Οι ανησυχίες για τις πολιτικές του Ισραήλ δεν αποτελούν δικαιολογία για να επιτεθούμε στους Εβραίους μόνο και μόνο επειδή είναι Εβραίοι.
Πριν από 60 ημέρες, οι πολίτες του Ισραήλ υπέστησαν μια αποτρόπαια επίθεση που οργάνωσε και πραγματοποίησε η Χαμάς.
Η αλληλεγγύη που λάβαμε αρχικά εμείς ως Αμερικανοεβραίοι από τους συμπολίτες μας μετά τις 7 Οκτωβρίου, έκτοτε καταπνίγηκε από άλλες, πιο ανησυχητικές φωνές, ακόμη και από μερικούς που θεωρούσαμε συμμάχους μας, ενώ τα εγκλήματα μίσους κατά των Εβραίων έχουν εκτοξευθεί στα ύψη.
Σήμερα, πολλοί Αμερικανοί, δικαιολογημένοι από τα επιχειρήματα κατά του Ισραήλ, πέφτουν σε έντονο αντισημιτισμό. Η αποδοχή και η όξυνση αυτού του αυξανόμενου μίσους είναι αυτό που φοβούνται περισσότερο πολλοί Εβραίοι.
Μετά τις 7 Οκτωβρίου, επιχειρήσεις εβραίων που δεν έχουν καμία σχέση με το Ισραήλ μποϊκοτάρονται και καταστρέφονται. Οι διώξεις και οι επιθέσεις σε Εβραίους φοιτητές στις πανεπιστημιουπόλεις έχουν αυξηθεί ανησυχητικά. Μια Εβραία δασκάλα γυμνασίου στο Κουίνς μου είπε ότι πρόσφατα αναγκάστηκε να κλειδωθεί στο γραφείο της για να κρυφτεί από μαθητές που διαμαρτύρονταν και ζητούσαν την απόλυσή της επειδή συμμετείχε σε μια δήλωση υπέρ του Ισραήλ.
Αυτά είναι μόνο μερικά περιστατικά, αλλά δείχνουν μια ανησυχητική τάση. Πολύ συχνά στην εβραϊκή ιστορία, η νόμιμη κριτική των ισραηλινών πολιτικών ή ακόμη και οι προηγούμενες διαφωνίες για θρησκευτικά, οικονομικά και πολιτικά ζητήματα έχουν οδηγήσει σε πολύ πιο «σκοτεινά» μονοπάτια, όπως επιθέσεις εναντίον Εβραίων απλώς και μόνο επειδή είναι Εβραίοι.
Αυτό που συνέβη στο Queens High School είναι ένα παράδειγμα υπέρβασης αυτού του ορίου. Οι διαδηλώσεις υπέρ των Παλαιστινίων έξω από τους σχολικούς χώρους είναι απολύτως δικαιολογημένες. Ωστόσο, το να εξαναγκάσεις έναν Εβραίο καθηγητή να κρυφτεί επειδή παρευρέθηκε σε μια εκδήλωση υπέρ του Ισραήλ είναι ξεκάθαρα αντισημιτικό.
Για πολλούς Εβραίους σήμερα, η άνοδος του αντισημιτισμού σηματοδοτεί κάτι βαθύτερο από μια κρίση – θεωρείται ως μια επικείμενη φρενίτιδα. Γι’ αυτό αισθάνομαι υποχρεωμένος να μιλήσω ανοιχτά, ειδικά λαμβάνοντας υπόψη πόσο διαφορετικά βλέπουν οι Εβραίοι την άνοδο του αντισημιτισμού από πολλούς από τους μη Εβραίους φίλους μου.
Ενώ οι Αμερικανοεβραίοι ανησυχούσαν πάντα για εκείνους που διαδίδουν ρητορική μίσους και παραμονεύουν στο περιθώριο της κοινωνίας μας, είμαστε περήφανοι που είμαστε Αμερικανοί γιατί σε αυτή τη χώρα, σε αντίθεση με πολλές άλλες, οι πρόγονοί μας μπόρεσαν να απελευθερωθούν από τις ρίζες τους και να ευημερήσουν.
Όπως η οικογένειά μου. Μόνο στην Αμερική ο γιος ενός «εξοντωτικού» μπορούσε να γίνει ο πρώτος αρχηγός εβραϊκού κόμματος στη Γερουσία.
Ωστόσο, πολλά από τα μέλη της οικογένειάς μου που βρίσκονταν αλλού είχαν τραγικό τέλος.
Ως παιδί, έμαθα τι συνέβη όταν οι Ναζί μπήκαν στην πόλη όπου ζούσε η οικογένειά μου στην Ουκρανία. Οι Ναζί διέταξαν την προγιαγιά μου να μαζέψει όλη την οικογένεια στη βεράντα του σπιτιού της. Όταν οι Ναζί της είπαν να τους ακολουθήσει, εκείνη αρνήθηκε και τη σκότωσαν μαζί με άλλα 30 μέλη της οικογένειάς της, ηλικίας από 3 μηνών έως 85 ετών.
