Η Σιγκαπούρη είναι πολύχρωμη, πολυπολιτισμική, πράσινη και ευημερούσα. Έξι εκατομμύρια άνθρωποι ζουν εκεί σε μια πολύ μικρή περιοχή. Είναι ένα διεθνές κέντρο για τη χρηματοπιστωτική βιομηχανία και το παγκόσμιο εμπόριο. «Είναι καθαρό, πλούσιο σε πάρκα και σιντριβάνια, πολυάριθμες λίμνες και κανάλια, κάνοντας το νησιωτικό κράτος στο νότιο άκρο της Μαλαισίας εξαιρετικό μέρος για να ζεις», σχολιάζει η Deutsche Welle.
Είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς ότι η πέμπτη πλουσιότερη χώρα στον κόσμο είναι μια από τις πιο ξηρές περιοχές. Η Σιγκαπούρη δεν έχει φυσικές πηγές γλυκού νερού. Ωστόσο, καταφέρνει να καλύψει την αυξανόμενη ζήτηση νερού ενός ταχέως αναπτυσσόμενου πληθυσμού και οικονομίας. Ως αποτέλεσμα, η πόλη-κράτος έχει γίνει ένα παγκόσμιο μοντέλο καλής διαχείρισης του νερού τις τελευταίες δεκαετίες.
Ένας ήπιος τρόπος χρήσης του νερού
«Αυτό που κάνουν εκεί δεν είναι τίποτα μαγικό», λέει ο Peter Gleik. Είναι ο ιδρυτής του Pacific Institute, μιας μη κυβερνητικής οργάνωσης που ειδικεύεται στη διαχείριση του νερού. Αντί οι υποδομές να αφαιρούν όλο και περισσότερο νερό από τη φύση, ο Gleik αποκαλεί τη στρατηγική που χρησιμοποιείται στη Σιγκαπούρη «η μαλακή διαδρομή».
«Το Gentle Way προσπαθεί να το αντιστρέψει και λέει: Ας χρησιμοποιήσουμε το νερό αποτελεσματικά και προσεκτικά. Πρέπει να σταματήσουμε τη σπατάλη νερού και να αναζητήσουμε νέες πηγές ανεφοδιασμού».
Νερό, πόλεμος και το master plan
Η έλλειψη νερού στη Σιγκαπούρη έχει μακρά ιστορία. Είτε κατά την εποχή της βρετανικής αποικιοκρατίας είτε κατά τη διάρκεια των συμμαχικών μαχών εναντίον της φασιστικής Ιαπωνίας κατά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο (και μετά), το καθαρό νερό ήταν πάντα ένας πολύτιμος και εξαιρετικά «πολιτικός πόρος» στη Σιγκαπούρη. Το νερό έπρεπε να τροφοδοτείται συχνά με μερίδες και για μεγάλο χρονικό διάστημα η κακή υγιεινή και οι συχνές πλημμύρες αποτελούσαν σημαντικές προκλήσεις.
Ακόμη και η απόκτηση της ανεξαρτησίας το 1965 δεν τερμάτισε την κρίση του νερού. Αλλά από τότε, η πόλη-κράτος αποφάσισε να πάρει τον έλεγχο της μοίρας της.
«Όταν η Σιγκαπούρη απέκτησε πολιτική ανεξαρτησία, άρχισε να σχεδιάζει να γίνει αυτάρκης σε νερό, τρόφιμα και ενέργεια έως το 2060 και να κατασκευάζει συστήματα που θα μπορούσαν να αντέξουν την πίεση», λέει η Cecilia Tortachada, καθηγήτρια περιβαλλοντικής ανάπτυξης στο Πανεπιστήμιο της Γλασκόβης.
Η κυβέρνηση εκείνη την εποχή ανέπτυξε ένα master plan, το οποίο έκτοτε αναπτύχθηκε περαιτέρω και βασίζεται σε τέσσερις πυλώνες διαχείρισης των υδάτων. Τους ανήκουν εισαγόμενο νερό, μονάδες αφαλάτωσης, τοπική άντληση και επεξεργασία νερούγνωστό ως «ΝΕΟ Νερό».
Τέσσερις στήλες νερού
Η Σιγκαπούρη αντλεί γλυκό νερό από ποτάμια κοντά στα σύνορά της με τη γειτονική Μαλαισία στο πλαίσιο δύο συμφωνιών που συνήψαν οι χώρες τη δεκαετία του 1960.
