Αφορμή για τη σημερινή είσοδο ήταν η δήλωση του καλού μου συναδέλφου και φίλου Άγγελου Ρεντούλα από την προηγούμενη «Κ»: «Λίγοι παίζουν το εθνικό μας τραγούδι, αυτοί οι Δον Κιχώτες της γαστρονομίας. Και τίποτα δεν θα αλλάξει αν δεν δούμε τη Φέτα στον κεντρικό ρόλο». Ακολούθησε η Σωτηρία, που συμφωνούσε ότι το καλοκαίρι σημαίνει ντομάτα, φέτα και ζεστό χωριάτικο ψωμί, και η Μαρία ολοκλήρωσε το πιάτο με λιπαρά φασόλια και ένα κομμάτι φέτα βουτηγμένο στη νόστιμη σάλτσα τους.
Φυσικά, δεν τρώω νεραγκούλα στην Αθήνα και είμαι σίγουρος ότι τουλάχιστον το 90% των ελληνικών ψυγείων έχει τάπερ με φέτα, αλλά δεν ξεφεύγει σχεδόν ποτέ από τα όρια του καθημερινού, συχνά αδιάφορα παρασκευασμένου, τραπεζιού. Ας ανατρέψουμε λοιπόν τα τραπέζια και ας δώσουμε στο εθνικό μας τυρί τη θέση που του αξίζει, όπως πρέπει να κάνουμε στην εθνική μας ρετσίνα – και σας παρακαλώ μην τσαλακώνετε τη μύτη σας με αηδία!
Υπάρχουν πολλές φέτες ποικίλης προέλευσης, μαλακές, ημίσκληρες, σκληρές, με γενικό χαρακτηριστικό τα αρώματα φρέσκου γάλακτος, γιαουρτιού και φρεσκοκομμένου βουτύρου. Λιπαρά, πικάντικο, πάντα αλμυρό, με εντυπωσιακή οξύτητα. Όλα αυτά τα χαρακτηριστικά το καθιστούν εξαιρετικό σύντροφο για τα κρασιά μας. Λευκά και ροζέ κρασιά, που προσφέρουν φρεσκάδα και φρούτα που ταιριάζουν με την αφθονία του τυριού.
Αφήνοντας κατά μέρος τους προφανείς, ασυναγώνιστους συνδυασμούς με ντομάτα και ελαιόλαδο που αναφέραμε, θα ήθελα να σας προτείνω το αυθεντικό μου επιδόρπιο φέτας, το οποίο σερβίρω συνέχεια στα τραπέζια μου. Τυρί φέτα, συνήθως από τη Μυτιλήνη -γιατί είναι ημίσκληρη, βουτυρωτή και φρουτώδης- κομμένη σε ωραίες φέτες ή τετράγωνα κομμάτια και δίπλα έχει μαρμελάδα με ντοματίνια, λεμόνι και δυόσμο, σύμφωνα με τη συνταγή του Στέλιου Παρλιάροσα. Έριξα σε ποτήρια ροζ γαστρονομικό Ξινόμαυρο. Εναλλακτικά, αντικαταστήστε τη μαρμελάδα ντομάτας με νόστιμο τσάτνεϊ ροδάκινου, σερβιρισμένο με παγωμένο Rio Patron Moscato.
Τώρα, το καλοκαίρι, καλωσορίστε τους καλεσμένους σας με μια πιατέλα φέτα Κεφαλονιάς, φρέσκα, ζουμερά ροδάκινα και βερίκοκα και ένα μπουκάλι παγωμένο Βιδιανό.
Αναβαθμίστε την αγαπημένη σας παιδική ηλικία, τις σταφίδες, προσθέτοντας μια φέτα Μακεδονική Βεργίνα και ένα ποτήρι ξερό –καλά, ημίξηρο για τους σκοπούς σας– παγωμένο Moscato.
Ετοιμάστε μικρά σουβλάκια με καρπούζι, φέτα και φύλλα δυόσμου και τοποθετήστε τα με χάρη σε ποτήρια αφρώδη ροζ Αγιωργίτικο!
Ανακατεύουμε την απαλή φέτα με λίγο στραγγιστό γιαούρτι ή κρέμα, λίγο λάδι και μπόλικο δυόσμο και σερβίρουμε με ξυλάκια αγγουριού και φρέσκα κολοκυθάκια μαζί με φρέσκο γήινο Ασύρτικο, ίσως χαρμάνι Μοσχάτο ή Sauvignon blanc Δράμας.
Αναζητήστε μεσσηνιακό ορθογραφία, δυνατό και απαιτητικό και τοποθετήστε δίπλα του ξερά αλλά ζουμερά σύκα Κύμης. Ανοίξτε την πορτοκαλί Μαλαγουζιά Ανέστης Χαϊτίδης (Abraam Vineyards) ή Μοσχοφίλερο X-mf Άρης Τσελεπού και θα με θυμηθείτε.
Δεν είμαι από αυτούς που πιστεύουν ότι η παράδοση πρέπει να διατηρηθεί πάση θυσία, αλλά από αυτούς που θέλουν η παράδοση να είναι καινοτόμος.
