Συγγραφέας: Μανώλης Καψής
Τώρα που η κρίση στη Μέση Ανατολή είναι τόσο κοντά μας, τώρα που είμαστε κυριολεκτικά στα χέρια μας, υποψιάζομαι ότι σοβαροί πολιτικοί αναλυτές θα επαναλάβουν τη γνωστή τους άποψη ότι αυτή η πληγή δεν θα κλείσει αν δεν δημιουργηθεί ένα αυτόνομο, ανεξάρτητο παλαιστινιακό κράτος . Που υποτίθεται ότι είναι θεραπεία για κάθε αραβική ασθένεια.
Δεν έχουν εντελώς άδικο, με μια μικρή προειδοποίηση. Δεν είναι μόνο οι ακροδεξιοί και οι υπερορθόδοξοι Ισραηλινοί που δεν θέλουν καν να ακούσουν για ένα παλαιστινιακό κράτος στα ιερά εδάφη της Ιουδαίας. Ήταν και οι Παλαιστίνιοι που δεν αποδέχτηκαν αυτή την ιδέα. Δηλαδή, η ιδέα ενός αυτόνομου παλαιστινιακού κράτους, δίπλα στο κράτος του Ισραήλ, στα ιερά εδάφη του Ισλάμ. Αυτό που θέλουν, τουλάχιστον αυτοί που εκπροσωπούν τους Παλαιστίνιους, είναι η εξαφάνιση του Ισραήλ και των «Εβραίων που μισούν».
Για παράδειγμα, μπορούμε να πάμε πίσω στο 2000, όταν ο Bill Clinton έπεισε τους Ισραηλινούς – συμπεριλαμβανομένου του τότε πρωθυπουργού Ehud Barak – να υποχωρήσουν όσο το δυνατόν περισσότερο στις παλαιστινιακές απαιτήσεις, και οι δύο πλευρές ήταν πολύ κοντά στην επίτευξη συμφωνίας στο Camp David. Υπολογίζεται ότι το 95% των παλαιστινιακών αιτημάτων έχει ικανοποιηθεί. Πλήρης κυριαρχία στη Δυτική Όχθη και τη Λωρίδα της Γάζας με πρωτεύουσα την Ανατολική Ιερουσαλήμ. Όμως ο Αραφάτ αρνείται και χαλάει τη συμφωνία. Όταν επιστρέφει, τον υποδέχονται κραυγές απόλαυσης.
Λέγεται ότι εξήγησε στον τότε πρόεδρο των ΗΠΑ ότι αν συμφωνούσε θα υπέγραφε το θανατικό ένταλμα. Θα τον δολοφονούσαν φανατικοί.
Η πίεση των ακραίων, των φανατικών, αυτών που στη χώρα μας λέμε «υπερπατριώτες» -παραπλανώντας την κοινή γνώμη σε άκαμπτες θέσεις- είναι η μεγάλη, ίσως η μεγαλύτερη, δυσκολία για να επιτευχθεί συμβιβασμός. Είναι η μόνη φορά που επιτυγχάνεται λύση όταν οι θέσεις των δύο πλευρών που διαφωνούν είναι εντελώς αντίθετες. Όταν δεν συναντιούνται ποτέ πουθενά.
Ευτυχώς, τουλάχιστον έχουμε περάσει το στάδιο των εκτελέσεων -στο οποίο ειδικεύονται Παλαιστίνιοι από τη Χαμάς και άλλες οργανώσεις- και περιοριζόμαστε μόνο σε δολοφονίες χαρακτήρων. Δεν καταφεύγουμε στη βία, αλλά απλώς για να αποκαλούμε «προδότη» ή «συμβιβασμό» όποιον τολμήσει να προτείνει συμβιβασμό. Το εθνικό πλεονέκτημα ερμηνεύεται χρησιμοποιώντας ψυχολογικά χαρακτηριστικά, όπως η ματαιοδοξία ή ο εγωισμός, που αφορούν τις διαπροσωπικές σχέσεις και όχι τη γεωστρατηγική.
