Στη νοτιοδυτική πλαγιά της Ακρόπολης, πάνω Ωδείο Ηρώδου Αττικού, σκαρφαλώνοντας με άλλα πιτσιρίκια για να παρακολουθήσουν κρυφά πρόβες και παραστάσεις. «Το οροπέδιο πάνω από το Ηρώδειο ήταν η αλάνα μας», λέει σήμερα Αλίκη Αλεξανδράκη. Ο πατέρας της ήταν μέσα Διονύσιος Αρεοπαγίτου και γνωριμία με τα μνημεία της Ιερός Βράχος ήταν μέρος μιας οικογενειακής βόλτας. Ανάμεσά τους ο Ηρώδειος, Θέατρο Διονύσουπάνω από αυτό άγαλμα του Θρασύλλου Με Παναγία Σπηλιώτισσα στα σπλάχνα του -ένα από τα καλύτερα διατηρημένα δείγματα μεταβυζαντινής αγιογραφίας στην περιοχή-»Τρύπαόπως είπαν οι περαστικοί.
«Είμαι ευγνώμων στους γονείς μου που με δίδαξαν. Αυτά ήταν τα παιχνίδια και τα ενδιαφέροντά μας με τον αδερφό μου. Και διαβάζουμε μαζί. Ακούγαμε και πολλή μουσική στο σπίτι. Η οικογένεια της μητέρας μου ήταν από την Κωνσταντινούπολη και ήταν όλοι επιστήμονες και ο πατέρας μου ήταν από το Βουκουρέστι της Ρουμανίας και καταγόταν από το Ιόνιο. Μεγάλωσα με τις όπερες και τα τάνγκο του Εντουάρντο Μπιάνκο».
Οι διαχρονικές αξίες του πολιτισμού παρέμειναν μέρος ολόκληρης της ζωής της, είτε ήταν η γειτονιά της αρχαίας Αθήνας, οι λογοτεχνικοί ήρωες, είτε το μεγαλείο του θεάτρου που ερωτεύτηκε αργότερα, όπως π.χ. Στρίντμπεργκ. Πράγματι ένα από τα σημαντικότερα έργα του Σουηδός θεατρικός συγγραφέας ετοιμάζεται να εμφανιστεί στην κεντρική του σκηνή Εθνικό θέατρο σε σκηνοθεσία της Γεωργία Μαυραγάνη.
“Ονειρικό δράμα», το οποίο θα κυκλοφορήσει σε μετάφραση στις 20 Μαρτίου C.Depasta, περιέχει 35 ρόλους που υποδύθηκαν 18 ηθοποιοί. «Παίζω από ανθρακωρύχος σε ηλικιωμένη κόρη θεού», λέει η διάσημη ηθοποιός και αφηγείται την ιστορία: Η Αγνή, η κόρη του θεού Ίντρα, κατεβαίνει στη Γη για να μάθει για την ανθρώπινη φύση και όσα βιώνει. Δίπλα στους ανθρώπους γνωρίζει τον κόσμο τους, τα παράπονα, τον πόνο, τις ελπίδες και τις συμφορές τους. Στρίντμπεργκ, Λέει στην «Κ» η Αλίκη Αλεξανδράκη«Τον βασάνιζε το αιώνιο ερώτημα τι είναι ζωή και ποιο είναι το νόημά της. Και αφού δεν υπάρχει απάντηση σε αυτό, παρουσίασε την ανθρώπινη ύπαρξη καλώς και κακώς, από τη γέννηση μέχρι το θάνατο. “Ονειρικό δράμα«Περιέχει επίσης κομμάτια της ζωής του που μπορεί να ονειρευόταν διαφορετικά και που έγιναν διαφορετικά».
Ονειρικός κόσμος
Έργο πολλών ατόμων και ακριβό, το έργο δεν εμφανίζεται συχνά. «Αυτό είναι ένα από τα εξπρεσιονιστικά έργα του Στρίντμπεργκ. Το βάζει σε όνειρο και, ως γνωστόν, στα όνειρα τα πράγματα πολλαπλασιάζονται, θολώνουν, παραμορφώνονται. Τι κάνει “Ονειρικό δράμα» 123 χρόνια από τότε που γράφτηκε; «Οι άνθρωποι χρειάζονται μια καλύτερη υλική ζωή». Τι έχει μάθει από το 80χρονο ταξίδι της σε ανθρώπινες δοκιμές; «Πάρτε τη ζωή όπως ακριβώς έρχεται. Τέλος πάντων, κάτι άλλο το καθόρισε και αποδέχτηκα ότι είχα έρθει και έφυγα. Όσο μπορώ, ζω στη μέρα, στη στιγμή. Διαφορετικά, οδεύετε προς την αρνητικότητα».
