Γιόγκα για πολύ αρχάριους
Όταν η μαμά μου είπε ότι θα με πήγαινε σε μαθήματα γιόγκα, έμεινα άναυδος. Υπολογίζοντας τις δεξιότητές μου σε εκείνη την ηλικία, ήξερα ότι ήμουν καλός στις μαραθώνιες συνεδρίες νοσηλευτικής και ότι μόλις άρχιζα να μένω ξύπνιος για οκτώ ώρες τη φορά. Σίγουρα δεν ήξερα πώς να βρω το κέντρο μου ή πώς να καθίσω χωρίς να πέσω στο πλάι. Αποφάσισα να αντιμετωπίσω το χρόνο διακοπής της μαμάς ως κοινό στρατηγικό σχέδιο και να πάρω έναν υπνάκο. Το μάθημα αποδείχτηκε τέλειο για αρχάριους σαν εμένα, γιατί όχι μόνο εγώ, αλλά και άλλοι συνομήλικοι στην τάξη κάναμε αυτό που κάναμε καλύτερα: σέρνοντας με την κοιλιά μας στο πάτωμα και κοιτάζοντας τους άλλους. Namaste.
«Οι ασκήσεις μετά τον τοκετό περιλαμβάνουν προγράμματα αποκατάστασης για μαμάδες που αποκαθιστούν το πυελικό έδαφος, σταθεροποιούν τη λεκάνη και γενικά επαναφέρουν το σώμα, ανεξάρτητα από τον τοκετό. Ταυτόχρονα, της δίνουν την ευκαιρία να αλληλεπιδράσει με το παιδί σε έναν άνετο χώρο. Παράλληλα, οι ήπιες ασκήσεις μετά τον τοκετό βοηθούν σημαντικά στην καταπολέμηση του στρες που βιώνουν πολλές νέες μητέρες. Το μέρος της άσκησης που ισχύει για μωρά μπορεί να περιλαμβάνει κινητοποίηση άκρων, βελτίωση των συνολικών λειτουργιών του σώματος, ενδυνάμωση μυών και ισορροπίας, ενώ δημιουργεί καλή διάθεση και βελτιώνει την κοινωνικοποίηση και για τα δύο», λέει η Ιωάννα Βαπορίδη, ιδρύτρια του Aquabirth στο Χολαργό, καθηγήτρια φυσικής αγωγής MSC. , εξειδικευμένο σε ασκήσεις κατά την εγκυμοσύνη και τον τοκετό. Η συμμετοχή σε τακτικά ομαδικά προγράμματα όπως το Aquabirth's Mom's Stroller, στο οποίο μια μητέρα ασκείται με το μωρό της σε ένα καρότσι σε ένα πάρκο, φαίνεται να τονώνει τις γυναίκες που αναζητούν κοινωνική επανένταξη και μοιράζονται ανησυχίες όπως η άνεση κατά τη διάρκεια των άγρυπνων νυχτών.
Μαθήματα κολύμβησης
Την πρώτη φορά που με πήρε για κολύμπι, ήμουν τριών μηνών. Η αίσθηση του να βρίσκομαι σε ζεστό νερό μαζί της ήταν αρκετά οικεία, όπως και τους μήνες που με κουβαλούσε στην κοιλιά της. Αλλά στην πισίνα, την κρατούσα στην αγκαλιά μου, μου έδινα παιχνίδια για να κουνιέμαι ή με κράτησα στην πλάτη της και κουνούσα τα πόδια μου πάνω-κάτω. Γέλασα καθώς ψέκασα όποιον ερχόταν κοντά μας γιατί ήταν αρκετοί άλλοι φίλοι στην πισίνα μαζί μου με τις μαμάδες ή τους μπαμπάδες τους. Όλοι κάναμε ό,τι έδειχναν στους γονείς μας μια γυναίκα που φαινόταν να ξέρει τι μιλούσε. Όταν ξάπλωσα ανάσκελα, μπήκε νερό στα αυτιά μου και χρειάστηκε λίγο να το συνηθίσω. Το χειρότερο ήταν όταν οι γονείς μας μας σήκωσαν πάνω από τα κεφάλια μας και τότε κάποιοι από εμάς κυριολεκτικά σταματήσαμε να γελάμε. Μετά με ξάπλωσε η μητέρα μου, με ξανασήκωσε και αφού έφυγα, ήπια μεγάλη ποσότητα γάλα και μαράθηκε. Το κολύμπι είναι εξαντλητικό σε αυτή την ηλικία, κοιμήθηκα τρεις ώρες συνεχόμενα.
