Συγγραφέας: Μανώλης Καψής
Αντιλαμβάνομαι ότι μετά τις τελευταίες δημοσκοπήσεις στο ΠΑΣΟΚ ο κόσμος ανοίγει σαμπάνια, αλλά όλα θέλουν μέτρο. Ειδικά το αλκοόλ. Άλλωστε, αν δεν κάνω λάθος, το ΠΑΣΟΚ του Νίκου Ανδρουλάκη πήρε 11,85% στις τελευταίες βουλευτικές εκλογές και το τελευταίο γκάλοπ (της δημοσκόπησης) του δίνει εκλογική πρόθεση 12,9%, που κατά τη γνώμη μου απαιτεί αυτοσυγκράτηση. Επομένως, καλύτερες λήψεις που ταιριάζουν στην περίσταση και σίγουρα δεν είναι υπερβολικές. Ας κρατήσουμε τη σαμπάνια για την Πρωτοχρονιά.
Αυτό δεν σημαίνει ότι η διάλυση του ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι λόγος πανηγυρισμού. Αντίθετα, είναι πραγματικά σπουδαία νέα. Για όλους. Προσωπικά το έχω γιορτάσει δεκάδες φορές με φίλους και ιδιωτικά, μερικές φορές με αλκοόλ και το γιορτάζω καθημερινά μπροστά στην οθόνη της τηλεόρασης. Σήμερα το πρωί ψάχνω άλλον εκπρόσωπο του ριζοσπαστικού κόμματος να μου πει πώς ο Κασελάκης κατεβαίνοντας από τον ουρανό τους πήρε το πάρτι από τα χέρια χωρίς να το καταλάβουν. Ευχαρίστηση.
Παρέκβαση: Ομολογώ ότι κανείς δεν θα ξεπεράσει τη Φίλη, τον Σκουρλέτη και τη Βίτσα στα πρώτα τους τηλεοπτικά ξεσπάσματα για το «φαινόμενο Κασελάκη». Ο Πέρκα κάνει ό,τι καλύτερο μπορεί, αλλά δεν έχει τα προσόντα ενός καλού κωμικού, όπως αυτή η παλιά συμμορία στελεχών που εμπνέονται από ναρκωτικά. Δεν φταίει όμως. Είναι θέμα εμπειρίας.
ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ. Η διάλυση του ΣΥΡΙΖΑ είναι σίγουρα μια καλή είδηση, ας τη γιορτάσουμε, ναι, και νομίζω ότι είναι ακόμα καλύτερη είδηση για το ΠΑΣΟΚ. Μεταξύ μας, αν δεν μας είχε περάσει ο Κασσελάκης και η διάλυση του ΣΥΡΙΖΑ, αμφιβάλλω αν μια τέτοια εξέλιξη θα επέτρεπε στο ΠΑΣΟΚ να ονειρεύεται να είναι δεύτερο κόμμα στις ευρωεκλογές.
Αλλά φυσικά, αν ο στόχος σου είναι να κερδίσεις τις εκλογές και να σχηματίσεις κυβέρνηση, όπως υποστηρίζει ο Νίκος Ανδρουλάκης, στόχος του είναι και η διαφορά σου από το πρώτο κόμμα είναι της τάξης των 20-25 μονάδων, χρειάζεται άλλη προσπάθεια. Δεν είναι λοιπόν ώρα για γιορτές ή μεθυσμένες υπερβολές. Απαιτεί νηφαλιότητα και προγραμματισμό.
Δηλαδή για να πάρει την πρώτη θέση το ΠΑΣΟΚ και να γίνει πρωθυπουργός ο Νίκος Ανδρουλάκης -λέμε τώρα- πρέπει να νικήσουν τον Μητσοτάκη, όχι τον Κασελάκη. Και εδώ αρχίζει η σκληρή δουλειά, γιατί τέτοια δυναμική δεν έχει φανεί ακόμη.