«Παίρνω τη ζωή όπως ακριβώς έρχεται. Είτε έτσι είτε αλλιώς, καθοριζόταν από κάτι άλλο. Ήρθα και θα πάω. Όσο μπορώ, ζω στη μέρα και στη στιγμή».
Πενήντα πέντε χρόνια στο θέατρο «Με ικανοποιούσε το 95% των ρόλων που έπαιξα. Αν δεν αγαπάς τον ρόλο σου, δεν έχει νόημα να είσαι στη σκηνή». Ξεχωρίζει για την πολυσυζητημένη «Γκόλφω». Σπυρίδωνος Περεσιάδης στο Εθνικό Θέατρο, σε σκηνοθεσία 2013 από Νίκος Καραθάνος. «Όχι τόσο ως έργο, αλλά λόγω της συνεργασίας. Μου άνοιξε μια νέα καριέρα».
Την Αλίκη Αλεξανδράκη την ερωτευτήκαμε μέσα από γήινες γυναίκες, με ρωγμές, άποψη και τσαγανό. «Με συγκινούν ανθρώπινες γυναίκες», απαντά. Της μοιάζουν; «Αν ήξερα τον εαυτό μου, θα ήμουν πολύ χαρούμενος. Ο καθένας έχει βαθιά μέσα του την εικόνα που επιθυμεί. Απλώς αποδέχτηκα το γεγονός ότι όλοι οι άνθρωποι έχουν κάτι μέσα τους, από πολύ κακό έως πολύ καλό».
Η μητέρα της ήταν αρχιτέκτονας με ειδίκευση στις κατασκευές βυζαντινού τύπου και ο πατέρας της, απόφοιτος της Εμπορικής Σχολής, ασχολούνταν με τα οικονομικά. «Μια οικογένεια της πόλης που μου άνοιξε το δρόμο από μικρή. Τα παιδικά μου χρόνια ήταν ελεύθερα σαν παιχνίδι. Η ζωή στο σπίτι μας ήταν επίσης σαν παιχνίδι. Οι γονείς μου ξέφυγαν από το κλασικό μοντέλο, ήταν φίλοι μας».
«Ακόμα θυμάται»Ιπολίτης” του Ευριπίδης Με Αλέκο Αλεξανδράκη («Όχι, δεν έχουμε σχέση» – προλαβαίνει την ερώτηση). Τότε ήταν 12 ετών και όταν αργότερα την πήγαν στο θέατρο, δεν ήταν από επιθυμία να δει τον εαυτό της στη σκηνή, «αλλά από πόθο για γνώση. Από περιέργεια να δω πώς είναι το θέατρο και ο κόσμος του στο πίσω μέρος».
«Ο καθένας έχει την εικόνα που πραγματικά θέλει. Όλοι οι άνθρωποι έχουν κάτι μέσα τους, από πολύ κακό έως πολύ καλό».
ο Θέατρο Τέχνης το απέρριψε, σπούδασε στο θεατρική σχολή Γ. Θεοδοσιάδη και έκανε το ντεμπούτο της Θέατρο Κουν Με Πιραντέλο: «Είναι αυτό που είναι, αν το νομίζεις». “ΑΥΤΟ Δημήτρης Κωνσταντινίδης, Δάσκαλος Θεάτρουήταν επίσης διευθυντής θεατρικών προγραμμάτων της Ελληνικής Ραδιοφωνίας. Μας έβαζε συχνά στα θέατρα της Κυριακής ή της Τετάρτης για να πάρουμε μια μικρή αμοιβή. Σε μια από αυτές τις ραδιοφωνικές εκπομπές έπαιζα – είπα μια γραμμή μέχρι το τέλος – στο “Καλοκαίρι και σκοτάδι“, σκηνοθετημένο από Κώστας Μπάκας. Με κάλεσε σε μια προκαταρκτική ακρόαση όταν ετοίμαζαν»Σωστά, αν το νομίζεις“. Έμεινα τέσσερα χρόνια».
Δεν είχε πρότυπα. «Μπορεί να ακούγεται εγωιστικό, αλλά είχα τη δική μου ταυτότητα. Δεν ονειρευόμουν να μοιάζω πουθενά, ήμουν εγώ. Αλλά δεν έχω χάσει καμία από τις εκπομπές της Κατίνας Παξινός ούτε αυτή Η βέρα της Βέρας Ζαβιτσιάνου». Η σκηνή του θεάτρου ήταν λυτρωτική. «Δεν φοβήθηκα να αποκαλύψω τις πλευρές του εαυτού μου που δεν ήταν πολύ λαμπερές. Η φιλαρέσκεια της ομορφιάς δεν με συγκίνησε ποτέ, προτιμώ την κοκεταρία της πραγματικότητας.
