Συγγραφέας: Σπύρος Δημητρέλης
Ειλικρινά, δεν θυμάμαι καλύτερη εποχή και καλύτερη κατάσταση των δημοσίων οικονομικών. Για πρώτη φορά στη μεταπολίτευση, το «κρακ φοροδιαφυγή» δεν ήταν σύνθημα. Ολόκληρες βιομηχανίες, όπως η εξαιρετικά κερδοφόρα βιομηχανία εστίασης, έχουν αρχίσει να στρέφονται προς μια λευκή οικονομία μέσω μέτρων όπως η σύνδεση ταμειακών μηχανών με σημεία πώλησης, και ένα ελάχιστο λογιζόμενο εισόδημα για τους επαγγελματίες έχει επιφέρει θετικά αποτελέσματα στο δημόσιο ταμείο και μεγαλύτερη φορολογική δικαιοσύνη . Οι απαιτητικές φορολογικές δηλώσεις 300 ευρώ το μήνα έληξαν και η απειλή ελέγχου αύξησε τον αριθμό των αυτοαπασχολούμενων που υποβάλλουν λογαριασμούς από βιομηχανίες που σε μεγάλο βαθμό φοροδιαφεύγουν. Οι επιπτώσεις είναι ορατές στο δημόσιο ταμείο και η παρουσία -αντικειμενική και χωρίς κολακεία- του Κωστή Χατζηδάκη στην κεφαλή του Υπουργείου Οικονομικών εγγυάται ότι δεν θα πέσουμε στον δημοσιονομικό λαϊκισμό που κατέστρεψε τη χώρα στα μεταπολεμικά χρόνια. . επαναστατικό παρελθόν με μαζικές προσλήψεις στο δημόσιο και ανεξέλεγκτες αυξήσεις σε μισθούς, συντάξεις και κάθε είδους έξοδα. Μάλιστα, όπως ανακοινώνει η κυβέρνηση, από το 2026 θα υπάρξει σημαντική μείωση του φόρου εισοδήματος για τους εργαζόμενους της μεσαίας τάξης, δηλαδή αυτούς που φέρουν τη μεγαλύτερη φορολογική επιβάρυνση λόγω φοροδιαφυγής από άλλους φορολογούμενους.
Την ίδια στιγμή ξεκίνησε στην οικονομία μια πραγματική καταιγίδα ευρωπαϊκού και ελληνικού επενδυτικού χρήματος. Μέχρι το τέλος του 2025, σύμφωνα με το τελευταίο εξώφυλλο του «Κεφαλαίου», θα εισρεύσουν στη χώρα περίπου 27 δισ. ευρώ, σε χιλιάδες μικρά και μεγάλα επενδυτικά έργα. Η ανεργία συνεχίζει να μειώνεται και σε κλάδους όπως ο τουρισμός και οι κατασκευές, οι εργαζόμενοι είναι δύσκολο να βρεθούν και οι μισθοί συνεχίζουν να αυξάνονται. Η κυβέρνηση, παρά τα πλήγματα που δέχεται από τη δεξιά, παραμένει ισχυρή και ικανή να συνεχίσει να λαμβάνει μεταρρυθμιστικές αποφάσεις.
Ίσως δεν υπάρχει πιο κατάλληλη στιγμή για να ανοίξουμε τα ζητήματα που κρατούν την Ελλάδα να υστερεί σε μεγάλες και ανεπτυγμένες δυτικές δημοκρατίες. Ας αναφέρουμε εν συντομία μερικά από τα πιο σημαντικά ζητήματα που περιμένουν τη μεταρρύθμιση και ίσως είναι καιρός να ξεκινήσουμε τη μεταρρύθμισή τους. Το πρώτο, και ίσως το πιο σημαντικό, είναι η πλήρης ανεξαρτησία της δικαιοσύνης. Να γίνει αληθινός υπερασπιστής των αδυνάτων και μέσο συγκράτησης της αυθαιρεσίας των οικονομικά και πολιτικά ισχυρών. Ο τρόπος εκλογής των ανώτατων δικαστικών αρχών μπορεί να αποτελέσει το περιεχόμενο της επικείμενης αναθεώρησης του Συντάγματος.
Η δεύτερη μεταρρύθμιση, δηλαδή οι περικοπές στο κράτος, καθυστέρησε για δεκαετίες και δεν απελευθέρωσε τις παραγωγικές δυνάμεις. Η απόλυτη ανθεκτικότητα στη χώρα δεν μπορεί πλέον να είναι ταμπού. Οι καιροί έχουν αλλάξει.
Η τρίτη μεταρρύθμιση είναι η διαφάνεια των λειτουργιών των μέσων ενημέρωσης. Σε χθεσινό ρεπορτάζ της η Deutsche Welle εφιστά την προσοχή στις παθολογίες της ελληνικής αγοράς ΜΜΕ. Το οικονομικό δίκαιο παιχνίδι σε συνδυασμό με τη μειωμένη συγκέντρωση είναι μέτρα που μπορούν να βοηθήσουν.
Μια άλλη μεταρρύθμιση θα μπορούσε να είναι ο σταδιακός συνταγματικός περιορισμός του κορυφαίου μοντέλου διακυβέρνησής μας με τη δημιουργία πρόσθετων θεσμικών αντίβαρων για την προστασία της δημοκρατίας μας από την κυβερνητική αυθαιρεσία, όπως έχει προτείνει η Άννα Διαμαντοπούλου με συγκεκριμένες προτάσεις. Υπάρχουν λεφτά, υπάρχουν πράγματα να γίνουν, υπάρχουν προτάσεις…
