Συγγραφέας: Σπύρος Δημητρέλης
Διαβάζοντας αποσπάσματα από το βιβλίο του Μπ. Σόιμπλε, του Γερμανού υπουργού Οικονομικών, καταραμένου από την ιστορία για να αντιμετωπίσει την ελληνική κρίση και να εξασφαλίσει τη συνοχή της ευρωζώνης, δεν μπορεί παρά να απογοητευτεί. Μέσα από τη μαρτυρία του για τις επαφές του με το ελληνικό πολιτικό προσωπικό, σε μια εξαιρετικά κρίσιμη στιγμή για τον ελληνισμό, αντιλαμβάνεσαι σε τι άθλια κατάσταση βρίσκονταν πολλοί από αυτούς που ασχολήθηκαν με τα ελληνικά πράγματα κατά την ελληνική χρεοκοπία, αλλά και πόσο «σοφοί» δεν ήταν πάντα. ήταν ο ελληνικός λαός όταν κλήθηκε σε κρίσιμες στιγμές να εκλέξει τους αρχηγούς του.
Ο Γερμανός πολιτικός βρέθηκε στα χέρια μιας βόμβας μεγάλων ελαττωμάτων στην οικοδόμηση της κοινής ευρωπαϊκής νομισματικής ζώνης. Από τη γέννηση του ευρώ, οι αγορές υποθέτουν πολύ λανθασμένα ότι όλες οι συμμετέχουσες χώρες έχουν τον ίδιο πιστωτικό κίνδυνο.
Η Ελλάδα εκμεταλλεύτηκε το φτηνό χρήμα που προσφέρει ένα εξαιρετικά σκληρό νόμισμα κατά την εικόνα και την ομοιότητα της μάρκας με τον χειρότερο δυνατό τρόπο. Υπερβολικές δαπάνες για δημόσιες δαπάνες, χαλάρωση των φορολογικών ελέγχων και των φορολογικών πολιτικών. Σε αυτό το φτηνό χρήμα κανένας από τους κυβερνώντες -και ελάχιστοι δημοσιογράφοι- δεν ήθελε να γίνει δυσάρεστος σε μια ελληνική κοινωνία που είδε αυξήσεις μισθών και συντάξεων 5% και πίστευε ότι ζούσε σε περιόδους λιτότητας! Άλλωστε, η λέξη «λιτότητα» ήταν η αγαπημένη λέξη της κυρίαρχης λαϊκιστικής αριστερής μετα-αποικιοκρατίας.
Κανείς –ίσως μόνο οι διοικητές της Τράπεζας της Ελλάδος και ορισμένοι από τους υπουργούς που κατέρρευσαν επί τόπου– δεν μίλησε για την ανάγκη πραγματικών μεταρρυθμίσεων της ελληνικής οικονομίας για την προσαρμογή της στις ανάγκες συμμετοχής στη νομισματική ένωση σκληρού νομίσματος. Σε μια νομισματική ένωση όπου το έλλειμμα ανταγωνιστικότητας -απλώς η αύξηση του κόστους των ελληνικών προϊόντων και υπηρεσιών σε σχέση με τους ανταγωνιστές τους- δεν μπορεί πλέον να «διορθωθεί» με υποτίμηση ή διολίσθηση του εθνικού νομίσματος. Και η έλλειψη ανταγωνιστικότητας δεν ήταν μόνο οικονομική. Η διαφθορά, η διαπλοκή και ο παρασιτισμός προστέθηκαν στο νομοσχέδιο, ενώ οι δυνάμεις που αφαίρεσαν, όπως ο ελληνικός πατριωτισμός, ο αληθινός πατριωτισμός και η προσπάθεια για πρόοδο σε στέρεες ηθικές βάσεις, ήταν δυστυχώς πολύ πιο αδύναμες.
