Καθιερωμένη εδώ και δεκαετίες ως κορυφαίος χειμερινός προορισμός και άρρηκτα συνδεδεμένη με το σκι λόγω της γειτνίασής της με το χιονοδρομικό κέντρο του Παρνασσού, η Αράχωβα δεν θυμίζει σε τίποτα το χωριό των τεχνιτών και των αγροτών που κάποτε προσέλκυε επισκέπτες μόνο περιστασιακά ως ενδιάμεσος σταθμός στο δρόμο προς τους Δελφούς. Ευρωπαίοι και Έλληνες επισκέπτες σταματούσαν στο χωριό για να αναπληρώσουν προμήθειες ή να αγοράσουν υφάσματα από τους διάσημους αραχωβίτικους υφαντές: «Αράχωβα, ο απέραντος αργαλειός», έγραφε ο Φάνης Μιχαλόπουλος στην Καθημερινή το 1935.
Το 1976, ο Καραμανλής, αποφασισμένος να προωθήσει τον ελληνικό τουρισμό, ανοίγει επίσημα το χιονοδρομικό κέντρο στον Γεροντόβραχο. Γοητευμένος από τη δυναμική της περιοχής, δηλώνει: «Θα φτιάξω τον Παρνασσό Σαμονί», δηλ. Chamonix Alp. Τις επόμενες δεκαετίες η Αράχωβα υφίσταται μεταμόρφωση.
Παλιά καταφύγια όπου κάποτε ζέσταιναν τα ζώα έχουν γίνει ξενώνες, απόγονοι διάσημων τεχνιτών ασχολούνται πλέον αποκλειστικά με τον τουρισμό και η βραδινή διασκέδαση έχει γίνει ο λόγος για να έρθουν στα βουνά. Τα Σαββατοκύριακα, έως και 10.000 επισκέπτες περνούν από τον στενό περιφερειακό δρόμο.
Καθώς οι ανάγκες σε υποδομές αυξάνονται, ένα ερώτημα παραμένει: μπορεί η Αράχωβα να διαχειριστεί αποτελεσματικά τον αριθμό των επισκεπτών; Πότε το «πολύ» γίνεται «πολύ»;
*Περισσότερα για την Αράχωβα και το χρονικό της εξέλιξής της στη «χειμερινή Μύκονο» στο πρωτότυπο τεύχος του «Τα βουνά μας-Παρνασσός», που θα κυκλοφορήσει την Κυριακή 3 Μαρτίου μαζί με την «Καθημερινή».