Μέχρι σήμερα, εκατομμύρια λίτρα ποταμού νερού – που καλύπτουν περίπου το ήμισυ της συνολικής ζήτησης – διοχετεύονται μέσω αγωγών πέρα από τα σύνορα στη Σιγκαπούρη. Ωστόσο, η Μαλαισία έχει επανειλημμένα απειλήσει να αναστείλει τις προμήθειες και να αυξήσει τις τιμέςοδήγησε σε διμερείς εντάσεις που έφτασαν ακόμη και σε προειδοποιήσεις για ένοπλη σύγκρουση το 2002. Ως εκ τούτου, η Σιγκαπούρη θέλει να σταματήσει την εισαγωγή νερού έως το 2061 και αντ' αυτού εστιάζει σε άλλες πηγές νερού, οι οποίες επί του παρόντος επεκτείνονται μαζικά.
«Το έργο του νερού είναι πολύ σημαντικό. Επειδή έχει τόσο λίγο νερό, η Σιγκαπούρη πρέπει να διασφαλίσει ότι αυτό το νερό χρησιμοποιείται με σύνεση. Ο στόχος του γενικού σχεδίου είναι να αξιοποιήσει στο έπακρο κάθε σταγόνα νερού, λέει ο John Church, ειδικός στο νερό στα Ηνωμένα Έθνη.
Αυτό περιλαμβάνει τη διατήρηση καθαρών καναλιών και υπονόμων και επενδύσεις δισεκατομμυρίων στη συλλογή και επεξεργασία νερού. Και πάνω από όλα, θα πρέπει να χρησιμοποιείται το υπάρχον νερό: για παράδειγμα το θαλασσινό νερό.
Αφαλάτωση θαλασσινού νερού
Πέντε μονάδες αφαλάτωσης παρέχουν σήμερα περίπου το ένα τέταρτο της συνολικής παροχής νερού του νησιού. Μερικές από τις σύγχρονες εγκαταστάσεις, χάρη στο πράσινο στην επιφάνεια σχεδιασμένες σαν πάρκα, βρίσκονται στο κέντρο του αστικού τοπίου και λειτουργούν υπόγεια, λειτουργώντας ταυτόχρονα ως μονάδα επεξεργασίας και αφαλάτωσης. Η Σιγκαπούρη έχει παίξει βασικό ρόλο στην περαιτέρω ανάπτυξη της τεχνολογίας αφαλάτωσης τις τελευταίες δεκαετίες. Μέχρι το 2060, η δυναμικότητα της μονάδας αφαλάτωσης νερού θα αυξηθεί για να καλύψει το 30% της ζήτησης της πόλης. Αυτό όμως δεν αρκεί για να γίνει η πόλη αυτάρκης σε νερό.
Εκτός από τις υποδομές και την τεχνολογία, πάνω από όλα, η κυβέρνηση κατάφερε να πείσει την κοινωνία και τη βιομηχανίαοι ειδικοί συμφωνούν.
Οι συσκευές εξοικονόμησης νερού επιδοτούνται από το κράτος. Οι εγκαταστάτες λαμβάνουν εκπτώσεις σε άλλα βιώσιμα προϊόντα. Γι' αυτό αξίζει να εξοικονομήσετε νερό. «Η Σιγκαπούρη έχει κάνει εξαιρετική δουλειά εκπαιδεύοντας το κοινό σχετικά με την κατάσταση του νερού και τις λύσεις», σημειώνει ο Glick.
Οι ψηφιακοί μετρητές νερού βοηθούν επίσης στον γρήγορο εντοπισμό διαρροών. Ως αποτέλεσμα Η Σιγκαπούρη χάνει σημαντικά λιγότερο νερό από διαρροές σωλήνων από τις περισσότερες άλλες χώρες.
