Η ανακοίνωση της Δευτέρας για μέτρα για την καταπολέμηση της βίας των οπαδών αντιμετωπίστηκε με ευρεία απαισιοδοξία για την έκβασή τους. Κι όμως, ίσως για πρώτη φορά στην ιστορία, στη συγκεκριμένη περίπτωση η κυβερνώσα κυβέρνηση ενήργησε σύμφωνα με ένα λογικό και υπολογισμένο σχέδιο.
Το περιστατικό στον Ρέντη ήταν το τρίτο μέσα σε λιγότερο από 24 μήνες που υπήρχε σοβαρός κίνδυνος για ανθρώπινη ζωή. Σε όλη αυτή την περίοδο υπήρξαν πολλά περιστατικά βίαιων και αιματηρών συγκρούσεων μεταξύ οπαδών αντίπαλων ομάδων. Όπως και άλλες, ελάχιστες εξαιρέσεις που απλώς αποδεικνύουν τον κανόνα, όπου οπαδοί διαφορετικών παρατάξεων της ίδιας ομάδας ενεπλάκησαν ή επιτέθηκαν σε τμήματα του ΕΛΑΣ.
Ακόμη και ένα παιδί μπορεί να καταλάβει ότι αν η προσέλευση των φιλάθλων δεν είχε απαγορευτεί μέχρι να τεθούν σε εφαρμογή μακροπρόθεσμα αλλά ποτέ μέτρα που δεν εφαρμόστηκαν, ο κίνδυνος σοβαρής επανάληψης αυτού του φαινομένου ήταν αστρονομικά υψηλός. Είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς καλύτερο τρόπο για να το αποτρέψει αυτό από τη διοργάνωση αγώνων χωρίς φιλάθλους.
Η μόνη εναλλακτική θα ήταν να μην διοργανωθούν οι αγώνες, αλλά δυστυχώς ή ευτυχώς η Ελλάδα είναι μέλος της ΕΕ και το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο έχει το ψωμί του σε υποθέσεις που αφορούν αποζημιώσεις ιδιωτικών φορέων για διαφυγόντα κέρδη λόγω κρατικών καθυστερήσεων και αυθαιρεσιών. Και μπορείτε να στοιχηματίσετε ότι οι ραδιοτηλεοπτικοί φορείς που αγόρασαν τα τηλεοπτικά δικαιώματα της Super League έχουν βαθιές τσέπες, υπομονή και μια εξαιρετικά ικανή νομική ομάδα…
Οι πολέμιοι αυτών των μέτρων ισχυρίζονται ότι βλάπτει ανεύθυνες ομάδες και άλλους όμορφους και γραφικούς ανθρώπους. Η πραγματικότητα όμως είναι ότι όλες (αλλά όχι όλες) οι ομάδες αποφεύγουν την εφαρμογή μέτρων λόγω του εξαιρετικά υψηλού οικονομικού κόστους. Και όσοι λίγοι προέβησαν σε κάποιες ενέργειες ανεπαρκώς το έκαναν χωρίς να πληρούν τις προδιαγραφές τους, με αποτέλεσμα, μεταξύ άλλων, οι κάμερες που έχουν τοποθετήσει στα γήπεδα δεν είναι άλλο από την ενίσχυση του έργου της αστυνομίας.
Μην με παρεξηγείτε, το κράτος και οι εκάστοτε κυβερνήσεις φέρουν τεράστιο μέρος της ευθύνης για το τι κάνουν κατά καιρούς διάφοροι χούλιγκαν, πραγματικοί ή μη! Ίσως το μεγαλύτερο, λένε οι περισσότεροι ειδικοί. Μόνο η έλλειψη ελέγχου στην εφαρμογή νόμων που έχουν ήδη ψηφιστεί ή όχι, ή η ανατροπή αποδεδειγμένων, αποτελεσματικών νόμων (π.χ. σωστή ονομασία) αρκεί για να σκεφτεί κανείς να τερματίσει οποιαδήποτε ανάλυση του ύψους της ευθύνης χωρίς ανταγωνισμό. Ωστόσο, από αυτό το σημείο μέχρι τη στιγμή που… κλαίμε «για ομάδες άτυχων που δεν φταίνε σε τίποτα και δεν έχουν ειδοποιηθεί», λες και η μη τήρηση του νόμου ήταν αποκλειστικά ευθύνη του κράτους, υπάρχει πολύ μεγαλύτερη απόσταση. Μια πραγματική και σημαντική απόσταση που δεν βοηθά ούτε προσωρινά στην καταπολέμηση του φαινομένου.
Εν ολίγοις, αν και κάποιοι μπορεί να παραπονεθούν, η αναστολή του διαγωνισμού μέχρι να τεθεί σε ισχύ η ισχύουσα νομοθεσία ήταν και εξακολουθεί να είναι η μόνη λογική επιλογή. Για την αποφυγή περαιτέρω περιστατικών, πιθανών θυμάτων και ακραίων καταστάσεων. Η κριτική στο συγκεκριμένο μέτρο είναι άδικη, ξεκάθαρη και απλή. Αν όμως έχουν περάσει 2 μήνες και δεν έχουν εφαρμοστεί οι έγγραφες διατάξεις ή τουλάχιστον δεν έχει αποδειχθεί ότι η διαδικασία υλοποίησης γίνεται ικανοποιητικά, τότε οι υπεύθυνοι θα πρέπει να λογοδοτήσουν.
Οποιαδήποτε άλλη θέση της κυβέρνησης θα προκαλέσει ακόμη μεγαλύτερη δυσπιστία και μπορεί να οδηγήσει σε πολύ ακραίες καταστάσεις που σήμερα αποφεύγονται. Εύκολο όντως! Πολύ εύκολο!
Μέχρι τότε όμως έχει δικαίωμα και πρέπει να μπορεί να αποδείξει την ορθότητα της επιλογής του. Αποκτήστε το όφελος της αμφιβολίας, που λένε στο χωριό μου…
Πέτρος Λάζος
petros.lazos@capital.gr