«Η παιδική κολύμβηση είναι μια δραστηριότητα που υποστηρίζει την ψυχοκινητική ανάπτυξη, αναπτύσσει το σκελετικό σύστημα του παιδιού και διεγείρει τις αισθήσεις του όσο κανένα άλλο περιβάλλον. Επιπλέον, βοηθά επίσης στην ανάπτυξη της αυτοπεποίθησης του γονιού όταν πηγαίνει στη θάλασσα με το παιδί του για πρώτη φορά. Ένας ενήλικας μαθαίνει πώς να χρησιμοποιεί ειδικές λαβές για ασφαλή κολύμβηση και μαθαίνει διάφορα βρεφικά αντανακλαστικά που θα τον βοηθήσουν σε αυτή την πρώτη περίοδο μη λεκτικής επικοινωνίας. Ένα από αυτά είναι το αντανακλαστικό Moro – ένα σύνολο κινήσεων που δείχνουν τα παιδιά όταν αισθάνονται ότι απειλούνται και είναι ένα σήμα για να σταματήσουμε αυτό που κάνουμε. Μετά από ένα μισάωρο μάθημα, τα μωρά τρώνε περισσότερο και ξεκουράζονται περισσότερο. Με τον καιρό και τα δύο μέρη αποκτούν δεξιότητες. Το πιο σημαντικό πράγμα για ένα μωρό είναι να συνηθίσει το άγγιγμα του νερού, να μάθει να ελέγχει το σώμα του και μετά να μάθει πώς να μένει σε αυτό με ασφάλεια», λέει η Αλίκη Κωνσταντινίδου, συνιδιοκτήτρια του Little Submarine στο Νέο Ηράκλειο, παιδαγωγός. πρωταθλητής βόλεϊ και πιστοποιημένος κολυμβητής παίδων .
Μουσικές κινητικές εμπειρίες
Οι μαμάδες μερικές φορές νιώθουν ότι δεν μας διασκεδάζουν αρκετά. Καθώς μεγάλωσα, συνειδητοποίησα ότι ο γιος μου έψαχνε νέους τρόπους για να περνάμε χρόνο μαζί ώστε να μπορούμε να απολαμβάνουμε τα πάντα. Κι εγώ βαριόμουν, ήταν φανερό ότι είχε διαβάσει αυτό που υπαγορεύει η σύγχρονη ανατροφή των παιδιών, αλλά κυρίως ήθελε να καταλάβει τι μου αρέσει και να μάθει για μένα. Η αλήθεια είναι ότι η μουσική μίλησε στην καρδιά μου και οι γονείς μου το ήξεραν. Ήμουν καλός στο να βγάζω ήχους, κυρίως από κρουστά. Δηλαδή, πέταξα τα πάντα μπροστά μου στο πάτωμα ξανά και ξανά. Κάθε αντικείμενο έβγαζε διαφορετικό ήχο και πιστέψτε με, οι πρώτες, αυθόρμητες συνθέσεις μου ήταν υπέροχες. Έτσι, μόλις έμαθα πώς να βάζω φαγητό στο στόμα μου με τα χέρια αντί για τα μαλλιά μου, αποφασίσαμε να δοκιμάσουμε τις μουσικές κινητικές δεξιότητες.
