Συγγραφέας: Χρήστος Χωμενίδης*
Χαίρονται -ή παριστάνουν τους χαρούμενους- στη Νέα Δημοκρατία, γιατί σε όλες τις δημοσκοπήσεις η απόσταση από το άλλο κόμμα παραμένει στο 15%, ίσως και λίγο παραπάνω. «Στο τελευταίο στάδιο πριν από τις ευρωεκλογές», υπολογίζουν, «θα θέσουμε τα πιο σημαντικά διλήμματα. Θα αυξήσουμε την κινητοποίηση των ψηφοφόρων μας. Θα προλάβουμε και με κάθε τύχη θα ξεπεράσουμε το 33% του 2019».
Θα ανησυχούσα αν ήμουν στη θέση τους. Θα κοιτούσα πέρα από τις τρέχουσες κομματικές μου επιδιώξεις και θα επικεντρωνόμουν στην ευρύτερη εικόνα. Και αντιλαμβάνομαι ότι διαμορφώνεται στην Ελλάδα ένας νέος αντισυστημισμός, πιο ύπουλος και επικίνδυνος από ό,τι έχουμε ζήσει ποτέ στο παρελθόν.
Από τη χρεοκοπία του το 2010 έως την κατάρρευσή του το 2015, οι δυνάμεις που καταδίκασαν το «σύστημα» και υποστήριξαν την ανατροπή του, υπό τον Αλέξη Τσίπρα ΣΥΡΙΖΑ, διατύπωσαν έναν αβάσιμο, εμπρηστικό και διχαστικό λόγο που παρέμεινε ωστόσο πολιτικός. Μίλησαν επί της ουσίας, παρουσιάζοντας επιχειρήματα που θα μπορούσαν να συζητηθούν και να αντιταχθούν. Ταΐζαν τους λαγούς με μεγάλα χείλη για να χτυπήσουν το τύμπανο και να χορέψουν οι διεθνείς αγορές. Και δείξατε -τουλάχιστον σε αυτιά που δεν ακούνε- γιατί κάτι τέτοιο δεν μπορούσε να συμβεί. Υπόσχονταν αύξηση μισθών και συντάξεων, πώς θα ρευστοποιηθεί ο ΕΝΦΙΑ – «για τι λεφτά;». τους ρώτησες, «Πώς θα γεμίσεις τα άδεια μπαούλα;» Ακόμα και ο σχεδόν θνητός Βαρουφάκης είπε μια ιστορία με αρχή, μέση και τέλος. Αυτό επέτρεψε την αποδόμησή του.
Σήμερα; Σήμερα ο Σύριζα μετατρέπεται σε ένα περίεργο τσίρκο με ιλιγγιώδη ταχύτητα. Ανοίγει τις διαδικασίες επιλογής υποψηφίων για τις ευρωεκλογές και τα πιο απρόσμενα πρόσωπα δείχνουν ενδιαφέρον. Κάποιοι που έκαναν την καριέρα τους στη μεσημεριανή τηλεόραση. Γιος επιχειρηματία νυχτερινού μαγαζιού, μισός ηθοποιός, μισός παίκτης του ριάλιτι, ένα καλοφτιαγμένο -περιττό να πούμε- αγόρι, αλλά θα μπορούσε κανείς εύκολα να υποψιαστεί ότι απλά είδε το φως και μπήκε.
Στη μέση της σκηνής το «one man show» του Στέφανου Κασελάκη. Ποιος μας έκανε ψεύτες. Σταματήσαμε να γελάμε. Επειδή θεωρούσαμε δεδομένο ότι ο κόσμος θα τον έπαιρνε με ντομάτες, βλέποντάς τον να ανθίζει με κάθε ευκαιρία, να οργανώνει τα πάντα, την παρωδία της στρατιωτικής θητείας, τον σκύλο του, την ερωτική του ταυτότητα – πιστεύαμε ότι οι ίδιοι οι γκέι θα εξοργίζονταν. Κι όμως… Αυτός ο αριθμός -δεν τη φοβάμαι αυτή τη λέξη- του οποίου οι πολιτικές θέσεις κυμαίνονται από ανίκανες έως εκνευριστικές, και που έφτασε στο σημείο να υποστηρίζει την ευγονική: «Ο Τάιλερ κι εγώ θέλουμε να έχουμε δύο γιους που μοιάζουν εμείς», αυτό το νούμερο γκελάρει! Τα πάει εντυπωσιακά, λένε ιδιωτικά δημοσκόποι, ειδικά στη μεσαία τάξη και κυρίως στις γυναίκες. Μέχρι και ψήφους από τον Βελόπουλο παίρνει!
Το τελευταίο δεν είναι καθόλου περίεργο. Η θέση του Κασσελάκη μυρίζει συχνά ακρότητες, Τραμπ και δεξιά. Για να μην πω για τον φασισμό, ειδικά όταν μιλά για «την αδιαμεσολάβητη σχέση του λαού με τον ηγέτη».