Όταν άκουσα τι έκανε η Χαμάς και οι σύμμαχοί της στο Kibbutz Beeri, όπου σκότωσαν πάνω από 120 Εβραίους, συμπεριλαμβανομένων ηλικιωμένων και παιδιών, με άγγιξε προσωπικά.
Οι περισσότεροι Αμερικανοεβραίοι έχουν παρόμοιες ιστορίες να πουν – ιστορίες που μάθαμε σε νεαρή ηλικία που θα μείνουν για πάντα χαραγμένες στις καρδιές μας για όσο ζούμε.
Βλέπουμε τα πράγματα διαφορετικά από τους άλλους γιατί κατανοούμε τη φρίκη που μπορεί να προκαλέσει η στόχευση Εβραίων. Έχουμε μάθει με τον δύσκολο τρόπο να φοβόμαστε ότι τέτοιες επιθέσεις μπορούν εύκολα να κλιμακωθούν σε αντισημιτικό παροξυσμό αν δεν τις απορρίψουμε. Είμαι βέβαιος ότι οι Αραβοαμερικανοί έχουν παρόμοιες ανησυχίες καθώς βλέπουν την αυξανόμενη ισλαμοφοβία και φρικτά εγκλήματα όπως η φρικτή δολοφονία του εξάχρονου Wadei Al-Fayoume.
Φυσικά, η κριτική στην ισραηλινή κυβέρνηση δεν είναι εγγενώς αντισημιτική. Με τα χρόνια, διαφώνησα έντονα με πολλές από τις πολιτικές του Ισραηλινού πρωθυπουργού Μπενιαμίν Νετανιάχου, ιδιαίτερα με την ενθάρρυνση της κυβέρνησής του για εποικισμό στη Δυτική Όχθη, που έχει υπονομεύσει σημαντικά την προοπτική μιας λύσης δύο κρατών, την οποία υποστηρίζω. Ήμουν επίσης μεταξύ εκείνων που τόνισαν ότι το Ισραήλ πρέπει να ενεργήσει στο πλαίσιο του διεθνούς δικαίου και ότι η παροχή ανθρωπιστικής βοήθειας στους Παλαιστίνιους ήταν απαραίτητη.
Ωστόσο, όταν η κριτική του Ισραήλ επιτρέπεται να μετατραπεί σε κάτι άλλο – σε άρνηση της ύπαρξης ενός εβραϊκού κράτους σε οποιαδήποτε μορφή, σε δημόσιες εκκλήσεις για ριζική καταστροφή του Ισραήλ, ενώ ταυτόχρονα αποκλείεται το δικαίωμα άλλων εθνών να αυτοδιάθεση – τότε είναι ένα απτό παράδειγμα της μεροληπτικής στάσης δύο προτύπων και δύο ενός σταθμού που οι Εβραίοι πάντα θεωρούσαν πληγή. Και ανησυχούμε για το τι θα γίνει στη συνέχεια.
Με το πέρασμα των αιώνων, ό,τι θεωρείται καλό για τους άλλους συχνά γίνεται απαγορευμένο για τους Εβραίους. Οι Εβραίοι μπορούν να ζουν εδώ αλλά όχι εκεί, μπορούν να κάνουν αυτή τη δουλειά αλλά όχι αυτή.
Και η δήλωση ότι ο εβραϊκός λαός δεν μπορεί να έχει το δικό του κράτος σε οποιαδήποτε μορφή είναι ένα κραυγαλέο παράδειγμα των διπλών σταθμών που οι Αμερικανοεβραίοι απορρίπτουν κατηγορηματικά.
Καλώ κάθε άτομο, κοινότητα και θεσμό να σταθεί δίπλα στους Αμερικανοεβραίους και να αποκηρύξει τον αντισημιτισμό σε οποιαδήποτε μορφή. Εμείς οι Αμερικανοί είμαστε θεματοφύλακες της ελευθερίας, της ανεκτικότητας και της ισότητας, αρχές που επιτρέπουν στους Αμερικανοεβραίους να ζήσουν και να ευημερήσουν δίπλα στους Αμερικανούς Παλαιστίνιους και σε οποιαδήποτε άλλη ομάδα μεταναστών.
Η Αμερική πάντα κέρδιζε. Αλλά σε μια κρίσιμη στιγμή πρέπει να αναρωτηθούμε: είμαστε ακόμα ένα έθνος που έχει το θάρρος να αντισταθεί στην ανθρώπινη ιστορία, όπου οι Εβραίοι έχουν επανειλημμένα αποκλειστεί, εκδιωχθεί και σφαγιαστεί;
Πιστεύω ότι η απάντηση σε αυτή την ερώτηση μπορεί και πρέπει να είναι ένα ηχηρό «ναι».
Και θα κάνω ό,τι περνάει από το χέρι μου – ως ηγέτης της πλειοψηφίας της Γερουσίας, ως Αμερικανοεβραίος, ως πολίτης μιας ελεύθερης κοινωνίας, ως άνθρωπος – για να συμβεί αυτό.
* Ο Τσακ Σούμερ είναι Δημοκρατικός γερουσιαστής στη Νέα Υόρκη και ηγέτης της πλειοψηφίας της Γερουσίας των ΗΠΑ.
© 2023 Διαθέσιμο από το The New York Times Licensing Group