Σύγχρονες σήραγγες αποχέτευσης
Η Σιγκαπούρη είναι πρωτοπόρος όχι μόνο στη συλλογή όμβριων υδάτων, αλλά και στην επεξεργασία του νερού. «Όλα τα λύματα συλλέγονται, επεξεργάζονται και επαναχρησιμοποιούνται όποτε είναι δυνατόν», λέει ο John Church. «Οι περισσότερες χώρες δεν επενδύουν ένα κλάσμα από αυτά που επενδύει η Σιγκαπούρη». Με κόστος δέκα δισεκατομμυρίων δολαρίων, η Σιγκαπούρη κατασκεύασε μια σήραγγα λυμάτων μήκους 206 χιλιομέτρων που κατευθύνει τα λύματα σε αποδοτικές εγκαταστάσεις επεξεργασίας. Ένα δίκτυο υπερσύγχρονων συστημάτων αποχέτευσης διακλαδώνεται υπόγεια σε όλη τη χώρα.
«Αυτό είναι επίσης δυνατό επειδή η Σιγκαπούρη είναι πλούσια και το πολιτικό σύστημα ευνοεί την υλοποίηση τόσο μεγάλης κλίμακας έργων», σημειώνει η Deutsche Welle. Ο Δείκτης Μετασχηματισμού Bertelsmann περιγράφει τη Σιγκαπούρη ως μια «μέτρια αυτοκρατορία». Η ελευθερία του συνέρχεσθαι, η ελευθερία έκφρασης και η ελευθερία του συνεταιρίζεσθαι περιορίζονται στη Σιγκαπούρη. Το ίδιο κόμμα βρίσκεται στην εξουσία από την ίδρυση της χώρας.
Επιπλέον, η γεωργία είναι σχεδόν ανύπαρκτη στο νησιωτικό έθνος και δεν καταναλώνει ούτε μολύνει υδάτινα σώματα, επομένως η προσοχή εστιάζεται σχεδόν αποκλειστικά στα αστικά και βιομηχανικά λύματα. Αλλά ο μεγαλύτερος έπαινος της στρατηγικής για το νερό είναι η επεξεργασία του, γνωστή ως NEWater.
Πώς τα λύματα γίνονται πόσιμα;
Χρησιμοποιείται μικροδιήθηση, αντίστροφη όσμωση και ακτινοβολία UV παραγωγή νερού υψηλής ποιότητας από λύματα. Η Σιγκαπούρη ανακυκλώνει ήδη το 30% του νερού της. Μέχρι το 2060, το ποσοστό αυτό αναμένεται να αυξηθεί στο 55%. Το μεγαλύτερο μέρος αυτής της ποσότητας χρησιμοποιείται στη βιομηχανία, ένα μικρό ποσοστό πηγαίνει στην παροχή πόσιμου νερού.
Σε παγκόσμιο επίπεδο, μόνο ένα ελάχιστο ποσοστό αυτού που καταλήγει στα λύματα ανακυκλώνεται και μετατρέπεται σε πόσιμο νερό. Αυτό συμβαίνει παρά το γεγονός ότι η τεχνολογία είναι ασφαλής και οι δυνατότητες αλλού είναι τεράστιες.
Καλή διαχείριση νερού
Τα δύο τρίτα της χερσαίας έκτασης της Σιγκαπούρης χρησιμοποιούνται για την αποθήκευση του βρόχινου νερού. Το νερό από τις στέγες απορρίπτεται μέσω αποχετεύσεων σε ένα δίκτυο ποταμών, καναλιών και 17 δεξαμενών νερού.
«Τα λύματα είναι ακόμα αμφιλεγόμενα γιατί τα βλέπουμε ως κάτι βρώμικο από το οποίο πρέπει να απαλλαγούμε», λέει ο Glick. Ωστόσο, το επεξεργασμένο νερό στη Σιγκαπούρη είναι τόσο καθαρό που, σύμφωνα με έναν ειδικό, χρησιμοποιείται ακόμη και από τη βιομηχανία τσιπ, η οποία απαιτεί ιδιαίτερα καθαρό νερό για την παραγωγή.
Ωστόσο, πρωτοπόροι είναι η αμερικανική πολιτεία της Καλιφόρνια και η πρωτεύουσα της Ναμίμπια, το Windhoek, όπου το νερό είναι εξαιρετικά σπάνιο. Από τη δεκαετία του 1960, τα λύματα ανακυκλώνονται και επαναχρησιμοποιούνται ως πόσιμο νερό.
Ωστόσο, σε πολλές δυτικές χώρες υπάρχει πάντα ένα «αλλά» όταν πρόκειται για την επίλυση ενός προβλήματος, λέει η Cecilia Tortahada από το Πανεπιστήμιο της Γλασκόβης.
Πηγή: Deutsche Welle
