Το μίσος – υποστήριξε η Πολωνή ποιήτρια Wiszawa Siborska σε ένα ομότιτλο ποίημα – δεν μοιάζει με κανένα άλλο συναίσθημα, μένει πάντα σε φόρμα, ξεπερνά τα υψηλότερα εμπόδια, δεν επιλέγει θρησκείες ή χώρες, δεν παίρνει το μέρος κανενός όσο το έργο είναι γινώμενος. Από το δικό του ποίημα, και ειδικά από την τελευταία στροφή, στην οποία το μίσος συγκρίνεται με το οξύ όραμα ενός ελεύθερου σκοπευτή, ο David Sabethai εμπνεύστηκε επίσης τη δημιουργία του «The Sniper», έναν από τους πίνακες που μας καλωσορίζουν στο «We, the Έκθεση Monster». συνοδεύοντας το ομώνυμο αφιέρωμα του 65ου Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης με τη δική του συμμετοχή και της Μαλβίνας Παναγιωτίδη, που επιμελήθηκε ο καλλιτεχνικός διευθυντής του φεστιβάλ Ορέστης Ανδρεαδάκης. Το όνομα του βραβευμένου με Νόμπελ ποιητή ήταν στο τραπέζι κατά την πρώτη συνάντηση της τριάδας τον περασμένο Αύγουστο, κατά την οποία συζήτησαν πώς ο καθένας τους κατανοούσε την έννοια του τέρατος. Πώς απεικονίζονταν τα τέρατα στη λογοτεχνία και τον κινηματογράφο; Πώς μοιάζουν σήμερα; Ταυτίζονται με την έννοια ενός παραμορφωμένου εξωγήινου όντος ή θα μπορούσαν να είναι χαρακτήρες με συνηθισμένα χαρακτηριστικά και δημαγωγικό λόγο; «Μετά από αυτή την έκθεση, νιώθουμε σαν να επιστρέφουμε στα ζητήματα που αντιμετωπίσαμε και οι δύο, αλλά τώρα είναι σαν να κρατάμε έναν μακροσκοπικό φακό και να κοιτάμε τη μεγαλύτερη εικόνα», λέει ο David. Η έκθεση, η οποία περιλαμβάνει πίνακες ζωγραφικής, έργα για υφάσματα, κεραμικά, βίντεο και γλυπτά τοίχου, αναπτύχθηκε γύρω από την εγκατάσταση βίντεο του Jesper Just “Interfears”.
Ακολουθείς ένα συγκεκριμένο μονοπάτι σαν να μπαίνεις σε τούνελ, που δημιουργεί μια ατμόσφαιρα έντασης, δεν ξέρεις τι θα συναντήσεις στην επόμενη στροφή. «Αποφασίσαμε πολύ γρήγορα να καλύψουμε όλους τους τοίχους με ύφασμα, θέλοντας να ξυπνήσουμε εικόνες από την παιδική μας ηλικία, όπου θα χρησιμοποιούσαμε ένα σεντόνι για να δημιουργήσουμε έναν χώρο για φαντασία», εξηγεί ο David. Ο δεύτερος λόγος ήταν η επιθυμία να δημιουργήσουμε «κεφάλαια» στην αφήγηση ώστε να σκεφτούμε τα διαφορετικά πρόσωπα και τα ίχνη του τέρατος. Η Malwina αντλεί ιδέες για τα κεραμικά της από τις παραστάσεις των Σατύρων που βρίσκουμε στις προθήκες των αρχαιολογικών μουσείων, αλλά και από «στοιχεία» της λαογραφικής μας παράδοσης, που -όπως ισχυρίζεται- δεν είναι σε όλες τις περιπτώσεις αποκρουστικές για τον άνθρωπο. «Ένα τέρας δεν είναι πάντα τρομακτικό, μπορεί να είναι μια ιδέα ή μια άλλη οντότητα, κάτι στο οποίο τα μάτια μας δεν έχουν συνηθίσει», σημειώνει. Στην πρακτική του με χάλκινα γλυπτά στοιχεία «παίζει» συχνά με την έννοια του κατακερματισμένου σώματος. Τα διαμελισμένα μέλη συγκεντρώθηκαν σε ένα νέο σώμα. «Το έργο της Malwina μπορεί να προκαλέσει συσχετισμούς με τις ταινίες Alien του Ridley Scott και John Carpenter· αυτό που είναι γνωστό μπορεί να μετατραπεί σε τερατούργημα επειδή προσθέτει κάτι διαφορετικό στην εμφάνισή του», σχολιάζει ο David. Και οι δύο ισχυρίζονται ότι η ιδέα του ασυνήθιστου μπορεί να συναντηθεί τόσο σε καθημερινά όσο και σε φανταστικά πλαίσια και ότι δεν είναι τόσο η έμπνευση αλλά το στοιχείο της περιέργειας που οδηγεί την εξερεύνηση αυτής της περιοχής.
Στο διάλειμμα βλέπουμε έναν αδύνατο άντρα στη σκηνή. Μοιάζει σαν να περπατάει σε ένα χαλάκι που μοιάζει με γη. Πηγές έμπνευσης για τον πίνακα του David Sabethai σε καμβά “Atrocity Exhibition” είναι freak shows, καθώς και το “The Elephant Man” του David Lynch (μια ταινία που αποτελεί μέρος κινηματογραφικού αφιερώματος), που αφηγείται την παθητική πλευρά του τέρατος. Το τέρας ως θεατής που απολαμβάνει να απολαμβάνει τη διαφορετικότητα των άλλων.
Έως 24 Νοεμβρίου Κέντρο Πειραματικής Τέχνης MOMus, Αποθήκη Β1, Λιμάνι Θεσσαλονίκης.
