Δεν θα κρύψω την αγάπη μου. ΑΥΤΟ Μιχάλης Οικονόμου (1888-1933) είναι ένας από τους ζωγράφους που μπορεί να με συνεπάρει με τα έργα του. Το ανακάλυψα για πρώτη φορά πριν από δεκαετίες ταξιδεύοντας Πινακοθήκη Αβέρωφ Σε Μέτσοβο και θυμάμαι τα πόδια μου καρφωμένα στο πάτωμα μπροστά από τους πίνακές του. Η δύναμη της χρωστικής του ήταν μαγνητική, σαν μια μυστηριώδης δύναμη να με τραβούσε στη σύνθεση. Επιπλέον, δεν έκρυψε την πρόθεσή του: «Θέλω να δώσω αίσθηση, όσο περισσότερο συναίσθημα μπορώ». Και πέτυχε περισσότερα, αν αναλογιστεί κανείς ότι έζησε μια σύντομη ζωή, πεθαίνει μόλις σε ηλικία 49 ετών στο Δρομοκαΐτειο, χτυπημένος από σύφιλη, που προκάλεσε προοδευτική εγκεφαλική παράλυση. Τώρα και οι Αθηναίοι έχουν μια μεγάλη ευκαιρία να γνωρίσουν αυτόν τον καλλιτέχνη, που μετά τον θάνατό του θαύμασαν και εκτιμούσαν.
Μεγάλο φόρο τιμής στο έργο του απέτισε την περασμένη εβδομάδα ο Πρόεδρος της Βουλής Κώστα Τασούλαπαρουσία του Προέδρου της Δημοκρατίας της Πολωνίας Κατερίνα ΣακελλαροπούλουΣε Ίδρυμα Θεοχαράκημε τίτλο “Η αλχημεία της ζωγραφικής” υπό την επίβλεψη έμπειρων ιστορικών τέχνης Η Κουρία της Αφροδίτης. Φυσικά ήταν και αυτή παρούσα Τατιάνα Αβέρωφ εκπροσωπώντας την Πινακοθήκη Μετσόβου, η οποία αθόρυβα, αλλά πάντα αποτελεσματικά, έχει καταβάλει κάθε δυνατή προσπάθεια να αναδείξει τόσο σπουδαίους καλλιτέχνες όσο και νέους καλλιτέχνες. Το Homage in Athens μας φέρνει πίσω στον μάστορα της ελληνικής τοπογραφίας, που μπόρεσε να αποσπάσει τα μέγιστα από τις πιο απλές μορφές. Όπως σωστά τονίστηκε, ο Οικονόμου είναι ένας ζωγράφος που μπορεί να αγαπηθεί από όλες τις ηλικίες και δεν είναι τυχαίο ότι τα έργα του είναι ιδιαίτερα δημοφιλή στα παιδιά.
Η έκθεση περιλαμβάνει δεκάδες έργα του και φυσικά το αγαπημένο μου, το οποίο ανέφερε ιδιαίτερα η Τατιάνα Αβέρωφ: Το «Dream House» ήταν μια από τις ιδιαίτερες αγάπες του Ευάγγελου Αβέρωφ. Θυμάμαι πριν από πολλά χρόνια το έργο ξαπλωμένο σε μια καρέκλα στην τραπεζαρία του σπιτιού μας καθώς ο πατέρας μου έπαιρνε την τελική απόφαση αν θα συμπεριλάβει το έργο στη συλλογή που προοριζόταν για το Metsow. Έτσι για δύο-τρεις μέρες απολαύσαμε όλοι μαζί τη ζωγραφιά, τρώγοντας και ανταλλάσσοντας τις απόψεις μας. Στη συγκεκριμένη περίπτωση βέβαια καταλάβαμε ότι η γνώμη μας δεν μετρούσε καθόλου γιατί η απόφασή του είχε ήδη ληφθεί. «Αλλά κοίτα πώς θολώνουν τα χρώματα, πώς στρογγυλεμένες οι γωνίες», θαύμασε, «κοίτα την αντανάκλαση στο νερό, είναι ένα ονειρεμένο σπίτι!» Έτσι έλαβε το όνομά του ο πίνακας και η Πινακοθήκη μας – άλλο ένα εμβληματικό έργο.