Για δέκα μήνες ήμουν εξαιρετικά ανεξάρτητος. Έτσι, όταν πήγαμε για πρώτη φορά στο μάθημα και αφού είδα ένα μεγάλο κουτί με μαράκες και ντραμς στη μέση της τάξης, ξέφυγα από την αγκαλιά της μητέρας μου, σέρνοντας όσο πιο γρήγορα μπορούσα για να αρπάξω ό,τι είχε γυαλιστεί πριν κάνει οποιοσδήποτε άλλος εκτός από την ορχήστρα. . Δυστυχώς, η μητέρα μου με τράβηξε πίσω στο μαξιλάρι στον κύκλο που καθόμασταν, και απογοητεύτηκα που επέστρεψα με άδεια χέρια. Μετά από λίγο κρατούσα μια αφρικανική γαμή ανάμεσα στα πόδια μου. Δεν ήξερα τι να το κάνω, περίμενα τους άλλους οργανοπαίκτες να κουρδίσουν την ορχήστρα. Την πρώτη φορά τα τύμπανα με τρόμαξαν τόσο πολύ που έτρεξα προς την πόρτα. Αλλά έχω μάθει να βγάζω δυνατούς ήχους και τελικά τους φοβάμαι λιγότερο. Έμαθα επίσης πολλά τραγούδια που τραγουδούσαμε με τον πατέρα μου στη μαμά μου όταν δεν πρόλαβε να με πάει στα μαθήματα. Ένα από αυτά είναι το στοιχειώδες «Πού πας, κύριε Μυρμήγκι» που ήξερε η γιαγιά μου. Lelentum και αλίμονο, αλίμονο, αλίμονο.
«Τραγουδάμε ποιήματα με ρίμες, προσφέρουμε ποικιλία ρυθμών και ήχων με παραδοσιακά κρουστά από την Ελλάδα, την Αφρική, τη Λατινική Αμερική, χάρη στα οποία το παιδί αναπτύσσει μια ιδιαίτερη γλώσσα επικοινωνίας. Στην πραγματικότητα, δημιουργεί μια γλώσσα ήχων που του επιτρέπει να εκφράσει τις δικές του συναισθηματικές ανάγκες. Αυτή είναι μια μουσική δραστηριότητα που το παιδί μπορεί να επαναλαμβάνει όλη την ημέρα. Ο γονέας είναι μέλος της ομάδας. Χάρη σε αυτό, το ενδιαφέρον του παιδιού αυξάνεται χάρη στη φυσική τάση να μιμείται τον γονιό. Η μουσική επηρεάζει άμεσα έναν τόσο πλαστικό και ευαίσθητο κόσμο όπως αυτός των παιδιών και συμβάλλει στην ανάπτυξη μιας ισορροπημένης προσωπικότητας. Επιπλέον, μέσω του παιχνιδιού, του ελέγχου και του συντονισμού των κινήσεων, το παιδί θα είναι επίσης επιτυχημένο – κάτι που θα μεταφραστεί σε αυτοπεποίθηση που χτίζεται σε αυτή την ηλικία», λέει η Χαρά Ασημίνα, μουσικός-εμψυχώτρια και μουσικοπαιδαγωγός στο Rhythm Games – Rhythm and fun. που βρίσκεται στην Παιδική Χαρά του Βοτανικού. Η ίδια, μελετώντας το σύστημα Orff, συνθέτη και εμπνευστή της μουσικοκινητικής αγωγής Carl Orff, πιστεύει ότι η μουσική μπορεί να βοηθήσει εμφανώς και τον πιο κλειστό άνθρωπο να επικοινωνήσει. «Τελικά, ο Orff πίστευε ότι η μουσική ήταν για όλους και ότι δεν υπήρχαν παιδιά χωρίς μουσικότητα», λέει.
