«Και από τότε κεντώ είκοσι χρόνια», λέει. “Τι νήμα χρησιμοποιείτε;” Ρωτάω. «Checkmate DMC», απαντά. “Αυτή είναι η καλύτερη λύση και μου επιτρέπει να χρησιμοποιώ το επιθυμητό πάχος στο έργο κάθε φορά.”
Μιλώντας μαζί του Δημήτρης Σκουρογιάννης, κερδοσκοπικός και καθηγητής εικόνα Επί Σχολή Αρχιτεκτόνων ΕΜΠδιαδραματίζεται σε ένα καφέ στο δρόμο Βαλαωρίτουέξω από την αίθουσα τέχνηςΈκφραση – Γιάννα Γραμματοπούλου», το οποίο παρουσιάζει ένα νέο κεφάλαιο της δουλειάς του με τίτλο «ρίμες».
Οι ρίμες, γιατί είναι οι ρίμες που κάνουν τα τραγούδια και τα παραμύθια αξιομνημόνευτα, είναι δίστιχα από γραμμές που δημιουργούν συνδέσεις σε φαινομενικά ασύνδετες λέξεις, δίνοντας η μία στην άλλη νέα σημασία.
Την συναντά λοιπόν μια πριγκίπισσα που έχανε τον ύπνο της εξαιτίας του αρακά κάτω από το στρώμα Μέριλιν Μονροεπου ως παιδί λαχταρούσε την αγάπη. το Odalisque του 19ου αιώνα συνδέεται με αυτό Θηρίο – ο πρίγκιπας που την αγάπησε Πανεμορφη· Ο Ιπολίτης προσφέρει ένα κρίνο Δήμητρα και στο Κόρη. Όλοι αυτοί οι χαρακτήρες γίνονται συνεργοί του καλλιτέχνη, χάρη στους οποίους εμείς, οι θεατές, πηγαίνουμε στην άλλη πλευρά του καθρέφτη, όπως Η Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων με τους αναγνώστες σας.
Το θέμα της έκθεσης είναι δύο βασικά ζητήματα που την απασχολούν κομμάτι, Αγάπη ΚΑΙ θάνατος. «Οι προσπάθειές μας να κατανοήσουμε αυτούς τους δύο τομείς είναι αμέτρητες και πάντα ανεπαρκείς», παραδέχεται καλλιτέχνης. Παρόλα αυτά, εξακολουθεί να ψάχνει έναν τρόπο να βάλει μια καμήλα με την τρύπα της βελόνας και να καταλάβει πώς μπορεί να γεννηθεί η ζωή από μια χούφτα γη – αστειεύεται. Στο «Rymes» – σημειώνει ο ιστορικός τέχνης Στρατής Πανταζής«Ανακαλύπτουμε ξανά τα στοιχεία που συνθέτουν το εικαστικό λεξιλόγιο του Σκουρογιάννη. ο σχέδιο ΚΑΙ χρώμα τη συναντούν γλυπτική, σύνθεση, έτοιμος, φωτογραφία, κολάζ, κέντημα σε τούλιτόσο καλή όσο Γραφή».
Ο καλλιτέχνης επιτρέπει στη φαντασία μας να προβάλλει εικόνες στα έργα του, χρησιμοποιώντας τρισδιάστατα υλικά και αντικείμενα τοποθετημένα σε εικονοστάσια-κουτιά.
Ο καλλιτέχνης επιτρέπει στη φαντασία να αναπαράγει εικόνες για το σώμα και τις αισθήσεις στα έργα του, χρησιμοποιώντας τρισδιάστατα υλικά και αντικείμενα τοποθετημένα σε εικονοστάσια-κουτιά. Οι γνωστές μας ιστορίες -γνωστές από τα παραμύθια, δηλ. αρχετυπικές- ψιθυρίζουν στον θεατή τα μυστικά τους κρυμμένα πίσω από ημιδιάφανες πλάκες. Μια οπτική δήλωση των παθών που κρύβονται στις ψυχές μας. στο έργο”Η γέννηση της Αφροδίτης», ο Σκουρόγιαννης κέντησε τη φιγούρα της Αφροδίτης από το ομώνυμο έργο του Μποτιτσέλι. Τριαντάφυλλα Botticelli είναι κεντημένα στο τούλι, ενώ στο κάτω μέρος της εικόνας υπάρχει μια φωτογραφία ενός κουβά με κίτρινα τριαντάφυλλα. Λες και η μυθοπλασία εμπλουτίζει τη ροή της καθημερινότητας.
ΑΥΤΟ συγγραφέας ΚΑΙ Διδακτορικό στην αισθητική και τη φιλοσοφία Tomasz Simeonidis αναφέρει στο κείμενό του στον κατάλογο της έκθεσης: «Το έργο του Δημήτρη Σκουρογιάννη μπορεί να εκληφθεί ως ένας ανθρωπολογικός και πολιτισμικός προβληματισμός, ως μια προσπάθεια να συνδυάσει διαφορετικές εκδοχές της εικόνας της αντιπαράθεσης και της συμφιλίωσης με την πολλαπλή ιδέα του θανάτου. Κατασκευάζει συμβολικές φόρμες μέσα από τη μυθοπλασία της υλικότητας που αναπτύσσεται σε τρεις διαστάσεις. Τα διαφορετικά υλικά ενώνονται, υφαίνουν ταυτόχρονα ένα οντολογικό νήμα που διατρέχει την πρακτική του».
Κρυμμένους κήπους
Καθώς περπατάμε ανάμεσα στα έργα, τα φώτα της γκαλερί τέχνης ρίχνουν σκιές πίσω από τα πλακάκια και ανακαλύπτουμε τις λεπτομέρειες των πινάκων, σαν να μπαίνουμε σε μυστικούς κήπους που αποτελούνται από κουμπιά, κομμάτια χαρτιού, σπασμένες πορσελάνες, σπασμένα παλιομοδίτικα μπιχλιμπίδια , σπασμένα φλιτζάνια τσαγιού και πιατάκια. Όλα αυτά τα υλικά και πολλά άλλα τοποθετούνται τακτικά σε χάρτινα κουτιά στο εργαστήριο του σπιτιού του καλλιτέχνη, ο οποίος φροντίζει να υπάρχει μια μικρή ετικέτα με το περιεχόμενό της στο εξωτερικό κάθε κουτιού. «Διαφορετικά θα τρελαινόμουν με το χάος», εξηγεί. «Δηλαδή δεν υπάρχει τίποτα στο τραπέζι εργασίας σας;» Τον ρωτάω. “Τεμάχια από ένα πρόσφατα σπασμένο πιάτο που δεν πρόλαβα να τα λύσω.”
«Rymes», έως τις 2 Δεκεμβρίου.