Τον 18ο αιώνα, οι δύο κύριες ευρωπαϊκές δυνάμεις που έδειξαν μεγάλο ενδιαφέρον για τα Βαλκάνια ήταν: Ρωσική Αυτοκρατορία και Αυτοκρατορία των Αψβούργων. Θεωρητικά, η μοναρχία των Αψβούργων βρισκόταν σε πιο ευνοϊκή γεωγραφική θέση σε σύγκριση με την τσαρική Ρωσία. Τα εδάφη της εκτείνονταν βόρεια του Δούναβη, από τα Καρπάθια έως την Αδριατική Θάλασσα. Αφ 'ετέρου,
Η Ρωσία μπορεί να μην έχει ακόμη αποκτήσει πρόσβαση στη Μαύρη Θάλασσα, αλλά διέθετε ένα ισχυρό όπλο της ορθοδοξίας στον αγώνα κατά των Βαλκανίων Χριστιανών.
Προτεραιότητα για τη Ρωσία ήταν η κατάκτηση των παράκτιων περιοχών της Αζοφικής Θάλασσας, της Κριμαίας και της Βεσσαραβίας. Το 1736, μετά από μια διακοπή περίπου είκοσι ετών, οι Αυστριακοί και οι Ρώσοι ξεκίνησαν έναν νέο γύρο εχθροπραξιών κατά των Τούρκων, ο οποίος κατέληξε σε καταστροφική ήττα.
αποτυχία τρία χρόνια αργότερα. Ο πόλεμος στοίχισε στους Ρώσους περίπου 100.000 ζωές.
Άνοδος της Αικατερίνης Β' στον τσαρικό θρόνο
Η άνοδος της Αικατερίνης Β' στον τσαρικό θρόνο το 1762 έδωσε νέα ώθηση στα ρωσικά σχέδια επέκτασης προς το Νότον. Ένας από τους στόχους της τσαρίνας ήταν η διάλυση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και η προσάρτηση των εδαφών της στα Βαλκάνια και στα παράλια της Μικράς Ασίας. Ευκαιρία για αυτόν νέος ρωσο-οθωμανικός πόλεμος 1768-1774 ταραχές στην Πολωνία έδωσαν i
την ανάπτυξη της φιλοπολεμικής πτέρυγας της Υψηλής Πύλης υπό την ηγεσία του Μεγάλου Βεζίρη Σιλαχντάρ Μαχίρ Χαμζά Πασά και του σουλτάνου Μουσταφά Γ' προκειμένου να εμπλέξει την αυτοκρατορία στις ευρωπαϊκές υποθέσεις. Οι Ρώσοι ελήφθησαν σίγουρα υπόψη όταν αποφάσισαν να πάνε σε πόλεμο με τη Ρωσία
συνοριακές προκλήσεις, καθώς και τις προπαγανδιστικές δραστηριότητες Ρώσων πρακτόρων στα Βαλκάνια. Τον Απρίλιο του 1769Οι Ρώσοι εξαπέλυσαν πολύπλευρη επίθεση στην Ουκρανία, την Κριμαία, τη Μολδαβία και τον Καύκασο, αναγκάζοντας τους Τούρκους να αποσυρθούν από παντού. Ο ρωσικός στρατός εισήλθε γρήγορα στην Υπερδουνάβια Κυριαρχία, την οποία πήρε υπό τον έλεγχό του το 1770.
Το 1771, οι Ρώσοι ανέτρεψαν το Χανάτο της Κριμαίας και έδιωξε τους Τούρκους από τη Γεωργία. Οι Τούρκοι, επίσης υπό πίεση από τις ενέργειες του ρωσικού στόλου στο Αιγαίο (Τρομαχτικός) και τη βαριά ήττα τους στη ναυμαχία του Τσεσμέ, που κέρδισαν χάρη στη μεσολάβηση της μοναρχίας των Αψβούργων και
Η Πρωσία να συνάψει ανακωχή και να ξεκινήσει διμερείς διαπραγματεύσεις. Ωστόσο, οι διαπραγματεύσεις σύντομα έφτασαν σε αδιέξοδο καθώς οι Τούρκοι αρνήθηκαν να δεχτούν την παραχώρηση της Κριμαίας και οι εχθροπραξίες άρχισαν ξανά. Οι Ρώσοι προελαύνουν νότια της
Ο Δούναβης το 1774 ανάγκασε τους Οθωμανούς να κάνουν μήνυση για ειρήνη.
Στο χωριό Κιουτσούκ Καϊναρτζή
Συνθήκη ειρήνης μεταξύ της Ρωσίας και της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας υπογράφηκε στο χωριό Κιουτσούκ Καϊναρτζή, κοντά στη Σιλίστρια, στη σημερινή Βουλγαρία, 10 Ιουλίου 1774. Η συνθήκη ήταν ιδιαίτερα δυσμενής για την οθωμανική πλευρά. Τα 28 άρθρα του προέβλεπαν την αναγνώριση
Κριμαία ως ανεξάρτητο κράτος, προσάρτηση της περιοχής του Αζόφ στη Ρωσία και παραχώρηση του δικαιώματος ανάμειξης στις εσωτερικές υποθέσεις των παραδουνάβιων κυριαρχιών. Τα ρωσικά πλοία απέκτησαν το δικαίωμα ελεύθερης ναυσιπλοΐας στη Μεσόγειο και τη Μαύρη Θάλασσα, ενώ το δικαίωμα χρήσης της ρωσικής σημαίας επεκτάθηκε και στους χριστιανούς πολίτες της
σουλτάνος. Η συνθήκη προέβλεπε επίσης την τοποθέτηση Ρώσου πρεσβευτή στην Κωνσταντινούπολη, την ίδρυση προξενείων στις οθωμανικές πόλεις, την ανέγερση ορθόδοξης εκκλησίας στην πρωτεύουσα και την προστασία των ποιμνίων της. Ο τελευταίος όρος παρερμηνεύτηκε εσκεμμένα από τη ρωσική πλευρά,
προκειμένου να ενσωματωθούν όλοι οι Ορθόδοξοι στην αυτοκρατορία. Μετά την υπογραφή της συνθήκης του Κιουτσούκ Καϊναρτζή, χιλιάδες Έλληνες μετανάστευσαν στη νότια Ρωσία.
Επιμέλεια στήλης: Μυρτώ Κατσίγερα, Βασίλης Μηνακάκης,
Αντιγόνη-Δέσποινα Ποιμενίδου, Αθανάσιος Συροπλάκης