Μήπως λόγω του διαρκούς θυμού, της έλλειψης έμπνευσης και του μονότονου τρόπου με τον οποίο ο Νίκος Ανδρουλάκης ασκεί πολιτική και μιλάει, που δεν γοητεύει το εκλογικό σώμα; Φταίει η βαριά κληρονομιά του Μνημονίου του ΠΑΣΟΚ και η δραματική διαχείριση της κρίσης από τον Γιώργο Παπανδρέου από τη σημερινή ηγεσία; Φταίει η προσκόλληση στο νοσταλγικό παρελθόν του «πράσινου ήλιου», που μπορεί να αρέσει σε άλλους υποστηρικτές του Ανδρέα Παπανδρέου, αλλά δεν αρέσει στους νέους; Φταίει η θολή ταυτότητα του κόμματος, λίγο αριστερά, λίγο δεξιά, λίγο ο Μητσοτάκης, λίγο ο χωροφύλακας; Φταίει ο κακός καιρός;
Ας συμφωνήσουμε στα βασικά. Για να κερδίσει το ΠΑΣΟΚ τις εκλογές -λέμε τώρα- δεν αρκεί να φωνάζει πιο δυνατά και θυμωμένα από όσο μπορεί να φωνάξει ο ΣΥΡΙΖΑ και ο Στέφανος Κασελάκης. Αν τις εκλογές τις κέρδιζε αυτός που φωνάζει και παραπονιέται περισσότερο, ο Κουτσούμπας θα τις είχε κερδίσει εδώ και καιρό και ο Γιάννης Πρωτούλης θα ήταν υπουργός. (Και θα γίναμε ήδη αλκοολικοί.)
Θυμάστε τον Αλέξη Τσίπρα; (Ονειρευόμουν να το γράψω εδώ και χρόνια.) Ακόμη και όσον αφορά τα μέτρα για την πανδημία, άγγιξε τους ανθρώπους. Παραπονέθηκαν ακόμη και για εμβόλια που πέταξαν τα άχρηστα. Ακόμη και στο θέμα της άδειας Κουφοντίνα ήταν αντιπολίτευση. Τώρα έρχεται σε επαφή με τον Γαβριήλ Σακελλαρίδη σε κρεοπωλεία και παρακαλεί τον Νάσο Ηλιόπουλο να μείνει στο πάρτι.
Για να κερδίσει το ΠΑΣΟΚ τις εκλογές – μιλάμε τώρα – πρέπει να πείσει ότι θα είναι καλύτερη κυβέρνηση από την κυβέρνηση Μητσοτάκη. Ότι έχει σχέδιο, πρόγραμμα και προτάσεις και θα τα πάει καλύτερα από τον Μητσοτάκη. Αυτό σημαίνει ότι θα δημιουργηθεί μια κατάλληλη και σταθερή κυβέρνηση, η οποία θα οδηγήσει σε περαιτέρω βελτίωση της οικονομίας, θα στηρίξει όσο το δυνατόν περισσότερο τους ασθενέστερους, θα συνεχίσει τις μεταρρυθμίσεις, θα δώσει έμφαση στην ασφάλεια και θα αντιμετωπίσει επαρκώς τα θέματα εξωτερικής πολιτικής.
Και όλα αυτά πρέπει να πείσει αυτούς που εγγυώνται την εκλογική νίκη. Με άλλα λόγια, η κεντροαριστερή κοινωνία που κέρδισε ο Μητσοτάκης με μεγάλη προσπάθεια και που, παρά τις αποτυχίες του σημερινού σχήματος, όπως έδειξαν οι αυτοδιοικητικές εκλογές, δεν δείχνει σημάδια επιθυμίας αλλαγής περιφερειάρχη. Και σίγουρα δεν θα την πείσει να αλλάξει την επιλογή της – αυτή είναι μια ακροαριστερή ρητορική που χρησιμοποιείται συχνά από το ΠΑΣΟΚ, με στόχο να κερδίσει τους απογοητευμένους ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ
Δεν είναι αδύνατο. Ο Νίκος Ανδρουλάκης όρισε νέο διοικητικό τιμ – δεν είναι υπερβολικά ταλαντούχο, αλλά τουλάχιστον απέφυγε τη γελοιοποίηση που διακρίνει την αντίπαλη ομάδα στην περιοχή – έχει προτάσεις και πρόγραμμα, κυβερνά με μέτρο και χωρίς υστερίες για πρώτη φορά. . Αλλά φοβάμαι ότι δεν είναι αρκετό.
Ας επιστρέψουμε στα βασικά. Για να ονειρευτείς ότι γίνεσαι κυβέρνηση, δεν αρκεί να ασκείς κριτική στην κυβέρνηση, πρέπει επίσης να είσαι πεπεισμένος ότι θα είσαι καλύτερη κυβέρνηση από την τωρινή. Είναι αρκετό? ΟΧΙ. Πρέπει επίσης να ενθουσιάσετε τους ανθρώπους, να τους εμπνεύσετε, να τους δώσετε ελπίδα και αισιοδοξία. Πρέπει να του δώσεις ένα όραμα. Και μετά ανοίγεις και τη σαμπάνια.