Ο Βελόπουλος συνεχίζει να τα πάει καλά. Διαπίστωσα ότι σε περιοχές της βόρειας Ελλάδας κατέχει τη δεύτερη θέση. «Ελπίζω ότι ο Βελόπουλος δεν θα πάρει την τρίτη θέση στις ευρωεκλογές και το Πασόκ δεν θα πάρει την τέταρτη θέση…» – μου είπε μια μέρα ένας εξαιρετικά έμπειρος δημοσιογράφος. Δεν θα θυμηθούμε τη θεραπεία της φαλάκρας και τα γράμματα του Ιησού.
Παίζουν τα παιδιά; Γέλασαν οι ντόπιοι με αυτό; Θα ψηφίσουν αυτόν που θα τους διασκεδάσει περισσότερο;
Προσωπικά, δεν θα με πείραζε. Αρκούσε η χώρα να είχε λύσει τα βασικά της προβλήματα, το νερό να είχε μπει οριστικά στην υδρορροή και, επομένως, θα είχαμε την πολυτέλεια να στέλνουμε παράξενα πουλιά με την ικανότητα να συνομιλούν στο Κοινοβούλιο και στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Πριν από μερικά χρόνια, μια συζήτηση μαίνεται στην Ελβετία για το αν οι αγρότες έπρεπε να κόψουν τα κέρατα των αγελάδων τους. Έγινε και δημοψήφισμα για αυτό το θέμα. Στην Ελλάδα δυστυχώς παλεύουμε με ασύγκριτα σοβαρότερα προβλήματα.
Οι διοικητικές αρμοδιότητες, η ικανότητα διεξαγωγής κυβερνητικών εργασιών -ακόμα και με αγνώριστα λάθη και ενδεχομένως ύποπτες παραλείψεις- είναι το ισχυρότερο επιχείρημα της Νέας Δημοκρατίας. Και η πιο πειστική διεκδίκηση του Πασόκ για τη δεύτερη θέση.
«Εμείς, παρά τα λάθη μας, είμαστε επαγγελματίες της πολιτικής. Υπάρχουν μερικοί τραμπούκοι ανάμεσά μας – για αλατοπίπερο. Αλλά δεν δίνουν τον τόνο. Από τον Κυριάκο Πιερρακάκη στο Υπουργείο Παιδείας μέχρι τον Γιάννη Μανιάτη στο Ευρωπαϊκό Πρόγραμμα Πασόκα στην ψηφοφορία, από τον Θοδωρή Λιβάνιο μέχρι τη Ρόζα Βρεττό, έχουμε σοβαρά και καταρτισμένα στελέχη. Το χάος πέρα από εμάς. Εκτός από το ΚΚΕ που είναι στον δικό του πλανήτη και τον «Κόσμο» του Πέτρου Κόκκαλη που – φευ – δεν είναι καν εγγεγραμμένος στις κάλπες… Τι να φοβηθούμε λοιπόν;
Πρέπει να φοβούνται το χάος. Αντισυστημική ψηφοφορία που απορρίπτει τη στοιχειώδη λογική, χλευάζει την πραγματικότητα και μετατρέπει τον δημόσιο χώρο σε «freak show». Για να κερδίσουν οι οπαδοί. Το οποίο είναι συνήθως το πιο ανισόρροπο.
Το είδαμε το 2016 στην Αμερική και κινδυνεύουμε να το ξαναδούμε στις προεδρικές εκλογές του 2024. Αυτό το είδαμε στην Αργεντινή σχετικά πρόσφατα. Εκεί, ο Javier Millay, ο υποψήφιος αλυσοπρίονο, θριάμβευσε υποσχόμενος να κλείσει την κεντρική τράπεζα και να καταργήσει το εθνικό νόμισμα. Από την πρώτη μέρα της θητείας του, ξεκίνησε μια «θεραπεία σοκ» που είχε ως αποτέλεσμα τον διπλασιασμό του πληθωρισμού, την αύξηση των ποσοστών φτώχειας και τον κόσμο να βγει στους δρόμους. Με εξαίρεση τον Έλον Μασκ, ο οποίος διέκοψε αυτό που είπε ότι ήταν σεξουαλική πράξη για να παρακολουθήσει μια ομιλία, κανείς άλλος δεν είναι αισιόδοξος για την πορεία της Αργεντινής υπό τον Χαβιέ Μιλέ.
Η Ελλάδα δεν είναι Αργεντινή, θα μου πεις. Είστε απολύτως βέβαιοι ότι δεν υπάρχει τέτοιος κίνδυνος εάν κάποια στιγμή οι πολίτες πιεστούν υπερβολικά και αποφασίσουν να πηδήξουν όχι στο κενό, αλλά σε ένα τραμπολίνο τσίρκου; Ο Θεός να μας σώσει.
* Ο Χρήστος Χωμενίδης είναι συγγραφέας.
