Αν κάποιος θέλει μια κεντροδεξιά κυβέρνηση που δίνει έμφαση στην οικονομία και έχει μεταρρυθμιστικές φιλοδοξίες (χωρίς ιδιαίτερη επιθυμία να τις εφαρμόσει), ψηφίστε Νέα Δημοκρατία. Ξέρει ότι δεν θα αλλάξουν πολλά στον αγωνιστικό χώρο, ξέρει ότι ο συντηρητισμός θα καθορίσει σε μεγάλο βαθμό το παιχνίδι, αλλά πιστεύει ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης θα μπορέσει να διατηρήσει κάποια σταθερότητα σε μια χώρα που ακολούθησε μια δυσάρεστη έκπληξη όλα αυτά τα χρόνια. Αν θέλει κάτι παρόμοιο, αλλά πιο σοσιαλδημοκρατικό, θα ψηφίσει ΠΑΣΟΚ: γνωρίζει τον ξύλινο παλαιοκομματισμό που εκπροσωπεί ο Νίκος Ανδρουλάκης, αλλά μπορεί να εμπιστευτεί τις εγγυήσεις που το ΠΑΣΟΚ ενσταλάζει συνεχώς στην κοινωνία. Αν θέλει κάτι σταλινικό και ουσιαστικά απολιτικό, ψηφίζει ΚΚΕ. Αν θέλει κάτι που λέγεται ακροδεξιά, ψηφίζει Νίκη. Αν θέλει αριστερό λαϊκισμό γεννημένο από κομμουνιστές, απελευθερωμένο από τον απολυταρχισμό του κομμουνιστικού δογματισμού, ψηφίζει τον νέο σχηματισμό Χαρίτση, Τσακαλώτου και Αχτσιόγλου. Τι χρειάζεται όμως ένας ψηφοφόρος για να ψηφίσει ΣΥΡΙΖΑ; Εάν η σειρά προϊόντων ήταν προϊόν προς πώληση, πώς θα μπορούσε να διατεθεί στην αγορά πιο ορθολογικά και πώς θα ενθάρρυνε τους καταναλωτές να το προτιμήσουν; Η ταυτότητα είναι ο αυτοπροσδιορισμός μας, αλλά η εικόνα που έχουν οι άλλοι για εμάς είναι διαφορετική και ίσως πιο καθοριστική. Αυτή τη στιγμή οι πολίτες δεν σκέφτονται ούτε καλό ούτε κακό για τον ΣΥΡΙΖΑ. Απλώς δεν ξέρουν τι περιλαμβάνει. Και γι’ αυτό δεν τον σκέφτονται καθόλου.
Χωρίς πλήρωμα
Οι αλλαγές από ένα κουρασμένο και μουδιασμένο πάρτι μπορούν να σας σώσουν τη ζωή. Αυτό είχε στο μυαλό του ο Κασελάκης και η ομάδα του όταν αποφάσισαν να αναλάβουν το φραξιονιστικό κατεστημένο. Έκοψαν κλαδιά για να δυναμώσουν το δέντρο – εξ ου και οι επίμαχες δηλώσεις που παρουσιάζουν την κατάσταση του ΣΥΡΙΖΑ ως ασθένεια. Ωστόσο, παρέβλεψαν το γεγονός ότι δεν χρειάζονται σημεία αναφοράς γιατί παίζουν βασικό ρόλο στη λειτουργία του κόμματος (δυστυχώς, αν το κόμμα περίμενε να λειτουργήσει ο Νίκος Φίλη), αλλά λόγω του χαρακτήρα που δίνουν στο κόμμα. δεξιοτεχνία να είναι αναγνωρίσιμη. Δεν χρειάζεται να είσαι λάτρης των «Ομπρέλων» και των «6+6» για να ξέρεις ποιοι είναι και τι αντιπροσωπεύουν πολιτικά. Οι λόγοι για την προτίμηση ή την απόρριψή τους είναι γνωστοί. Ο Στέφανος Κασελάκης δεν σταματά να τονίζει ότι η αποχώρηση από τον ΣΥΡΙΖΑ είναι ένα μικροσκοπικό ποσοστό μελών, αλλά το πρόβλημα δεν είναι ποσοτικό: χωρίς προσωπική πολιτική βάση και χωρίς διοικητικό επιτελείο με κύρος, ιδεολογική ελκυστικότητα και πολιτικό στίγμα, τι ονειρεύεται; προσέλκυση ψηφοφόρων νέος πρόεδρος;
Ατομική επιχείρηση
Ο Στέφανος Κασελάκης συναντά τον παγιδευτή Snick στο δρόμο και ανταλλάσσουν κομπλιμέντα. ο πρόεδρος είναι πολύ της μόδας! Ο Στέφανος Κασελάκης φεύγει νωρίς από τη συνεδρίαση της Πολιτικής Γραμματείας του κόμματος γιατί έχει μικρή δουλειά, ο πρόεδρος είναι πολύ αντισυμβατικός! Ο Στέφανος Κασελάκης εμφανίζεται στις πορείες με κάμερες και εξηγεί στους εξαγριωμένους πολίτες ότι δεν κυνηγάει τις κάμερες, τον κυνηγούν. ο πρόεδρος περιζήτητος! Ο νέος πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ προσπαθεί να γεμίσει τον αφρό της προσωπικότητας με αφρό προσωπικότητας, δημιουργώντας ψηφιακές έρευνες για τα μέλη του ΣΥΡΙΖΑ, στέλνοντας προσκλήσεις για φαγητό και ποτό, σπεύδοντας να πείσει τον εαυτό του για τα συναισθήματα της νιότης του. Μπορεί να μην έχει πολλά να πει, αλλά όσα λίγα κάνει, τα λέει με καλό ύφος (όχι πολύ ελκυστικό, αλλά και πάλι σύμφωνα με τις ναρκισσιστικές του προτιμήσεις). Και παρόλο που ο ΣΥΡΙΖΑ έχει αποκτήσει προσωπικό χαρακτήρα κυρίως χάρη στον Αλέξη Τσίπρα, ο οποίος έχει επενδύσει τόσα πολλά στο στοιχείο του ατομικού του «χαρίσματος», τώρα εξελίσσεται σε μονοπρόσωπη εταιρεία: ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι πια οι ιδέες του (παράλογο, αλλά ιδέες), ούτε τα αφελή πολιτικά του σχέδια, ή ακόμα και η εμμονή του. Είναι μια βιτρίνα πολυκαταστήματος με εκτυφλωτικούς προβολείς και μια γυμνή κούκλα στη μέση.