Δραστηριοποιήθηκε στο θέατρο τα χρόνια που οι βρισιές και οι φωνές σήμαιναν για πολλούς καλό δάσκαλο. «Μια προσβολή είναι πάντα προσβολή, και δεν έχει σημασία αν σου τη λέει ο δάσκαλος. Από αυτό το σημείο και μετά, το θέμα γίνεται λεπτό σχετικά με τη δουλειά μας, στην οποία δεν είμαστε ποτέ μόνοι. Σε τέτοιες συνθέσεις είναι αδύνατο να μην προκαλέσει ένταση και σπινθήρα. Όχι μόνο από τον σκηνοθέτη, αλλά και από εμάς».
Τασάκια Koona
Στο Θέατρο Τέχνης είδε επίσης τασάκια που πέταξε ο Kuhn σε στιγμές έντασης κατά τη διάρκεια των προβών. «Έζησα μέσα από τασάκια, απλά δεν μου πέρασαν από το μυαλό. Άκουσα σχόλια «Αλίκη, πρόσεχε» για κάτι που νόμιζα ότι πήγε καλά, αλλά όχι, δεν ένιωσα άσχημα. Είχα πολλή τύχη στην πορεία». Αναφερόμενος σε πρόσφατες καταγγελίες από νεότερες γενιές ηθοποιών, αναφέρει «Καλά έκαναν που μίλησαν».
Οι νέοι της συνάδελφοι μιλούν για το χιούμορ, την καλοσύνη, τη δυναμική και την τόλμη της. «Διασκεδάζω με τους νέους μου συναδέλφους. Οι περισσότεροι από αυτούς είναι πρώην μαθητές μου». Η απόφασή της να κάνει γυμνή πριν από δέκα χρόνια στο “Δέκα μέρες” του Βοκακίου σκηνοθετημένο από Ν. Καραθάνος, πόσο εύκολα λήφθηκε; «Πέρα από το ότι το Βοκάκιο είναι αδύνατον χωρίς γυμνό, σημασία έχει πώς σε ρωτάνε και γιατί. Χάρη στον Καραθάνο, ο ηθοποιός νιώθει αυτοπεποίθηση».
Τηλεόραση, εκτός από παλιούς διαγωνισμούς (“Ο Χριστός ξανασταυρώνεται», «Αστρικός», «Σκανδαλώδης“κ.α.), αγαπήθηκε και στο ρόλο της Δέσπου Προύσαλη στο “Άγριες μέλισσες». «Όταν διάβασα το σενάριο, είπα: «Α, θέλεις άλλη ηθοποιό να σε παίξει σε έναν κωμικό ρόλο» και αποφάσισα ότι δεν θα τους έκανα τη χάρη. Ήθελα να παίξω τη μαμά του μπάτσου και τη σχέση που έχω μαζί του. Περιλάμβανε κάτι από αυτό που ήθελαν, αλλά και αυτό που ήθελα εγώ».
Νιώθει ντροπή για τις οικείες αντιδράσεις στο δρόμο ή κατά τη διάρκεια των καθημερινών αγορών. «Οι άνθρωποι δεν είναι πάντα καλοί, ακόμα κι όταν εκφράζουν τον θαυμασμό τους. Συχνά νιώθω ότι εισβάλλουν στην ιδιωτικότητά μου όταν τρέχουν να με φιλήσουν». Θεωρεί επίσης αγενείς προσωπικές ερωτήσεις, όπως γιατί δεν είναι παντρεμένος. «Εφόσον δεν ανακατεύομαι στις ζωές των άλλων, έχω το δικαίωμα να μην θέλω οι άλλοι να ανακατεύονται στη δική μου». Βέβαια, πολλοί από τους πρώην συντρόφους της εξομολογούνται πλέον στις κάμερες. «Σύμφωνα με τον τρόπο ζωής μου, η έκθεση της προσωπικής μου ζωής με κάνει πιο αρεστή στο κοινό. Όλα είναι μάρκετινγκ». Το έχει ξαναπεί: «Δεν είμαι η γυναίκα της διπλανής πόρτας».
Στα 80 της χαίρεται να τεμπελιάζει, εξακολουθεί να διαβάζει, αλλά περπατάει λιγότερο. «Πρέπει να θυμάμαι ότι έχω μια ηλικία που με προστατεύει». Το θέατρο εξακολουθεί να είναι τόσο συναρπαστικό όσο στο σχολείο; «Η ιστορία είναι πιο σύντομη, αλλά είναι εκεί». Το μόνο που πονάει τώρα είναι το τέλος παλιών φίλων σαν τον πρόσφατο Ηλίας (Λογοθετικός). «Είχαμε καταπληκτικά γλέντια στο σπίτι του, αλλά η ζωή είναι για απώλεια. Δεν μπορείς να αποφύγεις τον θάνατο…»