Με το ξέσπασμα της διεθνούς οικονομικής κρίσης το 2008, η Ελλάδα βρέθηκε ξυπόλητη σε ένα δάσος από αγκάθια. Τα πρώτα περιουσιακά στοιχεία που βιάζονται να πουλήσουν οι επενδυτές είναι επίσης περιουσιακά στοιχεία χαμηλότερης ποιότητας. Πούλησαν ελληνικά ομόλογα, αγόρασαν χρυσό και γερμανικά ομόλογα. Η ελληνική κρίση χρέους απείλησε ολόκληρο το οικοδόμημα της ευρωζώνης. Μετά την «κατάρρευση» της Ελλάδας, οι αγορές άρχισαν να ανησυχούν για τους επόμενους πιο αδύναμους κρίκους της αλυσίδας: Κύπρος, Ιρλανδία, Πορτογαλία…
Ο Σόιμπλε, ως υπουργός Οικονομικών της μεγαλύτερης και ισχυρότερης οικονομίας της ευρωζώνης, δέχτηκε μια βόμβα με αναμμένο φιτίλι. Έχοντας πλήρη γνώση της πολύ κακής κατάστασης της ελληνικής οικονομίας και κατανοώντας τι συνέβαινε, έπρεπε να εισαγάγει τις απαραίτητες μεταρρυθμίσεις. Εδραίωση του χρόνια πάσχοντος συνταξιοδοτικού συστήματος, περιορισμός του φουσκώματος του δημόσιου τομέα, άνοιγμα των αγορών σε μεγαλύτερο ανταγωνισμό και περιορισμούς τιμών, εσωτερική υποτίμηση για αύξηση της ανταγωνιστικότητας των ελληνικών προϊόντων και υπηρεσιών στις διεθνείς αγορές, δημοσιονομική εξυγίανση με πραγματική καταπολέμηση της φοροδιαφυγής και φοροαποφυγή, διεύρυνση της φορολογικής βάσης και δεκάδες άλλες πραγματικές μεταρρυθμίσεις που καθυστέρησαν για δεκαετίες και έφεραν τη χώρα και τους Έλληνες στο χείλος της χρεοκοπίας. Κατά καιρούς ο Σόιμπλε συναντούσε πρόσωπο με πρόσωπο άλλον Έλληνα υπουργό Οικονομικών, ο οποίος εμφανιζόταν με «εντολή» και «κόκκινες γραμμές» που σηματοδοτούν το τέλος των «μνημονίων». Φυσικά, δεν ήταν όλοι ίδιοι. Υπεύθυνα χέρια ήταν επίσης επικεφαλής της χώρας.
Βήμα-βήμα, ο Σόιμπλε, καθώς είχε γενική εντολή ως Πρόεδρος του Eurogroup, κλήθηκε επανειλημμένα να επαναφέρει στην πραγματικότητα Έλληνες πολιτικούς που επικεντρώνονταν περισσότερο στην πολιτική τους επιρροή και λιγότερο σε ό,τι ήταν καλό και απαραίτητο για τη χώρα. Στα ελληνικά μέσα είδε τον εαυτό του με ναζιστική στολή.
Περνούσε ακόμη και χρόνο με τον Γιάνη, έναν που, με τον αέρα ενός τηλεοπτικού αστέρα του πρωινού, του έδινε διαλέξεις για το πώς να διαγράψει χρέη χωρίς δεσμεύσεις. Είχε την ακεραιότητα να τηλεφωνήσει στον Α. Τσίπρα πριν γίνει πρωθυπουργός για να τον προστατεύσει από την απώλεια της αξιοπιστίας του και να τον προειδοποιήσει ότι αυτά που είχε υποσχεθεί στους Έλληνες κατά την προεκλογική εκστρατεία δεν υλοποιούνταν και δεν θα υλοποιούνταν γιατί απλά υπάρχει ” δεν υπάρχουν χρήματα χωρίς τις απαραίτητες μεταρρυθμίσεις».
Το γράψαμε πριν. Ο Σόιμπλε, αν και σκληρός, ήταν πάντα ειλικρινής και πέτυχε αυτό που απαιτούσε η ιστορία από αυτόν. Διατήρησε την ευρωζώνη, ή την Ευρώπη, ενωμένη και ανέπαφη. Ήταν μεγάλος Ευρωπαίος. Η οικονομική ανάπτυξη που βιώνει σήμερα η Ελλάδα είναι αποτέλεσμα και της δικής του επιμονής στις απαραίτητες μεταρρυθμίσεις. Επιλέξτε να είστε χρήσιμοι και αντιπαθητικοί…
