάλου βεληνεκούς, μια βασική κίνηση αφότου Γερμανοί νομοθέτες εμπόδισαν τη μεταφορά των πυραύλων κρουζ Taurus στην Ουκρανία την περασμένη εβδομάδα. Άλλοι συνασπισμοί έχουν σχηματιστεί για την παροχή πυραύλων, συστημάτων αεράμυνας, drones και άλλου πολεμικού εξοπλισμού.
Όπως έχω γράψει, υπάρχουν καλοί λόγοι για να είμαστε σκεπτικοί σχετικά με την ικανότητα της Ευρώπης να ανταποκριθεί εάν οι Ηνωμένες Πολιτείες παραμερίσουν. Η κατάσταση στην Ουκρανία έχει γίνει ζοφερή και αν ο Γάλλος ηγέτης θέλει να κάνει πράξη την τολμηρή ρητορική του, θα χρειαστεί να κάνει πολύ περισσότερα. Το ιστορικό του δεν είναι σπουδαίο. Η μετάβαση σε μια «πολεμική οικονομία» που ανακοίνωσε με ρητορική ένταση για τη Γαλλία το 2022 δεν έχει υλοποιηθεί.
Ο Μακρόν, όπως και άλλοι ηγέτες, θα πρέπει να εξηγήσει καλύτερα στους πολίτες του γιατί πρόκειται να χάσει περισσότερα εάν δεν καταφέρει να υπερασπιστεί την Ουκρανία. Και ενώ η Γαλλία έχει παράσχει στο Κίεβο ζωτικό εξοπλισμό, συμπεριλαμβανομένων των κινητών πυραύλων Caesar και των πυραύλων κρουζ Scalp, ήταν μέχρι στιγμής από τις λιγότερο γενναιόδωρες χώρες στη βοήθειά της. Αυτός ο Μακρόν θα πρέπει να αλλάξει. Θα ήταν επίσης χρήσιμο να αποφευχθούν συνομιλίες για αποστολή στρατευμάτων στο ουκρανικό έδαφος.
Χωρίς αμφιβολία, ο Γάλλος πρόεδρος έχει οπορτουνιστικές τάσεις και εκμεταλλεύεται τη στιγμή για να προωθήσει το Γκωλιστικό πρόγραμμα προκειμένου να δημιουργήσει «στρατηγική αυτονομία» της Ευρώπης από τις ΗΠΑ. Για να διατηρήσει την αξιοπιστία της συλλογικής άμυνας του ΝΑΤΟ στη μελλοντική εποχή τύπου Τραμπ, η Ευρώπη θα πρέπει να είναι σε θέση να αποτρέψει τη Ρωσία από μόνη της. Αυτό θα είναι ένα μακρύ και δύσκολο έργο, ακόμη πιο σημαντικό και δαπανηρό εάν ο Πούτιν βγει νικητής από τον πόλεμο για τον έλεγχο της Ουκρανίας.
Μπορεί να φαίνεται απίθανο η Ρωσία να πάει σε πόλεμο με την υπόλοιπη Ευρώπη μετά την παράδοση του Κιέβου, αλλά η ιστορία είναι στο πλευρό των ανήσυχων. Λίγοι, ακόμη και στη Μόσχα, πίστευαν ότι ο Πούτιν θα εισέβαλε στην Ουκρανία επειδή φαινόταν τόσο ξεκάθαρα επιβλαβής για τα ρωσικά συμφέροντα. Ο Πούτιν δηλώνει ανοιχτά ότι θέλει να αποκαταστήσει τη δύναμη και την επιρροή που έχασε η Μόσχα με την κατάρρευση της ΕΣΣΔ το 1991. Έχει επίσης εκφράσει δημόσια και δυναμικά την πεποίθησή του ότι η Ουκρανία δεν είναι πραγματική χώρα, ότι έχει το δικαίωμα και την υποχρέωση να προστατεύει Ρώσοι όπου κι αν ζουν, και βρίσκεται σε πόλεμο με τη Δύση. Μέσα σε μια εβδομάδα, ένας αξιωματούχος στην de facto αυτονομιστική επαρχία της Μολδαβίας της Υπερδνειστερίας δήλωσε ότι επιδιώκει την προσάρτηση από τη Ρωσία, αναμφίβολα ως απάντηση στο αίτημα του Κρεμλίνου.
Το 2016, ο Πούτιν είπε μόνο μισοαστεία σε έναν μαθητή ότι «τα σύνορα της Ρωσίας δεν τελειώνουν πουθενά». Εάν ο Μακρόν θέλει να ηγηθεί μιας αποτελεσματικής ευρωπαϊκής υπεράσπισης της Ουκρανίας, τα ρωσικά σύνορα μπορεί να διαμορφώνονται, αλλά θα πρέπει να βιαστεί.
Παραγωγή – Επιμέλεια – Επιλογή κειμένων (2019-2024): Γ.Δ. Παυλόπουλος