Το σχήμα αυτό επανήλθε στο άρθρο του καθηγητή Χρήστου Ροζάκη στο Kreport, στο οποίο πρότεινε την υιοθέτηση 6 ναυτικών μιλίων για το πλάτος της χωρικής θαλάσσιας ζώνης για να παρέχει τη βάση και την προϋπόθεση για την παραπομπή της υπόθεσης των θαλάσσιων ζωνών στο Διεθνές Δικαστήριο. της Δικαιοσύνης. (υ.γ.: χωρίς συμφωνία στα χωρικά ύδατα, δεν μπορούμε να υπογράψουμε κοινό γραμμάτιο.)
Και ακόμη πρότεινε την επέκταση των χωρικών υδάτων στα 12 μίλια μόνο αφού το Δικαστήριο είχε οριοθετήσει την υφαλοκρηπίδα και την ΑΟΖ, και σε εκείνα τα μέρη όπου ολόκληρη η θαλάσσια περιοχή θα ανήκε στην ελληνική δικαιοδοσία.
Μια ενδιαφέρουσα πρόταση, που θυμίζει πολύ τον τόπο συνάντησης Ελλάδας-Τουρκίας επί προεδρίας Κώστα Σημίτη, κατά τις τότε διερευνητικές επαφές, όταν συζητούνταν ο ορισμός των χωρικών υδάτων στα 6 ναυτικά μίλια για τα νησιά και στα 12 ναυτικά μίλια. για την ήπειρο. Επίσης ενδιαφέρουσα ιδέα που δεν «λειτούργησε», δήθεν με ευθύνη της Τουρκίας.
Την πρότασή του υιοθέτησε η εφημερίδα «Εστία» με κείμενο με τίτλο «Για πρώτη φορά ο Έλληνας ΥΠΕΞ προβλέπει ότι θα κατηγορηθεί για δωροδοκία»… ερμηνεύοντας υπό το πρίσμα της πρότασης Ροζάκη τα όσα είπε ο υπουργός Εξωτερικών Γιώργος στο το Φόρουμ των Δελφών Γεραπετρίτη. Ποιος είπε ότι η συζήτηση για την οριοθέτηση θαλάσσιων ζωνών μάλλον θα έχει αρνητικές (πολιτικές) συνέπειες για αυτόν.
Όπως εξηγεί ο δημοσιογράφος που υπογράφει το κείμενο, γνωστός για το πάθος του για τις θεωρίες συνωμοσίας, ο κ. Γεραπετρίτης πιστεύει ότι η έναρξη του ελληνοτουρκικού διαλόγου θα έχει αρνητικές συνέπειες για τον ίδιο, διότι αποδέχεται τις απόψεις του Ροζάκη, ο οποίος ο ίδιος (ο βασικός δημοσιογράφος) γνωρίζει από καλές πηγές ότι συμβουλεύει κρυφά την κυβέρνηση και ούτω καθεξής.
Επιτρέψτε μου να το θέσω με έναν άλλο τρόπο για να καταλάβετε την κλίμακα του προβλήματος:
Ο Υπουργός Εξωτερικών είπε ότι πρέπει να λυθεί η ουσία της διαφοράς Ελλάδας-Τουρκίας -αυτό σημαίνει ότι η ηρεμία που απολαμβάνουμε σήμερα στο Αιγαίο είναι η πρώτη φάση πριν μπούμε σε δύσκολες στιγμές- είπε ότι η συζήτηση θα είναι δύσκολη και πρόσθεσε ότι θα έχει αρνητικές συνέπειες (σ.σ.: δηλ. πολιτικό κόστος) για όποιον θα ηγηθεί των συζητήσεων (αφού, φυσικά, η επίλυση των προβλημάτων των θαλάσσιων ζωνών θα απαιτήσει συμβιβασμό, είναι αδύνατο να κερδίσουμε σε όλα…)
Και την επόμενη μέρα ο Υπουργός Εξωτερικών κατηγορήθηκε ως προδότης. Για εθνική ταπείνωση. Μεταφέρετε πολλά.
Και μετά περιμένουμε να βρεθεί λύση στην ελληνοτουρκική διαφορά με άλλο τρόπο και όχι με πόλεμο. Μετά βίας το βλέπω.