Μην ανησυχείς
Ομολογώ ότι αυτή η συνεχής προσπάθεια έφερε λίγη κούραση και στους δυο μας, αλλά έφερε ηρεμία. Κοιμήθηκα ήσυχος, γεμάτος νέες γνώσεις. Αν με ρωτήσετε τώρα, ως ενήλικας και ήδη τριών ετών, αν όλη αυτή η προσπάθεια ήταν χαμένη, θα σας απαντήσω ότι ναι, ήταν χάσιμο χρόνου, πόρων και ενέργειας. Αλλά κάθε φορά που εξηγούσα στη νεογέννητη μαμά μου πόσο μου άρεσε αυτό που κάναμε μαζί, χαμογελούσε ή έλεγε μια νέα λέξη, και πιστέψτε με, άξιζε όσο να τον παρακολουθούσα περήφανα να κάνει δέκα lunges και όλες τις asanas, να τραγουδάει μουσικές κλίμακες .
Είναι όλα αυτά απαραίτητα;
Εμείς οι millennials μπορεί να μην έχουμε μεγαλώσει με το κολύμπι με παιδιά, αλλά τα millennial παιδιά μας έχουν πλέον πολλές διαθέσιμες επιλογές από τη βρεφική ηλικία. Οι επιστήμονες της παιδικής ανάπτυξης συνιστούν στους γονείς να επιτρέπουν στα βρέφη να εξερευνήσουν το περιβάλλον τους και να αντιμετωπίσουν προκλήσεις κατάλληλες για την ηλικία τους. Επομένως, η παιδική εργασία απαιτεί συνεχή αναθεώρηση. «Διασκεδάζει ή έχει άγχος; Χρειάζεται κριτική ματιά και γονείς να μπουν σε αυτό χωρίς προσδοκίες» λέει η Ιούλα Μπλέσιου, προϊσταμένη του Παιδαγωγικού Σχεδιασμού του Νηπιαγωγείου Ψυχικού. «Πριν από τον πρώτο χρόνο της ζωής, τα βρέφη μπορούν να αντιληφθούν ερεθίσματα από δύο ή τρία περιβάλλοντα το πολύ. Μάλιστα τα χωνεύουν με καθυστέρηση αρκετών ωρών ή ημερών. Επομένως, καλό είναι να αποφύγετε τη μια μέρα να πηγαίνετε το παιδί σας στη γιόγκα, την άλλη στην πισίνα ή την επόμενη στη θεατρική ομάδα. Του παίρνει πολύ χρόνο για να ασχοληθεί αποτελεσματικά και αν η δραστηριότητα απαιτεί συνέπεια και επανάληψη, μπορεί να μην είναι κατάλληλη για την ηλικία του», λέει. Η έρευνα δείχνει ότι η έκθεση σε περιβάλλοντα πλούσια σε διεγερτικά έχει θετικό αντίκτυπο στη γνωστική ανάπτυξη, αλλά δεν είναι ασυνήθιστο οι γονείς να το παρακάνουν. Ως εκ τούτου, υπάρχει συχνά μια ασυμφωνία μεταξύ εκπαιδευτικών και παιδιάτρων όσον αφορά τα κίνητρα. «Διαφορετικές δραστηριότητες μπορεί τελικά να αγχώσουν τόσο το παιδί όσο και τους γονείς, επομένως οι επιλογές απασχόλησης πρέπει να είναι συνεπείς με το οικογενειακό σχέδιο και να είναι ρεαλιστικές για το τι εξυπηρετεί το σύστημα φροντίδας και το βρέφος», καταλήγει η κ. Μπλέσιου.
«Είναι καλή ιδέα να αποφύγετε να πηγαίνετε το παιδί σας στη γιόγκα τη μια μέρα, να κολυμπάει την άλλη και στο δράμα την επόμενη». – Ιούλα Μπλέσιου, Υπεύθυνη Παιδαγωγικού Σχεδιασμού
